Odebrał swoją dużą czarną, jak zwykle pozbawioną cukru i jeszcze raz powiódł wzrokiem po lokalu. Na chwilę zawiesił wzrok na ładnej blondynce, która właśnie opuściła stolik w rogu, w drodze po zamówienie. Przez chwile pomyślał o tym, żeby skorzystać z okazji, ale wtedy para nastolatków podniosła się ze swoich miejsc tuż obok, a Daniel z wewnętrzną euforią stwierdził, że jednak szczęście mu tego dnia dopisuje. Zaczepił wracającą z sali kelnerkę i zamówił jeszcze wytęskniony omlet, po czym, lawirując między stolikami, powędrował na cudem "odzyskane" miejsce, przy okazji omal nie potrącając ów blondynki z ciastem.
- Przepraszam! - rzucił jeszcze przez ramię, chcąc się upewnić, że nie narobił żadnej szkody po drodze.

- Właściwie... - zaczął wskazując na właśnie upolowany stolik... który został bezczelnie zajęty przez podstarzałego mężczyznę, który rozłożył się tam z najnowszym wydaniem Timesa. Daniel westchnął zrezygnowany, po czym spojrzał na blondynkę, przywołując na twarz pełen wdzięczności uśmiech. - ...okazuje się, że muszę skorzystać z propozycji. Dziękuję za ratunek.

[Daniel] - Ech... przy takich tłumach jak dzisiaj, nie ma się czemu dziwić. Chyba całe ASP zaczyna później zajęcia... - rzucił jeszcze okiem po sali upijając łyk kawy. - Ależ skąd... Daniel, miło mi poznać. Studentka? - uścisnął jej dłoń z figlarnym uśmiechem, który jak na zawołanie pojawił się na twarzy mężczyzny.

Wziął łyk kawy, a na jego twarzy automatycznie zagościł wyraz błogiego zadowolenia. Niektórym niewiele potrzeba było do szczęścia, a kawa, zwłaszcza ta dobra, była skarbem samym w sobie.
- Nie wierzę... - pokręcił głową, przyglądając się kobiecie. - Obstawiałem, że o tej porze natknę sie tylko na studentów. Ewentualnie na znudzonych życiem wykładowców. - dodał ze śmiechem. - Miła niespodzianka.

Pokiwał głową, wciąż z filiżanką przy ustach. Odezwał się dopiero, gdy przełknął kolejny łyk, a w głowie pojawiła się myśl, żeby wziąć jeszcze jedną na wynos. W końcu kawy nigdy za wiele.
- Postaram się zapamiętać i zacznę robić sobie wcześniejsze przerwy w pracy. - posłał jej szczery uśmiech, odkładając filiżankę na spodek. - Cóż, odwdzięczając się za miejsce przy stoliku, postaram się ze wszystkich sił, by te warunki spełnić.