[ Daniel ]

Zmarszczył czoło, przysłuchując się teraz z uwagą temu, co do powiedzenia miała młodsza i, no musiał to przyznać, ładniejsza część personelu. On sam teraz odczuł zainteresowanie historią nieszczęsnego dziecka, choć w głowie mu się nie mieściło, co mogło sprawić, że niewinna istota postanowiła odebrać sobie życie. Zerkając krótko na starszą koleżankę ich pielęgniarki, przestąpił z nogi na nogę, dłonie splatając za sobą.
- Jak do tego doszło? - rzucił pytaniem szybciej, niż zdążył ugryźć się w język. Zabawne, Holmesa właściwie strofował, a jak przyszło co do czego, to raczej sam nie był lepszy. - I czy moglibyśmy kontynuować tę historię po drodze do panów Greena i Mriallesa? Nie ukrywam, że raczej zależy nam na czasie. - okrasił stwierdzenie uprzejmym uśmiechem, na ile było to wskazane w tych okolicznościach.

Detektyw ruszył w milczeniu za Vannesą, rzucając krótkie spojrzenie na najwyraźniej zauroczonego w jej urodzie Daniela. Nie przeczył, że młoda pielęgniarka byłą ładna, jednak zainteresowanie Dawsona jej osobą było niemal równe zainteresowanie sprawą, dla jakiej tu przybyli. Odchrząknął tylko przechodząc obok niego i dołączył do kobiety. Chociaż kto wie, może to się kiedyś przyda.
Przysłuchiwał się opowieści, czekając aż będzie mógł zadać pytanie. Samo wspomnienie o samobójstwie małego pacjenta sprawiło, że odezwał się oparty na doświadczeniu instynkt. Kolejne części historii sprawiały, że utwierdzał się w swoim przekonaniu, wszystko w jakimś stopniu pasowało. Chciał się upewnić, zapytać, by pozbyć się subiektywnego odczucia. Potrzebował faktów, nim stworzy teorię, a nie na odwrót.
Wpakował ręce do kieszeni i na chwilę spuścił wzrok. Nie czuł się odpowiedzialny za tą śmierć. To konsekwencja działań Arthura Suicide znanego jako Kapelusznik. Cała sprawa z ciągle się za nim ciągnęła, tak jakby lekarz wszystko zaplanował, chcąc by na świecie wciąż była gdzieś jakaś część jego. Ta mała dziewczynka, którą starał się odnaleźć stała się ofiarą i jednocześnie narzędziem pracy kogoś, kto już nie żyje.
- Kto ją odwiedzał? - zapytał ponownie spoglądając na pielęgniarkę.

Zielonego pojęcia nie miał, kim była ów nieszczęsna Alicja Kingsley i dlaczego wieść o jej śmierci mogła zwrócić uwagę jego towarzyszy. Odmalowany na twarzy Marysi smutek zrzucił już na sam fakt tego, że w jego mniemaniu niewinne dziecko targnęło się na własne życie, bo też mogło to oczywiście wprawić w przygnębienie. Prawdą jest, że o wiele łatwiej jest pogodzić się ze śmiercią osoby, która już swoje w życiu przeszła, niż gdy odchodzi kilkuletnie dziecko.
- Wielka strata da rodziców...  - spuentował, tylko zerkając zmrużonymi oczami w stronę Sherlocka. Przewrócił oczami za jego plecami, po czym wbiwszy dłonie do kieszeni ruszył za nimi po schodach. Cóż, okoliczności okolicznościami, ale tracić taką okazję....

Nie zmieniając tempa szedł dalej omiatając wzrokiem korytarz. Uświadomił sobie, że wokół całego zamieszania najzwyczajniej w świecie nie powiadomił Suede i pozostałych o końcu Suicide. O śmierci lekarza wiedzieli nieliczni, a praktycznie informacje posiadało rodzeństwo Dawsonów i Holmesów. Oraz Moriarty i jego klub łamania prawa. Z tej perspektywy niewiedza członków jego 'klubu' była niesprawiedliwa, powinni wiedzieć choćby i dla własnego spokoju.
- Rozumiem - odparł tylko. Niektórych nie da się uratować, a Alicja zaliczała się do tej grupy. Doskonale pamiętał rozmowę z Arthurem, kiedy ten wpadł w jego ręce. Może fakt, że dziewczyna skończyła w ten sposób nie był najgorszym dla niej (jak i pozostałych) scenariuszem.
Zatrzymał się nagle i spojrzał na drzwi wskazane pielęgniarkę.

Zrobił jeszcze kilka kroków, po czym obrócił się w miejscu, splatając dłonie za plecami i przywołał na twarz najserdeczniejszy uśmiech na jaki było go w tej chwili stać. Nie trzeba było być geniuszem, żeby odgadnąć, co też działo się teraz w głowie i w sercu pielęgniarki.
- Przede wszystkim bardzo proszę się nie zadręczać. Jestem pewien, że zrobili państwo wszystko, co tylko było można. A Alicja jest teraz w o wiele lepszym miejscu. - posłał kobiecie jeszcze pełne wsparcia spojrzenie, które po krótkiej chwili przeniósł na drzwi pokoju Mirallesa. W pełni teraz skupiony na faktycznym powodzie wizyty w tym miejscu ruszył w ich kierunku.
- W której sali znajdziemy pana Greena? - rzucił z dłonią na klamce.

Przeszedł przez próg obrzucając pokój krótki acz badawczym spojrzeniem. Wyglądał zgrabnie - różnił się od sal szpitalnych które znał i bliżej było mu do miejsca gdzie się rekreacyjnie wypoczywa. To mogło być zasługą samego szpitala, jak wspominała pielęgniarka - szpitala, który dba o swoich pacjentów. Co wpływa lepiej na powrót do zdrowia niż milsza atmosfera? Na pewno nie ta zimna, jasna i pachnąca szpitalem sala. Drugą opcją co do zadbania o wygląd pokoju było to, kto chorego do niego wsadził i komu zależało na takim komforcie.
Porządek mógł być zapewniony przez pracowników placówki jak również przez samego mieszkańca pokoju. Znaczna większość wojskowych nie porzuca nawyku składania wszystkiego w równą kostkę po przerwaniu swojej służby. Jak na przykład John.
  Podszedł bliżej i obrzucił Mirallesa wzrokiem. Na chwilę zerknął na czytaną przez niego książkę, ciekawy tytułu.
- Nazywam się Sherlock Holmes - przedstawił się i obrócił tak by mieć w zasięgu wzroku Daniela i Mary - Chcemy zadać panu parę pytań

Zamknął za nimi drzwi, nie komentując słów pielęgniarki. Osobiście wolałby, żeby dostali wolną rękę, niż żeby personel szpitala, nieważne jak ładny, towarzyszył im na każdym kroku. Westchnął tylko cicho, obracając się i obrzucił pokój uważnym spojrzeniem. I pomyśleć, że jeszcze nie tak dawno temu pokoje w miejscach, takich jak to, były surowe z owapnionymi na biało ścianami, a łóżka bardziej przypominały więzienne prycze, tyle że z miejscem na skórzane pasy z klamrami. Pozorny spokój i wyciszenie - to miał zapewniać obecny wystrój. No i to zawsze jakieś świadectwo dla rodzin, że ich pieniądze są wydawane na polepszenie statusu pacjentów.
- Daniel Dawson, CPS. - przeniósł spojrzenie na mężczyznę, pokazując legitymację. Może niekoniecznie dotyczyło to Sherlocka, czy Mary, ale on był zmuszony przestrzegać zasad. - Mamy szczerą nadzieję, że zgodzi się pan poświęcić nam kilka chwil... tak poza tematem, miewa pan jakichś gości od czasu do czasu? - uśmiechnął się w całkiem niewinny sposób, podsunąwszy sobie proste drewniane krzesło, dotychczas stojące przy takim samym biurku.

Przesunęła wzrokiem po książce z okładką wykazującą najwyższy poziom kunsztu, nieświadomie nadając swojej twarzy stężony, spięty wyraz.
- Jesteśmy tu w związku z najświeższymi wydarzeniami - wzięła głęboki oddech - Zapewne czytał pan gazety.