Uniósł brew zaskoczony, czego nie zdołał ukryć. Potem zaczął się zastanawiać, dlaczego nie wspomniano o tym w dokumentach, które dostali od starszego Holmesa?
- Rozumiem... Mówi pani, że nie całkowitą. To znaczy, że coś jednak pamięta. Opowiadał o czymś? Wymieniał jakieś nazwiska?

Lekarz tak powiedział. Kiedy się denerwujesz wyciągnij piłeczkę i skup się na zgniataniu jej. Uspokoi cie to.
Tak zrobił - sięgnął do szuflady po małą, miękką piłeczkę i zaczął przerzucać ją z ręki do ręki
- Nie wiem co mogę mówić. Nie wiem co się dzieje - powiedział spokojnie patrząc w ścianę - Nie jestem nikim specjalnym. Wariatem, który z rozpaczy postradał zmysły i odciął się od świata. Kiedyś chyba byłem żołnierzem.

Vanessa pokręciła głową. Nie była informacją z pierwszej ręki tylko wyjątkowo wścibską pielęgniarką.
- Na początku był bardziej rozmowny. Tak mówią. Opowiadał czasem historie z wojska ale noc znaczącego. Zwykła tamtejsza makabryczna codzienność. Było coś o białym lisie, padło nazwisko.. Irlandzkie, wie pan, znane. - zmyśliła się - kogoś kto nazywał się jak ten mężczyzna który współpracował z Jamesem Moriartym.

- Nie pamiętam -uśmiechnął się słabo - krew, dużo krwi, śmierci i bólu. Nic konkretnego, żadnych twarzy, nic konkretnego... Mój lekarz uważa, że to dla mnie bezpieczne...

Przysłuchując się jego wypowiedzi skinął powoli głową.  Nic wartego uwagi, na każdej wojnie jest krew, rzeź, cierpienie i tęsknota za domem.
- Niewiedza bardzo często jest błogosławieństwem. Jej nadmiar przysparza tylko kłopoty, więc pański lekarz może mieć racje. Kto się panem zajmuje? - zapytał gdy ten skończył mówić

- Dawno temu,  kilka dni po tym jak tu trafiłem -  powiedział,  zamykając oczy,  a jego twarz wykrzywił krótki grymas bólu - Jacyś mężczyźni, podobno z rządu.  I prawnicy żeby uregulować formalności.

- Miron... -  powiedziała niepewnie po czym niemal natychmiast się speszyla,  zdając sobie sprawę jak głupią rzecz powiedziała - Albo Moran

Schował dłonie za plecy spoglądając z góry - z racji tego, że stał a jego rozmówca siedział - na pacjenta.
- Zakładam, że nie pamięta pan tych nazwisk. A może się mylę? - zapytał po chwili

Mężczyzna wzruszył ramionami.
- Nic nie wskazywało na to żeby z rządu nie byli. Po prostu mam problemy z zaufaniem garniturowym


Pielęgniarka przygryzłza wargę.
- Pan Green... Ma problemy z rzeczywistością. Dużo większe niż ten pacjent.

Sherlock zniecierpliwiony przystąpił z nogi na nogę. Czy ich pytania zmierzały w dobrym kierunku? Każda informacja mogła być istotna, ale równie dobrze mogła tylko zapychać strych, blokować różne ścieżki i zajmować czas. Przy takich okazjach zdecydowanie wolał sprowokować kogoś do mówienia czegoś, czego nie chce i zwyczajnie przyśpieszyć rozmowę.
- Jak z pana rodziną, panie Millares?