W taksówce siedziała wciśnięta między pozostałych członków ekipy, całkowicie skupiona na wystukiwaniu na komórce kolejnych haseł do wyszukiwarki. Od czasu do czasu słychać można było z jej strony ciche pociągnięcie nosem.
Musiała przyznać, że uciekanie w sferę planowania miało zalety. Chociaż można powiedzieć, że ta czynność odczłowiecza, to jednocześnie odwraca również uwagę od zmartwień. Jednak im bliżej Baker Street znajdował się czarny pojazd, tym bardziej na dziewiętnastolatce ciążyło krępujące uczucie. Uczucie pustki. 
Podnosząc wzrok, wychwyciła za zasłonami postać Sherlocka. Stanęła na asfalcie i uniosła na wysokość twarzy swój telefon, z którego dopiero co wysłała do detektywa krótką wiadomość, po czym spojrzała na Daniela i w milczeniu skinęła głową.
Obróciła się na pięcie i z ciężkim sercem zniknęła za drzwiami budynku naprzeciwko.
Oczywiście była świadoma, że najprawdopodobniej spotka na miejscu meble w nienaruszonym stanie oraz pozostawiony przez El dobytek i ubrania. Że mieszkanie będzie sprawiało pozory, jakby Dawson nic się nie stało i zaraz wyjdzie zza ściany, witając Mary i brata szerokim uśmiechem. Suede nie była pewna, czy obraz ten ją pocieszy, czy odwrotnie -wpędzi w jeszcze większy żal. Mimo to wkroczyła do pomieszczenia. Musiała mieć to za sobą.

Odezwała się tylko krótkim:
- Dziękuję.
Od wydarzeń ze sprawy Cienia prawie nic się tu nie zmieniło. Pamiętała te chwile triumfu, kiedy razem z Dawson zauważyły coś niepokojącego w nieobecności Sherlocka i starały się razem z innymi rozwiązać zagadkę. To była kolejna okazja, by obserwować zasługujący na podziw spryt Elaine.
Poczucie cofnięcia i zastygnięcia w czasie nie opuszczało dziewczyny, kiedy kucając przetrząsała wszelkie zakamarki mieszkania. El, jako osoba wyszkolona, musiała mieć tutaj jakieś małe centrum dowodzenia i obserwacji, co przypomniało dziewczynie w żółtym płaszczu, że sama jest prawdopodobnie śledzona. Machnęła nieznacznie dłonią obok skroni, wyganiając podobne myśli za drzwi i kontynuowała poszukiwania.

- To jest pytanie, na które powinna odpowiedzieć sama Elaine - odpowiedziała cicho, odkładając kolejną książkę na swoje miejsce w biblioteczce - Nigdy nie jesteśmy pewni czy znamy daną osobę na wylot, prawda? Ale wydawało mi się, że wiedziałam o niej tyle, ile było potrzeba... Mimo tych niepełnych informacji zawsze... - zrobiła pauzę i odetchnęła. Rany były świeże, przez co ich rozdrapywanie bolało bardziej niż kiedykolwiek. Nie mieli jednak wyboru - Zawsze czułam się przy niej bezpiecznie.
Po tych słowach wyprostowała się bezradnie. Jej uwagę przykuł w końcu niepozorny kominek - jeden z ostatnich zakątków, których nie sprawdziła. Z ciekawości ostukała knykciami jego ścianki. Przy tylnej... coś cholernie nie pasowało.
Mamrocząc pod nosem, odeszła od kominka i tym razem postukała palcami w ścianę, do której zostało dobudowane palenisko, by porównać różnicę wydźwięków.

Więc coś wykryła. Stukot nie brzmiał tak samo, co wskazywało na obecność za kominkiem jakiejś skrytki. Niech błogosławiona będzie nauka echolokacji.
Słysząc wypowiedź Daniela przerwała momentalnie pracę i spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. Wykrzywiona bólem twarz El rozjaśniona przez moment skierowanym do dziewczyny lekkim uśmiechem stanęła jej przed oczami.
- Mi również była bliska... Nigdy nie uświadomiłam sobie na czas, jak bardzo - westchnęła. Przemawiała dalej, kiedy on zajęty był wyszukiwaniem odpowiedniego przycisku - Nie mogę uwierzyć, że już jej... - zmarszczyła czoło słysząc ciche kliknięcie. Następne chwile potoczyły się bardzo szybko.
Przewróciła walizkę by opadła ona większą powierzchnią na podłogę i sama uklękła obok. Szamotanie się z klipsami zamykającymi zajęło jej parę chwil, gdyż na pierwszy rzut oka nie były one do końca widoczne. Ostatecznie odchyliła wieko i pełna zawartość ukazała się przed oczami jej i Daniela.
Oczywiście.
Oł, Elaine, ty spryciaro.
Genialna spryciaro. 
W piankowe wypełnienie wnętrza wtopiony był w idealnych formach podręczny zestaw agenta rządowego. W oczach Mary, która nie miała wielkiego obycia z bronią, był to prawdziwy arsenał. Zidentyfikowała już trzy pistolety, magazynek, tłumik i celownik. Znalazły się nawet cztery granaty i zwinięta mapa pokryta prywatnymi znacznikami, zapewne ważnymi dla interesów pani Dawson.
- Chryste Panie... - Mary zdołała tylko wykrztusić, czując się jak wrośnięta w ziemię - To jest dla nas cholerny Fort Knox.

Ostatnio edytowany przez Marysia Suede (2014-07-23 20:09:43)

- Chyba nie chce nas opuścić... I bardzo dobrze - uśmiechnęła się wypuszczając z cichym świstem powietrze z ust. Wiadomość sms o aprobacji pomysłu, która nadeszła od strony Sherlocka poprawiła humor dziewiętnastolatki jeszcze bardziej. 
Uniosła nieznacznie jeden z noży. Obróciła go w palcach zdziwiona lekkością i smukłością przedmiotu, po czym od razu odłożyła go na miejsce.
- Tylko jak to przetransportujemy? Sherlock jest niby po drugiej stronie ulicy, ale... - wzruszyła ramionami, ustawiając walizkę do pionu. Nie chciała powtarzać, że mogą w każdej chwili być obserwowani.

Zegar wskazywał godzinę a on zdążył zrobić wystarczającą ilość rzeczy, by zacząć z utęsknieniem spoglądać na ekran telefonu lub skrzyknę pocztową - wszystko, byle zlikwidować zbliżającą się nudę. Pograł na skrzypcach, zaczynając na znanych kompozycjach, kończąc na melodiach, których sam był autorem. Znudzony sięgną po stare notatki ze wcześniejszych doświadczeń przypominając sobie wnioski, odrzucił pomysł następnego eksperymentu, z powodu braku materiałów. Za  to przejrzał stare sprawy, które choć były zakończone, tworzyły w nim przeczucie, że coś mu ucieka. Przyszedł ból głowy, za raz po nim znajome pani Hudson, które podekscytowane plotkowały piętro niżej.
Sięgnął po płaszcz i wyszedł z budynku zamknąwszy po sobie drzwi. Wraz z cichym trzaśnięciem stłumił głosy roześmianych przyjaciółek. Stał przez chwilę przed mieszkaniem mijany przez obcych ludzi. Z rękami w kieszeni zastanawiał się, co ma zamiar ze sobą zrobić. Możliwości było wystarczająco dużo, wybrał jednak to, czego zazwyczaj nie robił.
Przeszedł przez ulicę i zapukał znajomych drzwi.

Wpatrywał się w znajome drzwi szukając na nich cokolwiek, co mogło by zająć jego uwagę. Niewielkie, niewiele znaczące odrapania, kierunek nakładania farby, otarcia - stwierdził, że poziom jego nudy był wystarczająco duży, by zmusić go do wyjścia i badawczego przyglądania się drzwiom sąsiadki. Z dwojga złego, lepsze to niż siedzenie w mieszkaniu. Zakołysał się na stopach unosząc wzrok w kąt czarnego prostokąta. Najwyraźniej nikogo nie było, pozostawało mu więc pobłąkanie się po Londynie i liczenie na szczęście, że w trakcie znajdzie się coś ciekawego.
Holmes zrobił krok do tyłu, kiedy usłyszał swoje imię. Spojrzał w stronę głosu i powstrzymał chęć obejrzenia się za siebie. Wymalowane zaskoczenie na twarzy kobiety mógł wyczytać każdy, a Sherlock dopiero po chwili zorientował się, że to on był tego powodem. Poczekał, aż podejdzie bliżej.
- Tak - odparł poważnie przyglądając się jej - Pani Hudson zaprosiła głośne koleżanki - dodał przechylając głowę na bok.