Miejsca takie jak Ryży Hultaj miały swoje plusy i minusy. Do tych pierwszych z pewnością należały spora powierzchnia i wiecznie obecny tłok. To sprawiało, że człowiek mógł poczuć się anonimowo, ot jeden z wielu sympatyków hazardu tracący swoje ostatnie oszczędności w mniej lub bardziej bezsensownych grach. Elaine dobrze to wykorzystywała, nawet mimo wiedzy o tym, kto jest właścicielem większości tego rodzaju przybytków w Londynie. Spotkania z kontaktami wymagały od niej szczegółowego planu na wypadek wykrycia i zdekonspirowania, a wpadka w zatłoczonym kasynie niemal graniczyła z cudem. Toteż po pożegnaniu z najświeższym nabytkiem, najspokojniej w świecie zamówiła drinka. Dziś nie musiała się nigdzie śpieszyć, po raz pierwszy od dawna wszystko zdawało się być pod kontrolą.

Odwzajemnił uśmiech. Drink trzymany w ręce Asmodeusza podsunął mu myśl, że w sumie też by się czegoś napił. Uniósł dłoń w geście "Poczekaj" i skierował się w stronę baru. Wśród ludzi zaraz wyłowił wzrokiem kobietę odróżniającą się od reszty. Nie wściekała się po przegranej, nie cieszyła z wygranej, więc jeszcze nie była przy stołach. Ba, nawet nie wykazywała śladowego zainteresowania grą. Nie wyglądało też, żeby na kogoś czekała, inaczej znalazłby jakieś oznaki zniecierpliwienia w mowie ciała. Poza tym ustawiłaby się w bardziej widocznym miejscu. Nie, ona specjalnie wmieszała się w tłum. Obserwowała.
Zajrzał w menu tak tylko od niechcenia, bo od początku wiedział, co chce zamówić. Whisky z colą. W sam raz na lekkie rozluźnienie, bez stępiania myśli.
Podszedł do niej od boku, zupełnie naturalnie. Popatrzył w tym samym kierunku co ona.
- Nie przyszłaś tu grać, prawda? Nie jesteś z nikim umówiona, bo się chowasz, ale nie przed kimś konkretnym, bo jesteś zbyt spokojna... - Zwrócił wzrok na nią. - Jeśli znudzi cię przyglądanie się ludziom, może dołączysz do mnie i mojego nowego znajomego? - błysnął zębami w uśmiechu. Zaciekawiła go, a nic nie nudziło go bardziej niż nadmiar nudnych ludzi przewijających się w jego otoczeniu.

Pokiwał głową, powodując taniec miętowych kosmyków wokół twarzy i wrócił do obserwowania graczy.
Ludzie. Ciekawe istoty. Zatracające się w pogoni za zielonymi papierkami dwunogie formy życia, które tak bardzo wierzą, że kiedyś będzie lepiej... Świat nigdy nie będzie taki sprawiedliwy. Pieniądze są im potrzebne do życia - Asmodeusz mimo wszystko sam to przyznawał, w końcu jako człowiek musiał z czegoś żyć - ale te same kawałki papieru czy metalowe blaszki są im ciężarem, kamieniem, przez który ludzkość pójdzie na dno. Wystarczy, że spróbuje przebrnąć przez bagno, w którym to on, Andrew, zwany Zgniłym Chłopcem, jest władcą. Królestwo papieru i blaszek. Niech spróbuje przebrnąć przez to bagno zatracenia w pieniądzu i dobrych kobietach! Tylko niech uważa, bo to bagno jest rozległe, kuszące, wciągające i niesamowicie drogie...

Ostatnio edytowany przez Moran (2015-03-19 21:14:10)

W odpowiedzi skinęła mu głową, przywołując na twarz łagodny uśmiech i odprowadziła wzrokiem, aż do krwistoczerwonej kanapy, wyraźniej odcinającej się na tle ciemnej ściany. Dostrzegła też charakterystyczny zielony odcień włosów właściciela przybytku. Nie wiedziała jeszcze kim był nieznajomy, ale wchodzenie w znajomości z człowiekiem, którego znaczna część Londynu znała pod pseudonimem Asmodeusz, było na pewno odważnym posunięciem. Pytanie tylko, czy opłacalnym, zważywszy na kontakty z Moriartym. Zmarszczywszy nieco czoło, wyciągnęła z paczki jednego cienkiego papierosa i odpaliwszy go, poczęła przyglądać się dwójce mężczyzn, choć nie w sposób natarczywy, ciekawa jak też rozwinie się ta znajomosć.

Usiadł wygodnie na kanapie.
-Myśli pan, że każdego przyciąga coś innego? - zaśmiał się. - Ludzie mogą mówić, że przychodzą tu tylko dla rozrywki albo że chcą zawrzeć nowe znajomości, albo że po prostu kochają ryzyko... Ale i tak każdy z tych powodów sprowadza się tylko do jednego - pieniędzy. Bo czy zarabianie nie jest bardzo przyjemną rozrywką? Czy na dobrej sieci znajomych nie idzie się wzbogacić? I wreszcie - czy nagłe zbicie forsy nie wiąże się z ryzykiem? Jak to mówią - łatwo przyszło, łatwo poszło - przerwał, by upić łyk whisky. - Im więcej ma się pieniędzy, tym łatwiej je stracić, i to nawet wraz z życiem. Zarówno w przenośni jak i dosłownie - uśmiechnął się szelmowsko.
Rozmawiając, jednocześnie łypał kątem oka na tłum. Bardzo ciekawiło go, czy poznana przed momentem kobieta do nich dołączy. Mógłby się nawet o to założyć. Dostrzegł, że nie ruszyła się z miejsca i zapaliła papierosa. Miał przeczucie, że co trochę rzuca okiem na ich kanapę. Uśmiechnął się pod nosem i znów skupił pełną uwagę na Asmodeuszu.

- Ten konkretny lokal, hm? Właściwie dzieło przypadku. - Wzruszył ramionami. - Rzadko tu bywam, a że było po drodze i nadarzyła się okazja... Przyzwyczaiłem się już zbytnio do innych pańskich lokali, a nadmiar rutyny szybko mnie męczy. - Przewrócił oczami i upił łyk drinka.
- Mógłby pan dodać, nie będę ukrywać, że lubię, kiedy ludzie przyznają mi rację - wyszczerzył się. - Co prawda nie tak bardzo, jak kiedy różnica poglądów prowadzi do dysputy podpartej logiczną argumentacją. Ale bardziej niż kiedy jakiś głupiec tkwi przy swoim zdaniu, nie potrafiąc nawet wyjaśnić dlaczego. Od takich gorsi są tylko ludzie, którzy zupełnie nie mają własnego zdania. Ludzie-owce. Idą za tłumem albo zawsze odpowiadają "nie wiem".  Nuda. Jak pan myśli, co jest gorsze od nudy?

- Zła książka? - parsknął śmiechem. - Na to mam jeden prosty i skuteczny sposób, mianowicie przestaję czytać i wyrzucam ją przez okno. Tylko lepiej uważać z rzucaniem na chodnik, nie wiadomo, kto ją może znaleźć... Pewnie pan teraz myśli, że nie mam szacunku do książek. Cóż, w młodości nie wyobrażałem sobie zniszczyć choćby jednej strony, ale na studiach piekliśmy kiełbaski nad tymi cholernymi kodeksami... To mnie nauczyło, że dobrą literaturę należy respektować, ale jednocześnie złą trzeba tępić. Przy czym zła to nie taka, której się nie rozumie. Mówi pan o braku sensu i logiki, że jest męczący. Tymczasem ja właśnie zaprzeczę, ponieważ cały świat jak i nasze życia są pozbawione logiki oraz sensu. Podobno "na początku był chaos". Stąd wierzę, że chaos jest równie konstruktywny, co porządek i ład. - Umilkł na moment, aby zebrać myśli, kładąc dłoń na podbródku. Zaraz jednak uśmiechnął się i kontynuował. - Niech pan na przykład weźmie pierwszego lepszego wolontariusza. Jaki jest sens jego pracy? Żadnych korzyści, robi to bezinteresownie. Że ma z tego radość pomagania ludziom? To dostają lekarze gratis do całkiem ładnej sumki hajsu, jeśli mówimy o specjalistach. - Schłodził gardło whisky. Wyjątkowo szybko dziś się rozkręcił z gadaniem.
- A co do odpowiedzi... Dla mnie nie ma nic gorszego od nudy. Pamiętam z czasów młodości jeden barak w mojej okolicy. Wszystko wokół się zmieniało, ludzie budowali nowe domy, remontowali stare, a pośród tego wszystkiego stała stara, pusta, drewniana chata, która nie zmieniała się od lat. Zamknięta na cztery spusty, zapomniana przez wszystkich. Nudna. Co by pan zrobił w takiej sytuacji?