Wyprostował się i usiadł wygodniej w fotelu widząc okolicę w pobliżu jego 'dziupli'. Lub siedziby - jak kto woli - po prostu miejsca, które było w nieładzie, tonęło w porozrzucanych dziennikach, aktach i różnych dokumentów. Był to, jak sam sobie to nazwał, kontrolowany chaos. Ściany powoli znikały, pozaklejane różnymi ważnymi informacjami, które już dawno zdążył wyryć sobie w pamięci. Szanował Pani Hudson za to, że nie wkroczyła tam uzbrojona w zestaw narzędzi do sprzątania i nie poskromiła jego niezwykłej organizacji przestrzeni mieszkania. Czasem, pod wpływem impulsu składał nieaktualne gazety na bok, a teczki w odpowiednie miejsca. Wcześniej zwykle zajmował się tym John, on sam nigdy nie miał na to czasu, lub nie widział potrzeby.
- Nie mam pojęcia kto może być na ostatnim miejscu jeśli o czas chodzi. Czasem mogłem stać się czyimś wrogiem niechcący - wzruszył od niechcenia ramionami - Jeśli chodzi o te osoby o których istnieniu wiem, to najprawdopodobniej wesoła gromadka Moriartiego, której niekoniecznie musiało spodobać się to, że ich liczba zmniejszyła się o jedną osobą. Z resztą... to jest raczej coś prywatnego - dodał krzywiąc się - Eh, nie rozumiem skąd to pytanie.
Wlepił spojrzenie w codzienny widok na londyńskich ulicach - korki, do których sporo mieszkańców jeszcze nie przywykło.
- Najbardziej interesuje mnie czarny kolor. I oczywiście fiolet - spojrzał  kątem oka na Daniela - Hyde Park. W tym miejscu dorwali El. I ten tartak, który spłoną - mimowolnie przypomniał sobie okres po Indiach. Napięcie wisiało w powietrzu, przeczuwał, że stanie się coś, czego będzie żałował, coś, czego konsekwencje będą się ciągnąć. To były ostatnie chwilę 'normalności' nim wszystko się posypało. Do tego nie mógł pozbyć się wspomnienia, kiedy każdy zorientował się, że Dawson zniknęła. Po prostu wyszła i już nie wróciła.

Zerkając przez okno doszedł do wniosku, że gdyby się uparł, mógłby wysiąść i skrótami przejść się do mieszkania. Może nawet oszczędził by czas przy tych korkach, które niemal sparaliżowały Londyn. Nic nowego, przy znajomości mapy, miejsc, w których odbywa się remont, można znaleźć szybszą trasę, choć nie koniecznie krótszą. Przydatna wiedza, kiedy w godzinach szczytu trzeba było pojawić się w odpowiednim miejscu po drugiej stronie zakorkowanego miasta. Czasem można było natrafić się na wypadki, co oznaczało dodatkowy czas podróży. Zdarzało się to jednak rzadko, by ryzyko było wystarczające niewielkie, by je podjąć.
Odwrócił lekko głowę, żeby spojrzeć na Daniela
- Jest jedna możliwość - stwierdził - Problem jest taki, że ta osoba nie powinna znać powodu, dla którego się mści. I kiedy mówię, że nie powinna, mam na myśli to, że nie było szans by się dowiedziała - dodał, zatrzymując dla siebie 'chyba, że'. Niewiele osób wiedziało co stało się z doktorem Suicide. Jednak zawsze ktoś mógł się wygadać. Pamiętał za to dokładnie, jaka relacja była pomiędzy nim a jego siostrą.
Gdy usłyszał pytanie, znowu wyjrzał przez okno. Nie znosił odpowiadać na tego typu pytania. Często poruszały tą emocjonalną część, którą przez większość życia sprawnie ukrywał. Dawno nauczył się, by trzymać uczucia z dala od decyzji, ba, nawet, w miarę możliwości, od życia. Westchnął.
- Dobrym sojusznikiem. Kimś godnym zaufania, a teraz trudno o zaufanie - urwał. Traktował ją również jak przyjaciółkę, tyle, że reszta nie chciała mu przejść przez gardło. Milczał więc wpatrując się w przechodniów.

Wyrwał się z zamyślenia, dopiero  kiedy pojazd zatrzymał się i rozpoznał spokojną baker street. Ludzie spacerowali powoli, co nieczęsto się zdarzało, sprawiając wrażenie sennej atmosfery. Każdy zajęty swoimi sprawami nawet nie zorientował by się, gdyby właśnie koło nich przechodził ktoś, kto odstaje od norm społecznych, a jeśli by się tak jednak stało, szybko by zapomnieli. Londyn, wielkie miasto, było przyzwyczajone do dziwności w każdej postaci, stwarzając swobodę ale i niebezpieczeństwo. Obrócił spojrzenie na Daniela i obserwował go przez chwilę przetwarzając to, co usłyszał.
- Nie zasługiwała na to, co ją spotkało - powiedział prostując się lekko w fotelu. Zadbał o zemstę i niekoniecznie czuł się z tym dobrze. Stracił kontrolę, odsłonił się, zrobił coś głupiego i niekorzystnego - mogłem przewidzieć, do czego wszystko zmierzało - dodał.

Spojrzał na Daniela zastanawiając się co miał na myśli. Wiedział o nim dość mało, i dopiero po odświeżeniu sobie wspomnień, domyślił się o co chodziło. Przynajmniej tak mu się wydawało. Zastanowił się, czy powinien coś powiedzieć, tylko co? Pocieszyć? To słowo i jego nazwisko wyglądało obok siebie zabawnie. Z resztą dlaczego miałby to robić? Łączyła ich martwa osoba, ktoś, kto był im bliski. Nawet by nie próbował, nie potrafił, omijał podobne sytuacje szerokim łukiem, jak coś, od czego można było zginąć długą, bolesną śmiercią.
- Obwinianie się w niczym nie pomaga, tylko spowalnia - powiedział w końcu. Łatwo powiedzieć, gorzej zrobić - gdzieś w głębi wciąż się obwiniał, ba, wszystko to, co się wydarzyło ciągnęło się za nim i przypominało przy każdej próbie podjęcia decyzji. Coraz częściej miał ochotę się wycofać czy najzwyczajniej uciec. W jakikolwiek sposób.
- Będę mieć co robić - odparł przejmując mapę, z której punkty zdołał wcześniej zapamiętać - na pewno się przyda - dodał chcąc już wysiąść. Znieruchomiał jednak i jeszcze raz spojrzał na Daniela - Dziękuję za transport - powiedział, uświadamiając sobie, że miał sporo szczęścia. Nawet gdyby nie udało mu się uwolnić z węzłów, prawdopodobnie pomógłby mu w tym Dawson. Chociaż wszystko mogło potoczyć się swoją drogą.

Uniósł brwi słysząc ironię bijącą z wypowiedzi Daniela. Holmes zazwyczaj starał się chować to, co czuł pod różnymi maskami i najwyraźniej wyszedł z wprawy. Westchnął składając mapę, tylko dlatego, by mieć co zrobić z dłońmi. Nie skomentował. Zachował się jak hipokryta, wtykając innym coś, co również dotyczyło jego. Przechylił delikatnie głowę na bok.
  - Jestem tego świadomy - powiedział za to skinąwszy nieznacznie głową - i raczej trudno mnie złamać - dodał uśmiechając się krzywo. Choć wiedział, że jak każdy, również on miał swoje granice i niebezpiecznie się do nich zbliżał. Musiał tylko obrać inny kierunek, zmienić nieco postrzeganie, nim będzie za późno. Sięgnął do klamki i otworzył drzwi.
- Wydaje mi się, że jesteś przydatny, Dawson, więc trzymaj się - powiedział wychodząc. Zerknął do środka zabierając mapę - i do zobaczenia - dodał kierując się do 221b.