Wygramoliła się prędko z samochodu, wlepiając oczy w okazały budynek szpitala. Przypominał jej bardziej konstrukcją szkołę wyższą, lub sąd. To tylko świadczyło o tym, jak wyniosłą dziedziną była tutaj psychologia.
Była zaintrygowana. Co prawda miała w zwyczaju obserwować zachowanie anonimowych jednostek w miejscach publicznych i w środkach transportu, jednak było to tylko jej hobby i nigdy nie spotkała się z solidną ewaluacją takich odruchów. Doskoczyła do Holmesa, przepchnęła się przez ciężkie drzwi i rozejrzała się dookoła.
- Trzy lata w tym miejscu... - mruknęła od niechcenia, niepewna jak zakończyć stwierdzenie.

Stojąca za kontuarem pielęgniarka uniosła wzrok znad papierów i spojrzała na gości.
Została uprzedzona kogo będą szukać.
- Dzień dobry - powiedziała spokojnie, siląc się nieco na ciepły ton. Nie chciała być nie miła ale po żałobie przypiętej na wysokości serca mogli domyśleć się, że nie jest w zbyt dobrej formie

- Słabszym pacjentom to chyba nie robi różnicy, Daniel - wzruszyła ramionami i podążyła za mężczyznami do biurka. Wystrój wcale nie wyglądał tak źle. Mogłaby nawet powiedzieć, że wytwarzał całkiem ciepłe odczucia przez użycie jasnego drewna i minimalistycznych dekoracji. Okna przepuszczały dostatecznie dużo czegoś co w UK było błędnie nazywane promieniami słońca - "No, i mają tu basen" - przygryzła język zanim komentarz nie na miejscu zdążył wymsknąć jej się z ust.
Dziewczyna spojrzała na recepcjonistkę, obdarzając ją jednym ze swoich cieplejszych uśmiechów. Żałoba nie uszła jej uwadze, jednak z doświadczenia było jej znane że lepiej nie rozdrapywać świeżych ran. Zostawiła sprawy papierkowe Sherlockowi i zbliżyła się do Dawsona. Ręce wcisnęła w kieszenie, uważając na scyzoryk który byc może będzie musiała zwrócić do kontuaru.
- Więc odwiedzałeś już takie miejsca? - zagaiła.

Ostatnio edytowany przez Mary Suede (2015-10-25 20:54:18)

- Tak, detektyw O'Callahan uprzedził nas o tej wizycie. - zapewniła - Proszę chwilę poczekać, zaraz przyjdzie Vanessa i zaprowadzi was do sal.
Nacisnęła jeden z przycisków na telefonie, który leżał na biurku  i przytrzymała go.
Po chwili do recepcji podeszła młoda, ładna pielęgniarka.

- Dzień dobry. Jestem Vanessa - przedstawiła się obdarzając gości jasnym uśmiechem. Nie miał w sobie nic wymuszonego chociaż dziewczyna, podobnie jak jej starsza koleżanka, też nosiła żałobę.

- Cóż, jeżeli rodzina zwiedza już któryś szpital z kolei, wystrój jest pewnie ich najmniejszym zmartwieniem - podsumowała zwięźle rozmowę.
Czując że trafiła na czułą stronę, poruszyła ustami do niemego "okej" i zakołysała się na piętach z dłońmi splecionymi za plecami i głową odchyloną w bok. Pytanie było czysto na poziomie profesji, jednak nie pomyślała że mogła nim poruszyć niewygodne wspomnienia, nawet i osobiste. Way to score, Rysia
Kiedy czarna wstążeczka podskoczyła lekko przypięta do kolejnej kieszeni, Suede przeskoczyła wzrokiem od Vanessy do recepcjonistki i z powrotem, szukając możliwych podobieństw wskazujących na pokrewieństwo. Mało prawdopodobne, bardziej przychylała się teorii śmierci współpracownika, lub kogoś wyżej postawionego w hierarchii. Wypadek przy pracy i następujące po nim zastępstwo?
Na język nawinęło jej się już delikatne pytanie o okoliczności, jednak Sherlock zdążył zaserwować swoją codzienną dawkę witamin i goryczy. Ramię dziewczyny drgnęło nieznacznie, kiedy zerknęła porozumiewawczo na stojącego u jej boku Daniela. Typowy Holmes. Już się bała, że za bardzo się przez nich uczłowieczył.
Przekrzywiła głowę, ciekawa odpowiedzi pielęgniarki.

Ostatnio edytowany przez Mary Suede (2015-10-27 20:52:07)

Vanessa kątem oka dostrzegła zniesmaczone spojrzenie starszej koleżanki, gdy ta usłyszała zadane tak bezceremonialnie pytanie.
Skinęła głową dając znak by odeszli kawałek. Gdy znaleźli się poza zasięgiem słuchu powiedziała:
- Straszna tragedia. - jej uśmiech nieco zbladł na samą myśl o tym co zdarzyło się w szpitalu zaledwie pięć dni wcześniej  - Straciliśmy pacjenta. - uściśliła. Tą śmierć każdy z personelu medycznego odczuł choć trochę jako osobistą porażkę. Kolejna udręczona dusza, której nie udało się uratować. Tylko tym razem tysiąc razy bardziej koszmarna bo... - Z oddziału dziecięcego. Samobójstwo. - z każdym słowem jej głos stawał się coraz cichszy.

Posłusznie ustąpiła na bok. Podczas gdy pielęgniarka wprowadzała ich w sytuację, dziewczyna stopniowo przekrzywiała głowę z coraz większym zainteresowaniem. W pewnym momencie jej ogólne podekscytowanie zadrżało, spowodowane podejrzeniem iż właśnie jeden z pacjentów, którego mieli przesłuchać, w osobliwy sposób uciekł przed rendez-vous. Prawda okazała się jeszcze bardziej makabryczna.
- O mój... - z zawstydzeniem przysłoniła dłonią usta i rozejrzała się dyskretnie. Na szczęście, korytarz nie groził przeludnieniem. Suede czasami zapominała, w jakim świecie przystało jej żyć. Świecie, w którym niektórzy śpią na pieniądzach, a inni obrywają w plecy z podwojoną siłą. I nie ma w tym żadnego sensu. Nie wierzyła, że taki układ spraw jest częścią jakiegoś większego planu. Że ktoś na górze pozwala dziecku odebrać sobie życie.  Blondynka poczuła narastającą frustrację, którą zdusiła przez gniecenie brzegów przydługich rękawów.
- Jeżeli można o to spytać.. - przygryzła policzek od środka - Jaka jest jego historia?