Poprzysiągł sobie, że następnym razem, kiedy będzie wsiadać do taksówki poświęci znacznie więcej czasu na przyjrzenie się kierowcy. Po doświadczeniu w sprawie, którą John ochrzcił Studium w różu i krótkiej podróży z Moriartym, czasem, ale nie zawsze, rzucał okiem na tą osobę, która siedziała z kółkiem charakterystycznego dla Londynu pojazdu.
Teraz był dosłownie unieruchomiony, kryjąc falę emocji, która go zalała. Był wściekły, że dał się w ten sposób podejść, zdenerwowany faktem, że nie mógł się poruszać mając przed oczyma uśmiech. Oraz, w pewnym sensie, spokojniejszy, dlatego, że wiedział przynajmniej gdzie jedzie. Byle zająć czymś umysł, ocenił swoje szanse, możliwą trasę ucieczki, kryjówki i tym podobne.
Kiedy pojazd się zatrzymał wziął głębszy oddech. Nie pozostało mu nic, niż czekanie na pobudkę, która niekoniecznie będzie należała do miłych.

Kiedy zaczął się budzić zdołał wychwytywać słowa piosenki. Początkowo były to tylko pojedyncze wyrazy, ale z czasem i kolejne wersy. Zmrużył oczy wpatrując się w świat do góry nogami czując dyskomfort. Przejechał wzrokiem po całym pomieszczeniu starając się ocenić dokładniejszą pozycję aż zatrzymał się na kimś, kogo niekoniecznie miał ochotę spotkać.
- Zmiana repertuaru?

Przyglądał się nieznajomej z góry do dołu (lub dołu do góry) w charakterystyczny dla niego sposób, wyłapując niewielkie szczegóły. Starał się przemyśleć sytuacje. Po opuszczeniu Scotland Yardu miał zamiar udać się na baker street, nie przypominał sobie, czy kogoś o tym informował, więc póki co był zdany na siebie. Chyba, że jakiś sługus Mycrofta coś zauważył. Co nie za bardzo zmieniało sytuację.
Uśmiechnął się lekko nie dbając o to, że uśmiech wyglądał sztucznie.
- Czy wyglądam tak, jakbym się świetnie bawił? - zapytał.

Detektyw odprowadził ją wzrokiem nie odzywając się. A raczej tłumiąc w sobie chęć jakiejkolwiek słownej reakcji. Rzucanie za nią paru dodatkowych zdań nic by mu jednak nie dało, skoro i tak postanowiła go na czas 'jaki uzna za stosowny' zostawić. Był wściekły i za miał ochotę zdenerwować nieznajomą. Może niekoniecznie w taki sposób, by jemu się później oberwało. Odwdzięczyć się za to, co było ostatnim razem. Za straconych parę dni oraz postawienie go w świetle ofiary, lub młodszego, słabszego brata w oczach Mycrofta.
Gdy tylko ucichły odgłosy kroków zaczął się badawczo rozglądać po pomieszczeniu. Brak okien i betonowe ściany nie wnosiły niczego ważnego do jego obserwacji. Mógł być w piwnicy jakiegoś budynku. Na pewno nie był to magazyn, a i budynek był opuszczony.
Pomimo tego, że odczuwał, że pętle były związane mocniej, niż powinny, spróbował się wydostać. Szło mu powoli, ale w końcu uwolnił jedną rękę, co przyśpieszyło proces. Chwile później leżał na zimnej posadzce wlepiając spojrzenie w przestrzeń i czekając, aż odzyska czucie w noga, z których odpłynęła krew. Podniósł się i powoli ruszył w stronę wyjścia z pokoju.


(rzut = x)

Ile to już minęło? Trzy, cztery miesiące grania, udawania, kłamania prosto w oczy. Nie żeby tego nie potrafił, spędził kilka lat jako informator Scotland Yardu, tajniak wśród narkomanów, mając nad nimi tę wyższość, że przecież był też jednym z nich. Oszukiwanie wychodziło mu najlepiej, robił to z niezwykłą łatwością, sumienie miał już na tyle wypaczone, by nie zwracać na to uwagi. I Mycroft Holmes doskonale o tym wiedział, Daniel Dawson był idealną marionetką w jego grze.
Mężczyzna wysiadł z auta i jeszcze raz rzucił okiem na ogrodzony pordzewiałą siatką teren. Był to niezbyt dużych rozmiarów placyk, ze zwyczajnym, zdawałoby się niczym nie wyróżniającym się budynkiem po środku. Pochylił się znowu do auta i przyjrzał rozłożonej na miejscu pasażera mapie poznaczonej różnokolorowymi znacznikami, z których niektóre, tego samego koloru, były połączone prostymi liniami. Elaine oznaczyła w ten sposób niemal cały teren Londynu, oraz niektóre miejsca poza miastem. Wyglądało to... jak swego rodzaju sieć. Tylko czego? Tego nie wiedział. Po spędzeniu kilku tygodni we Francji, uporządkowaniu pewnych spraw i ciągłym zastanawianiu się nad przyszłością, wrócił i pierwsze za co się wziął, to sprawdzanie tych miejsc. Jeździł od punktu do punktu, zapisywał spostrzeżenia. Tym razem trafił do starego schronu przeciwlotniczego z czasów II wojny. Przeszedł pod łańcuchem z tabliczką zabraniającą wstępu osobom nieupoważnionym i podążył w kierunku budynku. Gdzieś tutaj powinno być wejście...

Trzask ciężkich metalowych drzwi o ścianę budynku sprawił, że Daniel, i tak wyczulony na wszelkie "nieprawidłowości" odskoczył nagle bok potykając się przy tym i z impetem wpadając za róg budynku. Syknął cicho spoglądając na starty naskórek na dłoniach, oczywiście takie rzeczy przydarzają się tylko jemu, jakżeby inaczej. Spojrzał tęsknie na stojący nieopodal samochód, musiał zostawić broń w schowku, przecież nie mógł jej wziąć za sobą... Przeklinając w duchu rozejrzał się wokół w poszukiwaniu potencjalnej broni, jednocześnie nasłuchując. Kroki ucichły, słyszał tylko skrzypienie rozwartych drzwi, ale wcale go to nie pocieszało, wręcz przeciwnie. W końcu dostrzegł złamany kawałek wąskiej kantówki, kawałek drewna może nie był nie wiadomo jak solidny, ale mocne uderzenie mogło dać mu szansę na ucieczkę... Uzbrojony w ten sposób przywarł do ściany ignorując pieczenie na dłoniach i powoli przesuwał się w stronę rogu.

Krok za krokiem, powoli, ostrożnie. Nie wiedział z kim do czynienia, to mógłby być przecież każdy, chociażby i ktoś od Moriarty'ego. Zmrużył oczy, zatrzymał się pewniej zaciskając dłonie na kawałku drewna. Uderzenie musi być celne, tak aby ogłuszyć przeciwnika, uniemożliwić mu jakąkolwiek formę obrony. Od zawsze wiadomo było, że zaskoczenie jest najlepszą formą ataku z kolei. No cóż, ten ktoś najwyraźniej wiedział o jego obecności i wzajemnie, być może obrał też tę samą taktykę. Czekać, aż przeciwnik popełni błąd. Wykorzystać nadarzającą się sytuację. Uciec. Dokładnie w tej kolejności i najlepiej bez żadnych przeciwności. Tymczasem zrobił jeszcze niewielki krok... i czekał. W końcu był na tyle blisko, by skusić go do ataku. Zwłaszcza, gdy nie był zbyt cierpliwy...