- A bardzo chętnie, bardzo... Widzicie, kopanie w ziemi to nie jest zajęcie dla chirurga. Zniszczę sobie dłonie! - Poskarżył się, dramatycznie pokazując swoje ręce. - A ja jestem wybitnym chirurgiem! Doktor Gabriel Jieryzabilird, a teraz, proszę odkopać tego trupa. - Wskazał na nagrobek z napisem Bernadette Havegraves, 1923 -1950.

- Ja jestem Gabriel, a ta piękna dama u mego boku to Jena - przedstwił siebię i swoją towarzyszkę.
Bez zdjął przemoczoną marynarkę i przewiesił ją przez nagrobek. Zakasał rękawy koszuli i bez słowa chwycił szpadel.
- Można wiedzieć czemu zakłóca pan spokój wieczny uroczej Bernadette? - zapytał niewinnie

- A co to takiego, doktorze? - spytała nie przestając kopać. Z każdym kolejnym pchnięciem szpadli, czuła jak niskie obcasy jej butów coraz bardziej wbijają się w błoto. Że też dała się w to wrobić! Miała nadzieję, że ich praca nie pójdzie na marne.
Otarła dłonią mokre, bardziej od deszczu niż od potu, czoło i zerknęła tylko na chirurga.
- Spokojnie, pośpiech nie jest dobry. - Uniosła kącik ust w nadzei, że mężczyzna powie coś więcej.

- Tak, mam bardzo ważne spotkanie, już niedługo... - znów spojrzał na zegarek i mruknął zniecierpliwiony - bo oczywiście nie mogli tu wysłać tego pięknisia... - po chwili, gdy tylko ujrzał wierzch trumny, pochwycił z ziemi łom i wskoczył do grobu. Szybko i brutalnie rozbił wieko. Do środka, na oblepione resztą rozkładającego się ciała, kości ubrane w strzępy drogiej sukni, lała się woda. Nie zważając na nic, Gabriel po prostu wyrwał ramie trupa, uniósł do góry i zdjął z palca pierścień ze swastyką. Wyglądał na zadowolonego.
- Dziękuje państwu za pomoc. A teraz wybaczcie, mam spotkanie z przeznaczeniem! - Sprawnie wyskoczył z grobu, pochwycił z ziemi jeszcze wielką torbę i pobiegł w dół zbocza.

Jego oczy rozszerzyły się lekko gry w twarz uderzył go trupi zapach. Z jednej strony obrzydkiwy z drugiej budził wiele przyjemnyck skojarzeń.
Arthur zamarł jak zahipnotyzowany patrząc na poczynania doktora. Ocknął się dpoiero gdy mężczyzna zaczął się pędem oodalać.
Nie dbając już o to, że zgubi Jenę, pognał za nim.
- Te, Gollum, gdzie ty się wybierasz - wrzasnął za nim, ślizgając się na błotnistej drodze

Kolejny raz przeklnęła i biegiem puściła się za drugim Gabrielem. Nie chciała tracić go z oczu, a i losów doktora była ciekawa.
(Też lecę)