- Widzę, że nasza mała rozgrywka nie sprawia panu problemu, Williamie, a zatem ... możemy skończyć z rozgrzewką- Na ścianie pojawia się następujący ciąg cyfr, wyświetlony przez staroświecki projektor, którego terkotanie słychać nawet przez grubą ścianę.
52 55113225332415445432 3414 5215523311444255 1224454215 24154344 321142445254 321555135554553311. 3311 122445422545 31155554 2524312511 251142441525 35113524154245, 1432452234352443 24 551125311524343311 25343515424411. 241125 3433 552224331131?
- Życzę miłej zabawy. Proszę wziąć głęboki wdech i zabrać się do pracy.- Wyłączyła mikrofon i wstała, ruszając w głąb pomieszczenia.
***
- Podejrzewam że do mnie, Sherlocku- głos nie brzmi już sztucznie i nieprzyjemnie, ponieważ nie wydobywa się ze staroświeckich głośników ale z wnętrza dużego zakurzonego pomieszczenia. Stara rekwizytornia.

Słysząc głos wydobywający się z wnętrza zatrzymał i rozejrzał się po starym pomieszczeniu. Dopiero po chwili obserwacji jego wzrok przesunął się na źródło wypowiedzi. Przez cały ten czas nie myślał jak może wyglądać, bo zwyczajnie w świecie mało go to obchodziło. Była irytującym głosem wydobywającym się z głośników, niczym więcej.
- Z tego miejsca wszystkim sterujesz? - zapytał tylko - Nie wygląda na takie

[Mycroft]

A bij sobie, wrzeszcz, klnij, tupnij nogą... Myśl, że Mycroft przejąłby się tym choćby w najmniejszym stopniu była wyraźnym przejawem naiwności. Widział, że w blondynce wszystko buzuje, wbrew pozorom nie miał problemu z odczytywaniem ludzkich reakcji, choć może sprawiał takie wrażenie. Czytanie z ruchu warg też nie było wiedzą tajemną, kiedy większość życia spędziło się pracując w służbach.
- Po co te tajemnice, Morgan? - mruknął z niemal bezbłędnie ukrytą kpiną i westchnął obracając się wokół własnej osi. Rozglądał się przy tym po bibliotece, jakby szukał jakiejś wskazówki, ukrytej wiadomości... Czegokolwiek, co podpowiedziałoby mu, co ma teraz zrobić. Jednocześnie trybiki w mózgu pracowały ciężko, analizując obecną sytuację. Po co Suede oddzieliła od nich Sherlocka? Cóż, jak do tej pory działało to w jeden sposób - odseparowany trafiał przed oblicze Lalkarki. To, że miało to równiez zastosowanie co do młodszego Holmesa było bardzo prawdopodobne.
- W takim razie proszę zostać, błądzenie po tym labiryncie z panią, czy bez niej nie stanowi dla mnie różnicy.  - dodał obojętnie wzruszając ramionami. - Chyba, że stanowi ono takowe dla naszej gospodyni, kimkolwiek ona jest. Spędziła pani tutaj sporo czasu, może coś o niej opowie? A może pani, panno Hooper?  - przeniósł fałszywie życzliwe spojrzenie na Molly. - Coś na pewno zapadło wam w pamięć....

- Jeżeli pan, Mycroft, nie życzy sobie mojego towarzystwa, tudzież nie ufa mi to proszę bardzo, niech pan idzie. Ale nie zamierzam brać odpowiedzialności za działania naszej psychopatycznej gospodyni. Straciłam już około pół litra krwi nie zamierzam sobie psuć reszty. A tajemnice po to żeby ona nie słyszała - syknęła cicho, zebrała spódnice zirytowana, podparła Molly i ruszyła w kierunku drzwi.
- Darowałabym sobie próby dostania się do środka, wszystko będzie zablokowane.

Detektyw zerknął w stronę Mary. Młoda dziewczyna postępowała tak jakby nie była sobą jednocześnie wciąż zachowując rozsądek by utrzymać jego i pozostałe osoby w przekonaniu, że ucierpiała tylko fizycznie i wciąż była z nimi. Imponujące i interesujące zarazem. Czymkolwiek była odurzona ostateczny efekt był ciekawy. I w pewien sposób irytujące - dla niego.
- Nie pójdziemy? - jego wzrok powędrował suficie pomieszczenia. Chwilę kazał poczekać swojej rozmówczyni nim ponownie na nią spojrzał i odpowiedział - Sądzę, że to ogromny dom dla tak małej osoby

[Will]

William starał się odzyskać spokój chociaż jego ludzka część darła się na całe gardło KURWA WODA KURWA UTONĘ LICZBY.
Jednak, panowie, tylko spokój może nas uratować.
Wpatrywał się w liczby, starając się przypomnieć sobie jakieś kody. Tylko od 1 do 5, pisane parami. Nie miał innego pomysłu niż tabela 5x5. Najgorsze bylo rozrysowanie jej w myślach i nałożenie odpowiednich liter. Zajęło trochę czasu, zwłaszcza, że widocznie I i J były zapisane w jednej kratce ale kiedy rozszyfrował zagadkę nie mógł powstrzymać uśmiechu.
- Zatruty klej na kopercie lub znaczkach - powiedział tylko.
Znał tę zagadkę, słyszał ją setki razy.

Poszła żwawo z Is i tuz przy drzwiach odwróciła się, by spojrzeć na Mycrofta. Nie potrafiła dokładnie odczytać jego wyrazu twarzy, jednak jasne było, że im nie ufał. Molly też czuła się zagubiona. Ale tkwienie w miejscu nie pomagało.
- To co robimy? - spytała, niepewna czy to pierwszy raz, kiedy zadaje to pytanie.