Najwidoczniej konkurencja pana Złego Z Londynu nie dostała jeszcze przeszkolenia w obserwacji, bo w międzyczasie, w trakcie pogawędki o rzeczach, które zdecydowanie nie obchodzą przeciętnego obywatela, snajper uzbierał kolejne parę zawiniątek.
Charlotte okazała się być jeszcze gorszą aktorką, niż Sebastian przypuszczał. Rozglądała się po sali, drapała za uchem, jakby ktoś urządził tam sobie pchlarnię i wciąż zbaczała z obranego tematu.
- Przepraszam, coś nie tak? - spytał były pułkownik, świetnie udając zmartwienie. Rozejrzał się, niby to po pomoc, w praktyce rzucając milisekundowe zerknięcie jego Kiciusiowi.
- Nie, nie, ależ skąd - popatrzyła na niego i  nerwowo podrapała się za uchem. Uśmiechnęła się spomiędzy upiętych idealnie, czarnych jak śmierć włosów. - Jesteś z Irlandii, Daniel?
- Na pewno wszystko w porządku?
- Tak, oczywiście, wyglądam jakbym kłamała?
Jak mam być szczery, to większą ciutkę.
- Nie, nie - uśmiechnął się, maskując obrzydzenie do tej kobiety i zmartwienie związane z rolą Jamie.
Kobieta w złocie, czerni i zieleni już, juź miała odpowiedzieć, kiedy zadzwonił gong. Na podwyższenie przed krwistoczerwoną zasłoną wyszedł drobny jegomość, mający chyba prowadzić dzisiejszą aukcję.
- Witajcie Szanowni Państwo, Panie i Panowie - rzucił zachęcająco do mikrofonu. Aż słychać było wielkie litery w tym, co mówił. - Witam was na aukcji, do tego aukcji charytatywnej. Mamy bardzo ciekawe rzeczy do nabycia, czekające tylko, by je pprzygarnąć!
Sebastian odwrócił się do podwyższenia tak, by widzieć i niskiego jegomościa, i Charlotte.

- Na dobre rozpoczęcie naszej zabawy - prowadzący zrobił niby to dramatyczną przerwę - ta oto cudowna waza!
Szczerze powiedziawszy, wazie daleko było do cudownej. Niemniej kupców znalazło się niemało. Ludzie podnosili coraz wyżej kończyny, stawki szły coraz wyższe, a waza została zastąpiona kolejnymi cennymi przedmiotami.
Charlotte, jeśli miał być szczery, wyglądała na oczarowaną. Nie bywała więc na takich akcjach zbyt często, jak stwierdził, odbierając od kelnerzyny kolejne zawiniątko - po kształcie snajper mógł stwierdzić, że to magazynek.
A więc byli w połowie szmuglowania.
Idealnie.
Spojrzał na ogromną klepsydrę, teraz właśnie dostającą od "pana w czerni" w przeliczeniu tysiąc funtów wartości. Kamienie półszlachetne przesypywały się, odbijając światło żyrandoli. Może i tworzyło to cudowne i niesamowicie orginalne wrażenie estetyczne... Ale po co od razu marnować na to niebotyczne stawki? Sebastian nie mógł jakoś tego zrozumieć.
Rzucił najpierw spojrzenie w stronę stojącej obok Charlotte. Upewniwszy się, że tego nie zauważy, popatrzył w stronę Jamie i poczekał, aż i ona popatrzy na niego. To miał być sygnał.
Ich spojrzenia się spotkały. Dwa krótkie mrugnięcia i odwrócenie wzroku na podwyższenie.
Do roboty. Nie ma dużo czasu.
Klepsydra oddana nowemu właścicielowi.
Rzucił kolejne spojrzenie Charlotte, a że akurat zrobiła to samo, uśmiechnął się po biznesmańsku. Odpowiedziała podobnym, chociaż niewyćwiczonym grymasem i skubnęła brzeg sukienki, mimowolnie pokazując zdenerwowanie.

Musiał działać szybko. Korzystając z tego, że Charlotte oczarowana przyglądała się kolejnemu eksponatowi, wycofał się w kierunku łazienek. Po drodze spotkał kelnerzynę.
- Tędy - mruknął tamten, otwierając boczne drzwi na korytarzu. Żeby zatrzeć podejrzenia, musiał przebiec się na dach budynku obok.
- Masz u mnie plusa, żołnierzu - odpowiedział Sebastian, niemal mimowolnie, już skupiając się na zleceniu. Kelner pokazał do przodu, na lewo i w górę, a że korytarz był prosty, Sebastian zrozumiał że po lewej stronie leży reszta sprzętu.
W biegu chwycił walizkę, poprawił rękawy marynarki i wyłamał palce. Bez większych problemów przeskoczył na dach drugiego  budynku - na szczęście uliczka między nimi nie należała do szerokich i dopadł do miejsca, z którego doskonale widział okno. Światło już się tam świeciło.
Nie miał dużo czasu.
Błyskawicznie złożył broń, podpiął tłumik i celownik. Ustawił się. Z tej perspektywy widział łóżko i kant biurka.
Czekał na znak od Jamie - otwarcie okna. Z doświadczenia wiedział, że szyba nie tylko spowalnia pocisk, ale też daje większe pole do popisu detektywom, nie tylko takim jak sławny Sherlock Holmes.
Można obliczyć skąd oddano strzał. Sebastian rzadko kiedy lubił ryzykować w ten sposób.
Ze swojego stanowiska widział to, co musiał widzieć. W mroku bezksiężycowej nocy na dachu był niewidoczny.
Czekał.

Uśmiechnął się mimowolnie.
- Grzeczny kiciuś - mruknął, czekając aż Jamie przesunie się z widoku. Nacisnął spust.
Ciało opadło bezwładnie, z krwi i kawałków mózgu natychmiast wytworzyła się szkaradna aureola.
A teraz uciekaj.
Od razu zaczął składać broń. Wrzucił jej części do walizki, zamknął ją i ruszył w kierunku schodów.
Kelner, widząc Sebastiana, skinął mu głową.
- Wykonane - mruknął snajper, podając mu walizkę. Kelner znowu skinął mu głową, ale Sebastian już tego nie widział.
Ruszył przed siebie, znowu na salę. Nie zastał Charlotte. Nie zaczepiany przez nikogo, wrócił do hotelu. Jamie jeszcze nie było, musiał więc poczekać.

Zdążył ściągnąć marynarkę i wejść do łazienki. Przemył twarz zimną wodą, a kiedy chwycił za ręcznik, usłyszał głos Jamie. Uśmiechnął się, wycierając twarz z wody.
- Jak ci poszło? - spytał głośno, odwieszając puchaty materiał na wieszaczek. Wyszedł z łazienki, odwiązując krawat. - Świetnie się spisałaś, Kiciuś.

- Rozumiem - mruknął, chwytając jej dłoń, tę trzymającą dokumenty. Przesunął ją tak, by wisiała nad najbliższą półeczką, i ścisnął jej palce, by puściła dokumenty.
Uśmiechnął się do niej, kładąc jej rękę na swoim ramieniu, jak do tańca. Swoją rękę skierował najpierw na ekran swojej komórki, potem na jej talię.
Popłynęły pierwsze takty wolnej melodii.
- Nawet nie mieliśmy dla siebie chwili czasu - nadal mruczał, nachylając się do jej ucha. - Szkoda by było...

- Nie będę się sprzeczał. Ale teraz jesteśmy po pracy... Razem - prowadził ją w tańcu, może nie idealnie, ale przecież nikt nie jest idealny.

- Oj, Kiciuś, widzę że jesteś zmęczona - odsunął zbłąkany kosmyk włosów z jej twarzy.
Piosenka skończyła się, więc wyłączył muzykę na komórce. Poprowadził ją, wciąż tanecznym i powolnym krokiem, na łóżko.
- Oczka ci się kleją.
Usiadł obok i położył się na plecach. Poluzował krawat i zamknął oczy. Co prawda akcja nie była zbyt trudna, ale męcząca za to była podwójnie. Tym bardziej, że podświadomie (a może świadomie?) martwił się nie o siebie, a o nią. Trauma, zlecenie, doświadczenie, adrenalina - mieszanka idealna dla seryjnego zabójcy.
- Jutro mamy zjawić się na wieczornym bankiecie, żebyśmy nie wzbudzili podejrzeń - mruknął, kładąc ręce na brzuchu. - Ale wcześniej mamy cały dzień na włóczenie się po mieście. Myślałem o wieży i Łuku Triumfalnym. Ale tak na dobrą sprawę to nie mam konkretnych planów...

Ostatnio edytowany przez Moran (2014-09-29 19:28:54)