- Nuda? W piekle? Tam, gdzie trafiają najwięksi spiskowcy, oszuści i intryganci? Niemożliwe! Chyba że bogowie naprawdę chcieliby mnie ukarać, wtedy zamknęliby mnie wyizolowanego od ludzi. I cierpiałbym tam niezłe katusze, na które już pewnie zdążyłem sobie tu zasłużyć. Chociaż mnie się wcale na drugą stronę nie spieszy... Zna to pani? W niebie mnie nie chcą, a w piekle się boją, że nimi zawładnę - parsknął śmiechem.
- Aż tak się pani o mnie martwi? - Przechylił głowę, patrząc jej w oczy. - Poza tym, tak naprawdę, nie uważam siebie za mordercę. Zabijanie jest dla mnie zupełnie ostatecznym z możliwych narzędzi. W końcu skoro ludzie są dla mnie rozrywką, czemu miałbym czerpać przyjemność z pozbywania się ich?

- Racja - uśmiechnął się i wypił kolejnego łyka whisky. - Wystarczy mi problemów w życiu, tymi po śmierci będę się przejmował po śmierci. Jeśli jeszcze będę mógł się w ogóle martwić... Na razie trzeba się skupić na tym, co jest teraz. Inaczej teraźniejszość ucieknie, przemknie niezauważona tuż obok człowieka, który nadmiernie żyje przeszłością lub przyszłością.
- Mówi to pani z doświadczenia? - uniósł brew z uśmiechem. - Tylko co pozostaje temu, kogo, jak pani wcześniej mówiła, znudziła nawet śmierć?

- To skoro z pani taka dobra obserwatorka... - zaczął, przeczesując włosy dłonią. Zrobił jeszcze chwilową pauzę, aby pobudzić jej ciekawość. - To może zabawimy się w Sherlocka Holmesa i opowie mi pani, co zdążyła przez ten wieczór wydedukować. - Położył łokieć na podłokietniku kanapy i podparł swoją głowę dłonią, nie przerywając kontaktu wzrokowego. Nie to, żeby głowa mu ciążyła czy zaczynał robić się śpiący, w jego czujnych oczach błyskała ciekawość, a na ustach wciąż czaił się lekki uśmiech.

Zmrużył lekko oczy, chłonąc każde poszczególne słowo. Któż nie lubił komplementów? A zwłaszcza taki megaloman jak Tassell.
Zaklaskał powoli, szeroko się uśmiechając.
- Jestem pod wrażeniem. Już przez sam fakt, że nie wykorzystała pani efektu Forera. Praktycznie każdy zgodzi się ze stwierdzeniem, że czasem lubi przebywać z ludźmi, a czasem woli zostać sam. Co prawda o nudzie mówiłem sam, ale to tylko dowód na to, że mnie pani słuchała. I same dobre rzeczy, bardzo mi miło.
Wiedział już, co może opowiedzieć o niej, ale przecież nie będzie z tym wyskakiwał... To byłoby zbyt nachalne, czyż nie?

- Cóż, dla mnie "wyrafinowany" brzmi z pewnością milej niż "Jesteś szują, Tassell. Szują i dwulicowym sukinsynem!" - wyszczerzył się szeroko. - Ach, stary dobry sąsiad, pan Wilson... - westchnął. - Ciekawe, co tam u niego. Na tamtym świecie - dodał po chwili. - Właściwie nie wiem dlaczego mnie tak nie lubił, zawsze grzecznie mówiłem mu "dzień dobry"... W każdym razie, takich i tym podobnych epitetów zdążyłem się już nasłuchać, dlatego jestem zadowolony, kiedy ktoś ma o mnie inne zdanie.

Patrzyła na niego, ale nie widziała go. Ethan potrafił wyczuć, kiedy uwaga jego rozmówcy wymyka się spod kontroli i zaczyna krążyć wokół czegoś innego.
Albo kogoś.
Chciałby wiedzieć, o kim teraz myśli. Ale przecież nie mógł spytać wprost. Może jeszcze będzie okazja, by się tego dowiedzieć.
- Fakt, ciekawie jest, kiedy obgaduję kogoś z osobą mającą zupełnie inne zdanie na temat tego człowieka... Nie ucieka mi pani chyba? - spytał, widząc że sięga po torebkę. - Chociaż... - Spojrzał na zegarek. - To już chyba ta pora, kiedy czas zmienić lokal. Może mogę panią zaprosić na jeszcze jednego drinka? U mnie? - Lekko przechylił głowę, uśmiechając się zachęcająco.

- W takim razie szofer będzie za 5 minut. - Wyciągnął telefon i wstukał króciuteńką wiadomość. - A jeśli nie będzie w ciągu 5 minut, następnym razem będzie za 4 - zaśmiał się lekko, po czym zaczepił kelnerkę, by uregulować rachunek, niemniej ta odparła, że zgodnie z poleceniem Asmodeusza, wszystko na koszt firmy. Wstał i poprowadził ją powoli   przez ten tłum do wyjścia, gdzie, zgodnie z zapowiedzią, już stał czarny mercedes. Otworzył dla El tylne drzwi, po czym usiadł z drugiej strony.

[cd - http://www.ekipazbakerstreet.pun.pl/vie … 5200#p5200 ]