- Ładnie - stwierdził fachowo, ogarniając ich dzieło - Ale poczekajcie chwilę, zaraz nam odpłynie... - wyjął strzykawkę z adrenaliną - wtedy nie będzie tak zabawnie... - podzszeł do Elaine i delikatnie pogłaskał ją po twarzy - Miło, naprawdę miło wiedzieć że twoja śliczna buzia nie ucierpiała... - westchnął czuke i zaaplikowal jej w szyję dawkę adrenaliny, zdolną obudzić martwego -nie mdlejemy, śpiączca królewno - zaśmiał się i odsunął, robiąc miejsce Moranowi

(pozwolę sobie napisać post bo Moran mnie o coś pytał)

Obróciła się w kierunku mężczyzny z uśmiechem kiwając głową.
- Proszę bardzo - odłożyła bicz na ziemię i przyjrzała się czynnościom wykonywanym przez Arthura.

- Przyszedłem sprawdzić jak wam idzie praca, ale chyba nie trzeba was poganiać - uniósł kącik ust w sadystycznym uśmiechu, podchodząc do dziewczyny bliżej. Jim nie miał problemu ze znalezieniem dziewczyny, jej krzyki były słyszane niemal w całym magazynie. Nie żeby mu to przeszkadzało...
- Gustowny tatuaż, panno Dawson - powiedział z ironicznym uśmiechem, odgarniając poplątane włosy z jej twarzy, by spojrzeć jej głęboko w oczy.

(Morciu za ten tekst jest taki piękny hurrdurrr ;w; )
Zaśmiał się słysząc jej słowa.
- Jimmy, Szatanie, jak widzisz radzimy sobie - powiedział radośnie - ej, Seb, założę się że nie trafisz jej tym nożem z siedmiu metrów... Dajmy na to w tyłek.

Odszedł siedem długich kroków, wysuwając zaczepnie szczękę.
- Oj tam, poradzę sobie - wychrypiał cicho, odwracając się na pięcie w stronę wiszącej na kajdanach Elaine. Chwycił wygodniej sztylet i rzucił. Idealnie do celu, powodując pojawienie się krwawej fontanny gęstej posoki.

(Arczi, dziękuję :3 Wiesz że to efekt czytania Kossakowskiej, nie?)

Obserwowała wszystko w chwilowym skupieniu, jednak powróciła do rzeczywistości słysząc przekleństwo Arthura.
Chwyciła nóż i z uśmiechem stanęła siedem metrów od Elaine.
- W udo mówisz? - zapytała, wycelowała i rzuciła perfekcyjnie w udo dziewczyny.

Każdy jeden rzut sprawił jej więcej bólu niż odczuła go dotychczas. Przy każdym zmaltretowane już ciało dziewczyny podrywało się do przodu i mimo zaciśniętych zębów, jęk szybko przerodził się w krzyk. Mimo to, kiedy przerwali, zwróciła w stronę Moriarty'ego zbolałe spojrzenie pełne nienawiści. Adrenalina podziałała, oddech miała ciężki i płytki, a tętno wyraźnie przyśpieszyło. Albo oni ja wykończą, albo serce nie wytrzyma. Słuchała mężczyzny z uwagą, a z każdym jego słowem czuła rosnącą złość i gniew. Tak charakterystyczne dla niego zabawy... Sherlock więc wiedział, Moriarty wodził go pewnie teraz za nos podsuwając coraz to nowe wskazówki, które ostatecznie i tak sprowadzą go na manowce. Syknęła, gdy papieros dotknął jej skóry. Co do jednego miał rację, ból oznaczał, że wciąż jeszcze żyje i tej myśli miała zamiar się teraz trzymać, niczym ostatniej deski ratunku.
- Zapomniałeś o czymś, Moriarty! - mimo przeklętego bólu dołozyła wysiłku, żeby spojrzec na niego choć kątem oka, kiedy odchodził. - W tej bajce wilk ginie! - krzyknęła za nim. - Czy głodny, czy syty!

- No no no, czujecie to? - wziął głęboki wdech - to przypiekane mięsko... Ale zostawmy jej już plecy, potem zrobimy jej Krwawego Orła, na razie sugeruję wrócić do brzucha - rozkuł Elaine, tak że niemal bezwładnie opadła na podłogę i obrócił ją twarzą do nich.
- Czytałaś Szkarlatną Literę? - zapytał lekko, rozgrzewając nad zapalniczką swoją brzytwę. Gdy była dostatecznie ciepła, trzykrotnie przyłożył ją do skóry kobiety, na wysokości kości biodrowej, tworząc rozpaloną literę A.
- Kurcze, dawno się tak nie bawiłem - zaśmiał się głośno, kładąc się obok niej.