- Wierzę w ciebie, Kiciuś. To nie przeszkadza mi się o ciebie bać. Nawet ja się mylę - uniósł się na łokciach i pogłaskał Jamie po odkrytym z włosów karku. - I gdzie się spieszysz, dopiero świta.
Mordercze zajęcie najwyraźniej nie miało zamiaru zostawić ani Jamie, ani Sebastiana, skoro zrywali się wcześnie, tym bardziej, że z aukcji wrócili nieco po północy.
No cóż. Gdyby nie te same mordercze zapędy, nigdy by się nie spotkali.

- Jak się spało? - ze spokojem i nawet radością wciąż głaskał Jamie po karku. Zauważył, że przy tej pieszczocie kobieta staje się jeszcze bardziej kocia, delikatna. Uśmiechnął się, chociaż z pozycji, w której leżała, nie mogła go widzieć.
Miał nadzieję, że wspomnienie Stelli nie zakłóci tego wyjazdu, przynajmniej teraz.
Było idealnie.

- Powiedziałbym, że anielsko, ale to już by była hipokryzja - mruknął, siadając, z plecami opartymi o ścianę za sobą.

(nie mam pojęcia co na to odpisać)

Chciał o coś spytać, więc popatrzył na nią i zobaczył, że znowu zasnęła. Wstał, uważając, żeby jej nie obudzić i poszedł wziąć prysznic i się ubrać. Ledwo wrócił, zapinając guziki kraciastej koszuli, a zobaczył, że coś jest nie tak.

Spokojnie zapiął koszulę i przysiadł na skraju łóżka, zapinając guziki przy rękawach.
- Coś się stało?

- Co powiesz na śniadanie, madame? - bez pośpiechu chwycił za swoją skórzaną kurtkę i narzucił jej na ramiona. Mimo słońca nie było już najcieplej.

Przez chwilę stał jeszcze na balkonie, patrząc na horyzont. Uśmiechnął się do siebie i wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi.
- Mademoiselle, ależ ty jesteś piękna - nie mógł powstrzymać wesołego uśmiechu, widząc jaka jest szczęśliwa.

(totalny brak weny na Paryż, Kiciuś ;-;)

Chwycił za kurtkę i założył ją na siebie, całkowicie mimowolnie rozwalił włosy i usiadł na łóżku, czekając na Jamie.