Na słowa kobiety zgasił zapalniczkę i obrócił się w jej stronę. Tej konkretnej osoby jeszcze nie zdążył poznać od powrotu do szajki Jima.
- Czekaj, czekaj... Tak w ogóle to kim ty jesteś? - spytał, pokazując na nią ostrzem noża. - Nie przypominam sobie, żebyśmy kiedyś się spotkali.
Podszedł do Elaine, praktycznie ociekającej krwią jak szalona parodia fontanny. Rozgrzanym nożem zaczął wycinać powoli wzorek ponad piersią.
- Lubisz swoje palce, Dawson? - spytał niewinnie.

Miał już wychodzić, kiedy dotarły do niego słowa Elaine, pomieszane z krzykiem. Zamarł z ręką na klamce, po czym gwałtownie odwrócił się w stronę dziewczyny. Wiedział że zdecydowanie nie powinna była tego mówić...
- Dosyć! - warknął w stronę swoich ludzi, po czym podszedł do niej, wyjmując nóż oraz piersiówkę ze spirytusem z wewnętrznej kieszeni marynarki. Wstępnie nie miał zamiaru brudzić sobie rąk, ale jednak to jedno zdanie zdecydowanie przelało czarę goryczy
- Jesteś bardzo zuchwała Dawson, trzeba nauczyć cię odrobiny szacunku dla władcy… - mruknął, trącając ją butem. Dziewczyna zdecydowanie zdenerwowała go w czasie zlecenia w Indiach i za to miała zapłacić najwyższą cenę. Uklęknął przed nią i złapał jej twarz, wbijając jej paznokcie w jej policzki, patrząc na nią z oszalałym uśmiechem
- Mówiłaś że w bajce wilk ginie, tylko że… życie to nie bajka… - szepnął jej do ucha, po czym polał nóż spirytusem i powoli przystawił go do prawej strony brzucha, tuż pod żebrami dziewczyny. - Już nie zapomnisz, kto jest królem, kochanie - wyszeptał po czym bez ostrzeżenia wbił nóż w skórę dziewczyny i kilkoma szybkimi ruchami wyciął w jej skórze koronę, patrząc jak krew powoli spływa po jej skórze. Gdy już skończył rzucił nóż w róg pomieszczenia i po chwili namysłu, chwycił zakrwawioną bluzkę dziewczyny, podchodząc bliżej stojącej w rogu ekipy.
- Holmes i te jego aniołki już są w drodze. Jak tylko usłyszycie kroki, dorżnijcie ją do końca, wyjdźcie drugim wyjściem i podpalcie to w cholerę. Zresztą wiecie co robi… Bylebym więcej nie widział tej suki. – powiedział głośno po chwili ciszy, po czym opuścił pomieszczenie. Gdy wyszedł już na zewnątrz, na drzewie, rosnącym zaraz obok wejścia powiesił zakrwawioną bluzkę dziewczyny
- Powodzenia, panie leśniczy – mruknął  z sadystycznym uśmiechem i szybko zniknął za najbliższym zakrętem.

Oparł głowę na ręce i spojrzał z czułością na leżącą obok Elaine.
- Widzę, że ci się podoba - wymruczal, jakby zwracał się do kochanki, nie do ofiary - tyle krzyczysz...
Nie bawił się w noże i broń. Po prostu wsunął dwa palce w jej gorącą, broczącą krwią ranę i zaczął nimi poruszać
- Wiesz skarbie... To jest ta chwila kiedy zaczynasz błagać o śmierć

Dlaczego nie zdziwiło jej, że wrócił.... Właściwie, spodziewała się tego. Może nawet właśnie tego chciała, liczyła, że wykona ostateczny cios i całe to piekło się skończy. Gdy wbijał jej nóż stęknęła głucho. Każdy ruch noża pogłębiał tylko jej nienawiść do niego, do nich wszystkich. Bezwładnie opadła za ziemię zamglonym wzrokiem śledząc jego kroki. Krew broczyła z każdej możliwej rany, puls choć pobudzony adrenaliną zaczynał słabnąć. Po dość długiej chwili zdała sobie sprawę, że się uśmiecha, ledwie zauważalnie, gorzko... To zaraz się skończy.
Niemal wygięła się w łuk, kiedy Suicide wcisnął jej palce w ranę. Załkała cicho, nie miała już siły na więcej.

Zacmokał nieco rozczarowany tak szybkim końcem zabawy ale wyjął palce z rany Elaine. Z lubością zlizał z nich krew.
- Mmm... Smakuje strachem. Szkoda że tak szybko musimy to kończyć - westchnął z żalem i stanął na nogach. - Zlitujmy się już nad nią - z całej siły kopnął leżącą kobietę w brzuch
- Daj Seb, ja to zrobię - odebrał od niego kanister - ty zakończ jej męki.
Zaczął metodycznie podlewać wszystko ostro pachnącym płynem.

Moran był brutalnym człowiekiem. Zdecydowanie brutalnym. Ale w tym biznesie inaczej się nie dało. Albo bijesz, albo sam zostajesz bity. Lepiej wybrać tą pierwszą opcję.
Zerknęła na torbę i pokiwała głową.
- Jeśli to nie problem - odparła i chwyciła swoją torbę. Snajperkę przewiesiła przez ramię.

- To daj torbę - wychrypiał z delikatnym, nawet wesołym uśmiechem.
Zlecenie dało mu coś, czego nie dawało nic innego - chwilę ucieczki od bolesnych wspomnień. Dlatego w sumie wyczekiwał na większe zlecenia. Żeby na chwilę zapomnieć. Czasem i na dłuższą chwilę.
Nie czekając na odpowiedź wziął do ręki torbę i wyszedł.