- Och, proszę, jeśli sądzi pani, że można się znudzić śmiercią nawet bezpośredniego kontaktu z nią... to znaczy, że już dawno, dawno temu powinny mnie znudzić piękne kobiety. A jednak cały czas odkrywam je na nowo i znajduję w nich coś, czego nie potrafiłem docenić wcześniej - odwzajemnił uśmiech El.
- Ale... Czy aby na pewno powinienem się wypowiadać o pięknych kobietach, kiedy tuż koło mnie siedzi istny ekspert? - Ethan przerwał przedłużający się już kontakt wzrokowy z Elaine i spojrzał na Asmodeusza w oczekiwaniu na odpowiedź. W jego głosie nie było ani grama szyderstwa czy ironii. - Co pan na to powie? Bo moim zdaniem o kobietach można mówić wiele, zarówno dobrych i niekoniecznie dobrych rzeczy. Można je kochać i nienawidzić, choćby i jednocześnie. Można mieć ich dość. Ale czy można się nimi znudzić?

- Ponoć najbardziej cieszy to, co dotychczas skrywało się tuż przed naszymi nosami. - mruknęła w odpowiedzi na uwagę Ethana, a gdy w końcu odwrócił wzrok, uśmiechnęła się ledwie dostrzegalnie. Jego osoba zainteresowała ją wystarczająco, by zadać sobie nieco trudu i dowiedzieć się, kim właściwie jest ten mężczyzna i jakie tajemnice może skrywać. Bo takie ma z pewnością. W obecnym świecie nie istnieją już ludzie bez przeszłości, którą najchętniej nie dzieliliby się z nikim. Kto wie, może jej się opłaci. Tymczasem ze skrywaną uwagą słuchała słów właściciela tego i wielu przybytków różnorakiej sławy.
- I znowu, trudno się nie zgodzić, w końcu... skądś to szczęście trzeba czerpać, czy to realne, czy to zaledwie iluzja. O ile jest dobra, obdarowany nią będzie wracał o wiele częściej.

- Dlaczego ignorancja? Ktoś może zdawać sobie sprawę z każdego nieszczęścia targającego światem i innymi ludźmi, a jednocześnie cieszyć się z takich małych rzeczy jak wymieniona przez pana marchew. Nikt mu nie zabroni cieszyć się z trywialnych rzeczy, a skoro uzyska dzięki temu szeroko pojęte szczęście to nikt nie powinien mu tego bronić.
Posłał kolejny uśmiech z gatunku tych nonszalanckich i złączył dłonie palcami.

- Dlaczego ignorancja? Podam prosty przykład, z własnego doświadczenia: kiedy byłem dzieciakiem, mój dom i moje podwórko były dla mnie wielkim polem do zwiedzania i odkrycia. Potem zachwycałem się najbliższą okolicą. Potem moim miastem. Oczywiście, kiedy chodziłem już po całym mieście, mój dom i podwórko stały się niczym. Przewidywalne i nudne miejsce, w którym byłem setki razy, ot co. Nic mnie tam nie mogło już zaskoczyć. Za to miasto... tam się działo, tam byli nowi ludzie do poznania, nowe miejsca do obejrzenia. Oczywiście trwało to do czasu, kiedy pierwszy raz zobaczyłem inne miasta. Wtedy moje własne zaczęło mnie nużyć, było zbyt banalne. Potem znów wyjechałem z kraju. Od tego czasu nie potrafię już patrzeć na Anglię tym ciekawskim wzrokiem co kiedyś. To jak narkotyk, mniejsza dawka przestaje wystarczać. Ale czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Żaba ze studni nie wie, co to ocean. Oczywiście nie mam nic do ludzi, którym małe przyjemności wystarczają - upił łyk whisky. - Chyba po prostu im zazdroszczę. Dla mnie marchewka nie wystarczy do bycia szczęśliwym. Potrzebuję silniejszych bodźców - dodał, postukując palcami o brzeg szklanki.

- Nie wiem, czy nazwałabym to nudą. - wtrąciła, gdy grupka obsiadła niemal połowę baru i zajęła się swoimi sprawami, to jest napełnianiem kiesy jednego z jej towarzyszy. Spojrzała po swoich rozmówcach. - Ta pojawiła się dopiero wtedy, gdy człowiek dostał porównanie, poznał coś nowego, co dotychczas było nieznane. Potem wrócił do swojego życia i zaczął tęsknić za różnorodnością. To raczej obawa przed popadnięciem w rutynę sprawiła, że trudno jest nam zagrzać gdzieś miejsce na dłużej i przy tym nie zwariować. Ciągle czegoś szukamy, jakichś wyzwań, przygód... byleby nie budzić się każdego ranka z myślą, że znowu czeka nas to samo. Człowiek jest już taki z natury, że lubi odkrywać. Jeden bardziej, drugiemu wystarczy znajoma marchew, ale nawet ona może zaskoczyć od czasu do czasu.

Niewiele brakowało, by Asmodeusz odpowiedział Ethanowi i Elaine. Niestety, z chwilą, gdy otworzył usta, żeby to zrobić, ktoś dźgnął go słabo w ramię.
- Panie Asmodeuszu - kelnerka dygnęła przed właścicielem kasyna - i drogi panie, pani - dygnęła też pod adresem Ethana i Elaine. - Ktoś prosi pana na zaplecze. Mówi że to pilne.
- Pilne? No cóż - Asmodeusz rzucił towarzystwu olśniewający uśmiech - nie powiem, żebym miał szansę na rutynę i nudę. Wybaczą państwo, wzywa mnie złota marchew.

Na widok kelnerki z pilną sprawą jego usta wykrzywiły się w grymasie niezadowolenia. Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów, tak chyba z przyzwyczajenia. Co prawda Asmodeusz dbał o poziom swojego personelu i ta spokojnie dziewczyna spokojnie mogła być marzeniem przeciętnego faceta, to Ethana nie interesowały kelnerki. Niby żadna praca nie hańbi, ale doświadczenie nauczyło go, że często takie kobiety nie mają wiele ciekawego do powiedzenia, oprócz historii jak to jeden czy drugi pijany klepnął ją w tyłek, po czym dostał z liścia. Wszystko w porządku, tylko słuchanie takiej opowieści po raz kolejny trąci nudą. A dziś miał ciekawsze towarzystwo... Miał. Bo właśnie zaczynało mu się wykruszać.
- Wybaczam. I mam nadzieję, że jeszcze przyjdzie nam się kiedyś spotkać - uśmiechnął się, kątem oka widząc Elaine sprawdzającą telefon.
- Pani też mi ucieka? - spytał pół żartem, pół serio. Czuł pewien niedosyt tego wieczoru, zbyt mało się działo... Poza tym opuszczanie przez niego lokalu bez towarzystwa należało do rzadkości. Zamówił kolejną szklankę whisky. Tym razem bez coli.

- Cóż, mogło to być spojrzenie na telefon pt. "O rany, już tyle czasu spędziłam z tą dwójką palantów, udam, że się okazało, że mam pilną sprawę do załatwienia i się wykręcę." - uśmiechnął się szeroko, udając kobiecy głos. Wcale nie sądził, że Elaine miała coś takiego w planach, ale postanowił trochę ją sprowokować, by zobaczyć jak zareaguje.
- Żeby żyć ciekawym życiem, trzeba stale się rozwijać, piąć się w górę i właściwie nigdy nie być usatysfakcjonowanym. Bo po co nam były maile, kiedy zwykła poczta wystarczała do kontaktowania się z innymi? Po co komunikatory, skoro wymyśliliśmy już maile? Niestety, nigdy nie osiągniemy wszystkiego. Chociaż... czy mając wszystko bylibyśmy szczęśliwi? - Czekając na jej odpowiedź upił whisky