Uśmiechnęła się lekko i skinęła głową, zanim odchyliła się lekko na krześle i powiodła wzrokiem po kuchni.
- To raczej nie jest pytanie do mnie, a do niego. - odparła w końcu wróciwszy spojrzeniem do Sherlocka. - Widać jest zadowolony z mojej pracy przez te ostatnie trzy lata. - dodała po krótkim zastanowieniu. Ciekawe, równie dobrze sam mógłby dotrzeć do konkretnych informacji na jej temat, w pełni prześwietlić jej profil i szczerze nie wątpiła, że zrobi to jak tylko ona stąd wyjdzie. Miał do tego pełne prawo, sama zrobiłaby to samo na jego miejscu.
- Poza tym ja naprawdę lubię tę pracę, po co miałabym robić coś, co skutkowałoby jej utratą?

- Hmmm, kto to chwilę temu pytał, czy nie mam innych źródeł? - uniosła brew w rozbawieniu. Ktoś tu się gubił w zeznaniach, albo był na tyle zmęczony nocnymi wycieczkami, że sam sobie przeczył. Przyglądała mu się przez chwilę, aż w końcu westchnęła i obróciła się przewieszając płaszcz przez oparcie krzesła.
- Powiedzmy, że w miarę możliwości odpowiem na każde pytanie. W miarę możliwości. - powtórzyła z naciskiem. Bądź co bądź, ale nawet będąc bratem jednej z najwyżej postawionych osób w tym kraju nie można wiedzieć wszystkiego.

Czy cwaniara? Nie, raczej niekoniecznie. Po prostu czasem aż samo się prosiło, żeby zagrać komuś na nosie, w mniej lub bardziej perfidny sposób. Poza tym niezwykle łatwo urazić kobiecą dumę, pod tym względem chyba nie ma wyjątków, a w jej przypadku skutkowało to szybkim odbiciem piłeczki w czym tak po prawdzie niewiele było złośliwości. Raczej więcej z tego miała zabawy, uprzyjemnienia sobie codzienności, czy coś w ten deseń.
- Cóż, skoro już tu jestem. - rzuciła z lekkim wzruszeniem ramion. - Nie wygląda pan, jakby gdzieś mu się śpieszyło, a ja do siebie mam akurat blisko. No i skoro już mamy współpracować, to chyba wypadałoby się lepiej poznać. - tym razem to ona posłała mu krótki uśmiech, może nawet z pewną nutą zachęty.

Nie tylko ona była tutaj bacznie obserwowana, sama też przyglądała się swojemu rozmówcy na tyle dokładnie, by móc w jakiś sposób interpretować jego zachowanie. Być może chciał ukryć zaskoczenie jej, jakby to nazwać... Może nie uległością, w żadnym wypadku. Jeśli Holmes uważał, że będzie miał z nią łatwo, to grubo się myli. Natomiast wiedziała, kiedy może pozwolić sobie na nieco szczerości, by liczyć na to samo w przyszłości. Dlatego też w odpowiedzi na ostatnie pytanie pokiwała głowa.
- Dosłownie z naprzeciwka. - doprecyzowała. - I, żeby było jasne, mieszkałam tu już wcześniej, to nie był jakiś skrupulatny plan ulokowania agentów wokół pańskiej osoby. - dodała z przekąsem, gotowa się założyć, że mogło mu to chociaż przemknąć przez myśl.
- Co prawda ma to obecnie swoje plusy, nie będę zaprzeczać. Ale wracając do pierwszego pytania,  co dokładnie wiem... - zatrzymała wzrok na jakimś punkcie ponad jego ramieniem. - Sporo. A zarazem niewiele. Znam fakty, suche fakty, począwszy od dzieciństwa do dnia wczorajszego, ale na chwilę obecną prawdę mówiąc niewiele mi to daje prócz próby stworzenia profilu pańskiej osobowości. - uśmiechnęła się blado. I oczywiście takowy został stworzony, takie standardy tej pracy. - O wiele bardziej przydaje mi się wiedza pozyskana od pańskiego brata, opis przyzwyczajeń, zachowań.... Nieco przeszłości. - z powrotem skierowała wzrok na Holmesa. - Tylko pytanie, czy narkotyki to ciągle przeszłość, czy może właśnie powracający epizod?

Holmes wychodzący oknem... Może jednak pokusić się o rozlokowanie agentów w strategicznych miejscach? Ot choćby tylko po to, żeby uwiecznić to na zdjęciu, tak dla poprawy humoru w te gorsze dni. << Taka dygresja ze strony szanownej autorki, której ta wizja zrobiła dobrze na duszy, uprzejme dzięki ;) >> Tymczasem samej Elaine okoliczności sąsiedztwa od początku wydawały się być wyjątkowo perfidnym, ale i zabawnym zrządzeniem losu, co wcale nie znaczyło, że w pewien sposób nie ułatwiało jej to pracy - wręcz przeciwnie. Oszczędność czasu i środków... kto by się nie skusił?
- Przekonam się, że tak powiem, w praniu. - skwitowała krótko, raczej pewna swego. - Aczkolwiek nie sądzę, żebym się rażąco pomyliła. I owszem, w tym świecie nie ma nic za darmo, a ja muszę skontrować przypuszczenia z rzeczywistością. - to powiedziawszy puściła mu oko, uśmiechając się kątem ust.

- Zazwyczaj kiedy ostrzegam, to moje biedne ofiary próbują się z tego sprytnie wymigać. -odparła w sumie zgodnie z przypuszczeniami. Faktycznie była to najlepsza technika w przypadku osób, które niekoniecznie chciały mówić o sobie, a Sherlock Holmes niewątpliwie do takich należał. Jednocześnie choć pozornie wzbraniał się przed jakąkolwiek konkretną odpowiedzią, wciąż ciągnął tę rozmowę, drążył być może przez czystą ciekawość, albo chęć walki z nieuchronną nudą (choć wskrzeszenie Moriarty'ego zapewniało aż nadto rozrywki).
- Przypuszczam... - podjęła po chwili. - ...że próbuję pan grać kogoś kim nie jest. Całe to tytułowanie się jako wysoko funkcjonalny socjopata... - zacmokała kręcąc głową. - Po co to wszystko?

Sprzeczność. Nie jest pan socjopatą nawet w najmniejszym stopniu, pomijając fakt, że coś takiego jak socjopata wysoko funkcjonujący nawet nie istnieje. Podświadomie toczy pan walkę z narzuconą sobie rolą.  Narkotyki stanowią łatwe rozwiązanie problemu, dają pewność, może wytchnienie... - Przerwała na chwilę, bo chcąc nie chcąc mówienie o tym przywołało wlasne doświadczenia. Szukanie starszego brata po najciemniejszych zakątkach tego miasta z wątpliwościami, czy ten raz nie był przypadkiem ostatnim.
- W każdym razie... - mruknęła i odchrząknęła cicho. -...w walce z Moriartym wygodniej jest utrzymać maskę socjopaty, co w pewien sposób wyrównuje szanse, gdyby jeszcze świadomość raczyła się nie buntować, prawda?

Swoją drogą nie było to mylne spostrzeżenie, bo prawdą było, że siedząca przed nim osoba nie była z zawodu tylko żołnierzem, ale również psychologiem i może też dlatego Mycroft Holmes zdecydował się na taki wybór. Ale to Sherlock będzie mógł odkryć dopiero, gdy zagłębi się w życiorys panny Dawson. Tymczasem Elaine drgnęła lekko, ale szybko wyraz zdziwienia został zastąpiony przez łagodny uśmiech i przeczący ruch głową.
- Nie, osobiście nie. Jednak ktoś mi bliski miał z tym problem, więc można powiedzieć, że wiem o czym mówię.  - odparła zgodnie z prawdą, chyba sama wewnętrznie zaskoczona tym, że nie zdecydowała się na kłamstwo, co przecież nie przyszłoby jej z trudem.