Przez połowę drogi z Bart's milczał starając się przeanalizować wszystko to, co udało mu się dowiedzieć. Otoczenie inne, niż szpitalne pozwoliło mu się skupić na odpowiednich myślach - inne, spowalniające pracę jego umysłu nie wtrącały się tak, jak wcześniej. Zabawne, jak łatwo wyciszyła go zwykły przejazd taksówką. Dopiero, kiedy wyrwany z zamyślenia spojrzał na całą resztę dopowiedział parę istotnych lub mniej, szczegół do tego, co ustalili w sali El.
Kiedy wreszcie zatrzymali się na baker street, wysiadł i skierował się do swojego mieszkania.

Detektyw odprowadził Nico wzrokiem
- I tak wolałbym, gdybyś siedział w salonie - powiedział nim rzucił płaszcz na kanapę. Pomieszczenie wyglądało bardzo spokojnie, tak, jak je zostawił kiedy wychodził. Zmarszczył czoło. Nawet nie wiedział ile czasu minęło od momentu, kiedy zorientowali się, że coś jest nie tak. To wszystko działo się tak szybko.
Łypnął, na obklejoną ścianę na której wisiały wycinki z gazet i nie tylko. Zupełnie nie wiedział, czym się zająć. Przeszedł przez pokój i stanął przy oknie obserwując ulice i mieszkanie El.

Oderwał na moment wzrok i przeniósł go na krótką wiadomość od brata. Fakt, że nie była to rozmowa telefoniczna, a sms - rzadkość w przypadku Mycrofta, który nie szczędził języka - podpowiadał mu, że brat miał sporo roboty, albo po prostu zabrakło mu niemal nieskończonej cierpliwości.
Przesadził i nie czuł się z tym specjalnie źle. Obawiał się jedynie konsekwencji ze strony niezrównoważonej siostry doktora - pracującej czy nie dla Jima.
Pokręcił telefonem w dłoni nim przerwał bezsensowne wpatrywanie się w przestrzeń i usiadł na fotelu.

Nico nie było w pokoju. W łazience właśnie spłukiwał z włosów silny rozjaśniacz, który sprawił, że niebieskie włosy stały się szarobłękitne. Potem nałożył wściekle pomarańczową farbę i spojrzał na zegarek.
Pół godziny, tyle to potrwa. Postanowił, że ten czas przesiedzi w swoim pokoju w towarzystwie papierosów i głośnej muzyki.
Właśnie, papierosy.
Sięgnął do paczki i zapalił kolejnego, po czym udał się na górę.
Zaskoczył go widok Johna, który stał w drzwiach jego pokoju.
- Hej - powiedział sucho, zatrzymując się za nim - Um... W czym mogę ci pomóc?

- No... nie takim małym. - odezwał się przekraczając próg. Z należytą ostrożnością postawił walizkę na podłodze, odłożył też znalezione magazynki.
- Elaine... całkiem nieźle to ukryła.  - dodał odbezpieczając klipsy zamykające walizkę, wyprostował się i odsunął o krok. - Sam zobacz.

Odebrał wiadomość od Mary i lekko się uśmiechnął. Pomysł spodobał mu się na tyle, że postanowił zająć się tym jak najszybciej. Do tego oderwanie myśli i skupienie się na chemii trochę mu pomoże. Odprowadził wzrokiem Johna. Był mu wdzięczny za to, że poszedł do Nico, jednocześnie przypominając sobie, że wciąż ich nie przedstawił. To znaczy, nie powiedział kim jest nastolatek.
Po chwili salon znowu ożył, kiedy pojawiły się w nim trzy znajome twarze. W milczeniu zajrzał do walizki i lekko się uśmiechnął. El nie przestawała go zadziwiać.
- Cóż, przynajmniej mamy jedną rzecz do załatwienia mniej - wyprostował się i podszedł do płaszcza. Po chwili wyciągnął paralizator, który zabrał Mary i podał go jej nic nie mówiąc.

Na Bakerstreet przyjechała ostatnia ,kiedy udało jej się doprowadzić do jako takiego porządku. Mimo to kiedy stanęła w drzwiach mieszkania na 221B nadal miała czerwone od płaczu oczy. Była pewna ,że ktoś zauważy ,miała nadzieję ,że nie skomentuje .Emocje nie były nigdy pomocne kiedy panowało się strategie wojenną. Wzięła głęboki dech i zapukała w futrynę drzwi po czym weszła do pokoju.
-Przepraszam ,jeśli przeszkadzam,ale nie chciałam siedzieć sama ....-urwała przygryzając wargę i patrząc na zebranych.

- Spoko - odparł tylko, wymijając go i siadając na zasłanym łóżku - Siadaj jak chcesz... Może towarzystwo kogoś bardziej ludzkiego niż Sherlock dobrze mi zrobi.
Nie był zły jak wcześniej. Zwyczajnie smutny i nieco otępiały
- Z resztą to nie twoja wina. To niczyja wina. Elaine wiedziała co ryzykuje - wypuścił z ust obłok dymu - A właściwie... To ja też przepraszam. Za to że na ciebie naskoczyłem w szpitalu. Po prostu martwię się o Sherlocka.