- Zależy o jakich konsekwencjach pani mówi. I ile pani wie o wydarzeniach w Appledore - wziął kubek do ręki i wzruszył ramionami. Teoretycznie powrót Jima był mu na rękę. Nie musiał wyruszać w podróż poza granicę państwa, ponieważ był w nim potrzebny. To zmieniło jego pozycję z paru miesięcy życia, jak to uznał Mycroft, na wielki znak zapytania. Jego wróg mógł być teraz wszędzie i nie do końca wiedział co dalej. Zastanawiał się nawet nad zainicjowaniem spotkania i krótkiej rozmowie, choćby po to by dowiedzieć się w jaki sposób został oszukany. Blokowało go jednak to, że musiałby przyznać się do swojego błędu, co w tej sytuacji nie do końca mu pasowało. Plan związany z "odejściem" z tego świata był dopracowany pod każdym względem. Nie przewidział tylko jednej kulki i konsekwencji jakie niesie za sobą jego własna nieostrożność.
- A tak swoją drogą, to czy ten argument będzie wykorzystywany przy każdej możliwej okazji gdy tylko w jakiś sposób się komuś przeciwstawię?

- Bywam bardzo uparty, ale zapewne coś pani o tym słyszała - powiedział traktując ją podobnym uśmiechem - i ciekawski. Bardzo chętnie przetestowałbym cierpliwość tych, co patrzyliby się mi na ręce jeśli tylko wiedzieli by jak. Ba, nawet pani mnie do tego w ten sposób zachęca. - dodał również z powagą. Zdawał sobie sprawę, że miał niebezpieczne hobby - uwielbiał prowokować innych. Zwłaszcza gdy ktoś mu tego zabraniał. Może stąd brała się jego zaciętość w pracy. Im więcej odbierał sprzeciwu i trudności tym bardziej się starał by udowodnić, że potrafi. Zejście komuś z drogi było dla niego czymś co trudno mu było sobie wyobrazić - to po pierwsze. Po drugie oglądanie irytacji osób, których nie słuchał sprawiała mu przyjemność. Oczywiście nie zawsze wychodziło mu to na zdrowie, jeśli tylko był nieostrożny, a tego unikał. Były również przypadki, gdzie z góry wiedział, że musi "zejść" komuś z drogi ale po to, by zniszczyć drugą osobę niekoniecznie z jej wiedzą.
- Ja jestem tym kłopotem, czy Moriarty? - uniósł brwi

Westchnął odkładając kubek na blat. To nie tak, że Jim i on bawią się na ogromnym placu zabaw jakim jest Londyn a nawet dalej. Może to tak wyglądało i faktycznie musiał przyznać, że z niektórych spraw czerpał przyjemność. Kiedyś traktował to jako czas na zabicia nudy - jeszcze przed skokiem, nim zaczęli ginąć ludzie oprócz tych, dla których Jim napisał scenariusz śmierci. Osób, których śmierć została opłacona przez klientów Moriartiego. Duży wpływ na jego podejście do walki ze swoim wrogiem miała staruszka, która zginęła gdy tylko zaczęła opisywać jego głos. Zrozumiał, w czym brał udział i zmotywował się by jak najprędzej i jak najskuteczniej pozbyć się Moriartiego. I gdy w końcu do tego doszło miał nadzieje, że ten rozdział jego życia został pogrzebany. Nawet jeśli trwało to dwa kolejne lata. Wracając do Londynu był szczęśliwy. Wracał do swojego dawnego życia, w którym mógł zajmować się tym co chciał bez widma jakim był Jim. I kiedy tylko dowiedział się o jego powrocie... Od razu ruszył dalej, wrócił do gry bo tego wymagał od niego przeciwnik. Zrobił to ukrywając niepokój. W dużej mierze pomogły mu jakby nie patrzeć narkotyki, przez które postrzeganie rzeczywistości jest nieco łatwiejsze i lżejsze. Teraz jednak był faktem powrotu Jima przerażony, choć bardzo dobrze to ukrywał. To co zobaczył na dachu Barts przekonało go przecież, że miał do czynienia z kimś szalonym i nieprzewidywalnym. Kolejne dwa lata pozwoliły mu dostrzec w jakiej skali jego wróg opanował resztę świata.
Postukał palcami po blacie przez chwilę wpatrując się przed siebie.
- James Moriarty powinien zostać złapany i zamknięty za najgrubszymi murami bądź zabity. Najlepiej zabity. To według mnie powinno być priorytetowe działanie rządu - odparł w końcu ponownie przenosząc na nią wzrok - Aha. Czyli co, mam po prostu się nie wychylać?

Detektyw uniósł lekko brodę spoglądając przez chwilę w sufit.
- Oh, wystarczy poczytać plotki w internecie lub dorwać się do odpowiednich gazet. Nie trzeba było obserwacji by zdobyć takie informacje na mój temat - mruknął obojętnie dalej przyglądając się białej farbie. Taki ogon bardzo często go irytował. Z czasem jednak zdołał się do tego przyzwyczaić, nauczył się ignorować i  nawet wykorzystywać - jeśli tylko tego potrzebował. Taka nagroda za nieustanne uczucie obserwacji przez monitoring i nie tylko.
- I co złego jest w historii z Magnussenem? Brytyjskie władze nie były zachwycone kiedy pozbyłem się ich "bizmesmena". Zakładam więc, że bardzo często korzystali z wiedzy jaką posiadał, stąd ich reakcja. Był dla nich w pewnym stopniu potrzeby. Pomijając oczywiście fakt, że szantażował połowę osób zasiadających w rządzie i powoli chciał grono szantażowanych poszerzyć - o tym już nikt nie pamięta. Jednak stawianie znaku równości między nim a Moriartim jest błędem. James jest insektem, którego należy zlikwidować. Nie ważne kto. Nie ma znaczenia kto pociągnie za spust. Czy to będzie pani, jako przedstawicielka koleżanek i kolegów z pracy mojego brata, czy ja - odparł nie spuszczając z niej spojrzenia.

- Doktora Watsona?  - uniósł brwi - Watson nie miał nic wspólnego z zabójstwem ani z przekazaniem laptopa Magnussenowi. Znalazło by się paru świadków potwierdzających moje słowa więc nie wiem na jakich podstawach miałby on zostać pociągnięty do odpowiedzialności. Najwyraźniej ktoś bardzo go nie lubi - wyrzucił z siebie zirytowany. Potarł kciukiem i palcem wskazującym kąciki oczu zamykając je wcześniej. Cała ta wizyta coraz bardziej działała mu na nerwy. Miał wystarczająco dużo własnych kłopotów by dorzucać do tego wpychający  się we wszystko rząd, który zdawał się go nienawidzić. Tak bywa, że jeśli grzecznie się słucha i robi to co mu nakazują to wszystko pozostaje w porządku. Gdy tylko zadziała wbrew ich woli wszystko zaczyna się sypać i nagle staje się wrogiem publicznym, zagrożeniem i nie wiadomo kim jeszcze. A, tak. Drugą wersją Moriartiego.
- To po pierwsze. Po po drugie nie zostanie on w takim razie w nic wplątany.  A po trzecie co za idiota porównuje mnie z Jimem?

Zamknął oczy i wziął głębszy oddech.
- Wystarczyło wysłuchać zeznań, popytać i trochę logicznie pomyśleć. Ludzie to idioci. Nawet a może zwłaszcza ci u władzy - wyrzucił z siebie gdy po krótkiej chwili na nią spojrzał. Jak się okazało zdążyła się już rozgościć i usiąść wygodnie przy stole. Zabrał więc swój kubek i usiadł naprzeciwko niej. Widok częściowo był zasłonięty przez sprzęt laboratoryjny, jednak mu wystarczał. Najpierw wpada tu przedstawiciel MI5, psuje dzień, informuje jakie mniemanie ma o nim paru "ważnych ludzi" i potem oczekuje informacji. Fakt, być może jest bardziej otwarta na współprace i jednak wcziąż irytująca. Złączył palce dłoń.
- Zatem John Watson został wyplątany w ramach kompromisu, tak? Firma, do której pani należy zdecydowała się nawiązać ze mną współprace okazując mi, co wychodzi z tego co pani powiedziała, wielką łaskę. A teraz pyta pani co ustaliłem. Nie macie innych źródeł?

Oparł brodę na zaciśniętej w pięść dłoni nie ciągnąć dalej tematu. To jak walka z wiatrakami. Na każdy argument znajdzie się kontrargument i będą mogli rozmawiać tak do końca dnia.  Za to zastanowił się nad inną kwestią. Nie był wielkim zwolennikiem współpracy. Owszem, potrafił się jej podejmować, ale działo to zazwyczaj na jego zasadach i pod jego kontrolą. To on dyktował kiedy do takiej współpracy dochodziło, a kiedy izolował się i pracował sam. Działał tak głównie przy współpracy z Yardem, gdzie współpraca wyglądała tak, że on łapał im sprawcę wykorzystując władzę jaką posiadała policja. Teraz jednak role jakby nieco się odwróciły. Oczywiście na pewno z biegiem czasu znajdzie sposób by z tego głównie korzystać. Na ten moment musiał pogodzić się z konsekwencjami, przecież wiedział, że nawet po powrocie Moriartiego nie będzie mógł tak samo swobodnie biegać sobie po Londynie. Nie po tym co zrobił Magnussenowi.
Dawson zdawała się być łagodniejszą wersją tej całej kontroli. Tym bardziej, że stał nad nią jego brat a to stawiało go w pozycji większej swobody niż w przypadku gdyby teraz naprzeciw niego siedział buc wybrany tylko i wyłącznie przez MI5. Przyglądał się jej jeszcze przez chwilę i przechylił głowę na bok.
- Tylko dlaczego miałbym pani ufać? - zapytał całkiem szczerze - Sama współpraca z pani firmą jakoś specjalnie mnie nie interesuje a pomimo tego, że do tego zadania wybrał panią Mycroft, wciąż pracuje pani dla MI5.

Oh, zdawał sobie sprawę, że jego starszy brat bywa... nadopiekuńczy. Zapominał o prywatności Sherlocka kosztem jego bezpieczeństwo i nijakiej kontroli. Sprawiało to, że zazwyczaj miał pewność jakieś ochrony, kiedy przypadkiem lub całkiem celowo wdepnął w coś większego. Miało to również swoje minusy. Choćby poczucie, wrażenie, że ponosi tylko część odpowiedzialności za swoje działania zupełnie tak, jakby odpowiadał za niego rodzic. W tym przypadku Mycroft. Potrafił jednak działać w miarę swobodnie nawet w takiej sytuacji.
Skinął powoli głową. Mówiła mu to co sam już wiedział i to co było logiczne.
- W takim razie co specjalnego w pani dostrzegł mój brat? - uniósł brwi pytająco.