Otworzył oczy wbijając wzrok w przestrzeń przed siebie. Ktoś lub coś za drzwiami zaburzyło jego popołudniową drzemkę. Nie była ona niczym rutynowym, wręcz przeciwnie - nie był zwolennikiem dziennych drzemek. Ani snu, jeśli miał być szczery. Starał się ograniczać go do minimum zwłaszcza kiedy pracował. Sen był ludzką słabością, obowiązkiem by ciało i umysł musiały jakoś funkcjonować. Tylko dlaczego zabierały aż tak dużo cennego czasu? Gdyby tak dalej podążyć z ewolucją i ograniczyć sen choćby o połowę działał by jeszcze sprawniej. Bardzo często odnosił wrażenie, że wiele przez to tracił i ograniczał sen zarywając noc, lub więcej. Później jednak, gdy emocje opadały ciało domagało się swojego narkotyku. Tak właśnie było tym razem, gdy wróciwszy ze w pewnym sensie zwiadu padł na kanapę nie pozbywając się nawet wcześniej butów. Tylko płaszcz powiesił przy schodach. Chyba.
Z policzkiem wciąż przyklejonym do kanapy rozejrzał się po pomieszczeniu szukając źródło dźwięku. To brzmiało jak stukanie czy jak pukanie? Sam dźwięk był odległy nawet nie był pewny czy po prostu mu się nie przyśnił. Ostatnio miewał wyraziste sny. I lekkie. 
Mruknął niezadowolony i gdy na to odpowiedziała mu tylko cisza podniósł się. W pokoju nikogo nie było, więc istniało duże prawdopodobieństwo, że po prostu coś mu się przyśniło. Spojrzał na zegarek, według którego było już popołudnie. Idealna pora na herbatę. Powlókł się więc do kuchni.

Włączył gaz wcześniej sprawdzając czy w czajniku jest jakaś woda. Ostatnim razem tego nie zrobił, wrócił do salonu do swoich zajęć i spraw a sprawy potoczyły się swoją drogą... Podsumowując musiał kupić nowy czajnik, ponieważ stary stał się niezdatny do użytku. Sięgnął również po kubek wybierając pierwszy lepszy. Był niebieski i dawno go nie widział. Może dlatego, że zazwyczaj używał jednego ulubionego kubka a może dlatego, że wszystkie te "częściej" używane leżały teraz zlewie i tym samym odsłoniły wszystko to co było w głębi szafy. Poszukał również jakiejś herbaty, która na pewno była w którymś z pudełeczek zebranych przez Panią H. Często znosiła z domu parę paczek ulubionej herbaty z promocji, która dorzucała do zestawu ozdobny pojemnik z dużym, widocznym logiem. Zazwyczaj brała je w podwójnych ilościach - jedno dla siebie, jedno na górę. Czasem dla koleżanki lub sąsiada. Z początku go denerwowały, ale z czasem okazały być się przydatne.
Wrócił do salonu zatrzymując się w połowie drogi. Doskonale słyszał kroki. Definitywnie kobiety. Nowe, nie znał tego chodu. Słysząc następnie swoje nazwisko po prostu poczekał aż właściciel głosu zjawi się w pokoju.

Stał w miejscu wsłuchując się w kolejne kroki.To mógł być praktycznie każdy zwłaszcza w dobie tego co się dzieje. Jego nemezis okazał się być żywy i zdrów. Momentami wciąż miał wrażenie, że zapadł w jakiś sen i wszystko co się dzieje jest nierealne. Doskonale pamiętał ich spotkanie na dachu szpitalu oraz to co stało się z Moriartym. Był przekonany, że on nie żyje.
Gdy nieznajoma pojawiła się w drzwiach uniósł pytająco brwi i dokładnie jej się przyjrzał. Lekko zmrużył oczy starając sobie przypomnieć czy zna tą twarz, czy ją ostatnio gdzieś widział. Następnie skierował spojrzenie na płaszcz, który trzymała w ręku.
- Nie zgubiłem go - odparł zdecydowanie.

- Położyłem go tam celowo - odparł równie zdecydowanie co wcześniej. Zdawał sobie przy tym sprawę, że nie wiedział gdzie dokładnie leżał jego płaszcz. Ba, nie wiedział nawet czy jest w pokoju, kuchni a nawet czy jest na Baker street. Pośledził dziewczynę i trzymaną przez nią jego ulubioną własność wzrokiem. Przyjmował wielu gości, przede wszystkim klientów, w różnych sytuacjach. Czasem siedzieli w fotelu gdy wracał do mieszkania, często spotykał ich przed drzwiami. Inni przychodzili zapowiedziani - nie była to jednak liczna grupa. Także fakt, że nieznajoma weszła do salonu bardzo go nie zdziwił. Zerknął na wyciągniętą w jego stronę dłoń i uniósł jedną brew.
- Aha. Miło poznać. Co panią tu sprowadza? - powiedział obojętnie.

Tym razem wyciągnął rękę po legitymację i przyjrzał się jej uważnie. Pożyczył kiedyś podobną od Mycrofta i wiedział, że ta raczej tamtej nie przebije, ale wiedział, że tą którą teraz ma w dłoni również kiedyś sobie przywłaszczy. Do kolekcji. Zdecydowana część jego zbioru pochodziła ze Scotland Yardu, gdy przy różnych okoliczności musiał jakoś sobie odreagować na ich głupotę. Po chwili oddał Dawson jej własność.
Początkowo zignorował jej słowa, albo po prostu nie przetworzył wracając pamięcią to jego małej kolekcji zdobyczy. Potem jednak uniósł brwi i spojrzał na nią ponownie.
- Mojej ochrony? - zaakcentował pierwsze słowo nie ukrywając nutki drwiny w jego głosie.

- Przykro mi informować, ale pani praca jest bezsensu. Nie potrzebuję ochrony. To tylko mój starszy, nadopiekuńczy lub po prostu wścibski brat uwielbia nadużywać swojej władzy by przydzielać mi rządowe opiekunki - powiedziawszy to obrócił się na pięcie i ruszył z powrotem do kuchni. Jedyne czego mu brakowało teraz do szczęścia to MI5 na karku. Mycroft najwyraźniej kontynuował swoją misję wpychania nosa w jego życie a Sherlock nie zdziwiłby się gdyby za parę miesięcy kamery, pracownicy rządowi czy nawet sam Holmes starszy nie wyskoczyli by z szafki. MI5? A co, tak jakby w Anglii nie było nic ważniejszego do zrobienia, że przywędrowali aż na Baker street? Zalał herbatę wrzącą wodą.
- Może mu to pani przekazać przy najbliższej okazji.

Detektyw przechylił lekko głowę nasłuchując jej kroków. Najwyraźniej postanowiła pójść za nim do kuchni. Zastanawiał się, czy będzie za nim tak podążała po każdym pomieszczeniu. To mogłoby być nawet ciekawą zabawą pod warunkiem, że jego rozmówczyni szybko straciłaby cierpliwość. 
- Ludzie częstą przychodzą do tego mieszkania po pomoc, o którą ciężko i radę o którą jest łatwiej. Skoro pani już tu jest to podzielę się jedną. Czy pani musi, czy nie, chce czy nie chce a i szef nie pasuje to zawsze można zmienić pracę. Na jakąś spokojniejszą na przykład. - obrócił się na chwilę w jej stronę po to by potraktować ją krótkim uśmiechem. - Ja będę zadowolony, pani również, a mojego brata jakoś się przekupi - uśmiech po chwili zszedł a on przewrócił oczami.