Mimowolnie i lekko przechylił głowę na bok. Z kimkolwiek miał do czynienia - ta druga osoba zdawała sobie sprawę z tego, że może zaatakować, co stawiało go w niewygodnej pozycji. Postanowił, że zrobi coś wbrew instynktowi i przejmie pałeczkę. Stanie tutaj nie wiedząc co może mieć za plecami sprawiało, że subiektywne poczucie bezpieczeństwa powoli spadało przeradzając się w nieprzyjemnie uczucie osaczenia. Nawet dla pewności zerkną za siebie, sprawdzając, czy przypadkiem nie ma tam kogoś, kogo wolał nie widzieć.
Z resztą istniała szansa, że za rogiem był ktoś z podwładnych starszego brata. Ktoś na tyle spostrzegawczy, że w jakiś cudowny sposób znalazł go w City podążając tropem. Ot misja ratunkowa. Tyle, że nieliczna.
Wziął głębszy oddech i gwałtownie wyszedł ze swojej 'kryjówki'. Trzymając ręce uniesione w górze, w razie możliwego ataku ale jak i dla ataku, lub choćby próby przygwożdżania tego kogoś - którego zarys twarzy podpowiedział coś w stylu 'ktoś kogo znam' do ściany.

Sherlock zamarł w miejscu, kiedy dotarło do niego kogo miał przed oczami. Uniósł brwi zdziwiony, tak jakby był świadkiem niezwykłego zjawiska, który przeczył prawom nauki. Teoretycznie, trochę to się zgadzało. Daniel był ostatnią osobą jaką Sherlock spodziewał się tu zobaczyć. Przeniósł spojrzenie na kawał drewna, który przez chwilę zawisł przed jego twarzą i skrzywił się mimowolnie. Zwykle rzucił by jakąś uwagą, teraz jednak liczył się czas. Rozejrzał się więc i widząc, że najwyraźniej zmierzał w dobrym kierunku, powoli ruszył do przodu.
- Mógłbym zapytać ciebie o to samo - powiedział, kiedy w końcu założył znaną, chłodną maskę - najlepiej z dala z tego miejsca - dodał i ugryzł się w język, nim zdołał powiedzieć nazwisko Daniela. Podświadomie przypisywał 'Dawson' tyko i wyłącznie do... Dawson. Obrócił się i zatrzymał by spojrzeć w na niego a także na to, co było za nim.

Detektyw skinął szybko głową kierując się w stronę samochodu. Chciał oddalić się od tego miejsca najszybciej, jak to tylko możliwe. Wciąż czuł na sobie cudze spojrzenie i nie mógł pozbyć się uczucia, że zaraz los obróci się przeciwko niemu. Otworzył drzwi od strony pasażera i przeniósł spojrzenie na przedmioty, które znajdowały się na fotelu. Wpatrywał się w mapę przez krótką chwilę, po czym przeniósł ją obok nie komentując.
- Mamy wystarczająco czasu - odparł jedynie spoglądając w lusterko a następnie na niego.

Usiadł wygodniej niemal wtapiając się w fotel i wbił spojrzenie w niewidzialny punkt przed samochodem. Pasy zlewały się ze sobą a mijające ich samochody stawały się niczym więcej niż kolorowymi plamami.
Choć z Danielem nie spędził dużo czasu, miał wrażenie, że ten go poznał, chociaż częściowo, czego dowodem było przejęcie inicjatywy i wyjście ze swoim tematem, nie pozwalając detektywowi odmówić opowiadania jako pierwszy. Sam zaczął, oszczędzając czas i jako tako nerwy ich dwójki. Sherlock raz jeszcze zerknął na mapy.
- Trochę tego jest. Wszystko wyglądało jak opuszczone budynki? - zapytał delikatnie unosząc brwi.

- Czyżby czerwona linia przechodziła przez, między innym, prywatne liceum i wyspę psów - zastanowił się i obrócił głowę tak, by móc widzieć mapę, mieć ją niemal przed sobą. Przejechał wzrokiem po miejscach oznaczonych na czarno, wychwytując od razu to, że ich wspólną cechą było to, że budynki zakończyły w pewien sposób swój żywot. Ciekawiło go, czy Dawson uznawała te miejsca jako przydatne, czy miało to służyć większemu celu. I czy miało cokolwiek wspólnego z jego obecnością - w co wątpił.
Imię Alicji wyciągnęło z niego wspomnienie, kiedy wszystko się zaczęło. Mała dziewczynka powiedziała, że zasady się zmieniły. Gra toczy się dalej, a on nie znał jeszcze jej stawiki. Ta sprawa była inicjacją, prologiem tego, co działo się teraz. Pozwoliła mu przejrzeć na oczy i stwierdził, że wcześniejsze potyczki był bardziej... czystsze. Przynajmniej nie polegały na atakach i odwetach, przypominały bardziej grę w szachy.

- Tak wiem. Stara sprawa - powiedział sięgając po mapę i przypominając sobie o niedokończonym, w sensie praktycznym rozwiązaniu. Części odpowiedzi się domyślił po tym, jak odwiedziła go pewna zaniepokojona, młoda dziewczyna. Nie widział jednak sensu doprowadzać jej do końca. Wtedy wszystko było takie niewinne. Dopiero poznał Mary, gdzieś pojawiła się Dawson a nawet Arthur. Postukał palcami o kolano i podniósł mapę tak, by mieć ją przed oczyma, tym samym zasłaniając sobie widok na drogę. Z perspektywy przechodniów lub innych kierowców wyglądali jak para turystów nie ufająca technologii.
Przeleciał szybko wzrokiem po kolejnych wskazanych pozycjach lekko marszcząc przy tym czoło.
- Dziwne - mruknął w odpowiedzi.

Śledził wzrokiem mapę jeszcze przez parę dłużących się sekund, nakładając punkty w swojej wyobraźni. Być może się jeszcze przyda, a był pewny, że Daniel nie dał by mu skonfiskować kawałek cennego papieru. W wolnym czasie może i sam odwiedziłby te miejsca, zwłaszcza czarne. Ot tak, z ciekawości. Sprawnie złożył mapę - co było sukcesem, bo zrobić to sprawnie, zwłaszcza z tymi wielkimi, trzeba było się napracować i namęczyć - najpierw jedno zgięcie, potem drugie, w odpowiednich kolejnościach - i odłożył ją na tylne siedzenie.
Wbił spojrzenie w samochód przed nimi i odchrząknął.
- Powiedzmy, że byłem tam niekoniecznie zgodnie z moją wolą - odparł dobierając słowa.

Kiedy pojazd nagle przyhamował, zmarszczył czoło wlepiając spojrzenie w widoczny tył głowy kierowcy przed nimi. Zwykle należał do tej grupy osób, które trudno jest wytrącić z równowagi. Jego cierpliwość szybciej kończyła się na drodze - gdy ktoś jeździł chaotycznie, nieco inaczej niż on sam - dlatego zdecydowanie wolał przerzucić się na taksówki. Oby tak dalej a zrezygnuje również z tego. Ponadto, kiedy nie on prowadził, miał czas na przemyślenia nieco głębsze, niż wtedy, kiedy musi podzielić uwagę również na to, co dzieje się na drodze.
- Te punkty pojawiały się kolejno po sobie. Przynajmniej tak mi się wydaje. Nie były naniesione na mapę za jednym razem - tylko aktualizowane wraz z kolejnymi wydarzeniami - powiedział zastanawiając się - to bez sensu - westchnął powstrzymując chęć zerknięcia do mapy po raz kolejny.
- Hm, wolisz listę chronologiczną czy alfabetyczną? - nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu