Szedł jedną z Londyńskich ulic, co jakiś czas zaciągając się trzymanym w dłoni papierosem.
Gdyby nie beretta i zapalniczka w kieszeni płaszcza, nikt nie domyśliłby się że ten niepozorny z wyglądu mężczyzna, przed chwilą posłał z dymem jeden z magazynów znajdujących się na obrzeżach Londynu. Mimo popełnionego czynu, jego strój prezentował się nienagannie, a on sam był względnie spokojny. Z naciskiem na słowo względnie. Dzisiaj rano otrzymał od Palmera wiadomośc z prośbą o spotkanie. Oczywiście zgodził się, z jednej strony z powodu rozsadzającej go od środka ciekawości, z drugiej - bo po prostu sam tego chciał.
Chwilę przed czasem zatrzymał się przed lokalem w którym byli umówieni i w spokoju dopalił papierosa do końca, nie chcąc by nałóg dopominał się później swojej atencji, jednocześnie przerywając spotkanie. Zerkał co jakiś czas na zegarek i gdy wskazówka wskazywała za jeden, zgasił niedopałek butem i po prostu wszedł do lokalu, rozglądając się dyskretnie za Quinnem.

Momentalnie jego uwagę przykuł niewielki ruch, a oczy same odnalazły osobę której szukał. Rozpinając po drodze czarny płaszcz podszedł do stolika i skinął mu na powitanie głową, podając rękę w tym samym momencie.
- Witam, Palmer. Powiem Ci szczerze że lekko zaskoczyłeś mnie tym spotkaniem - odpowiedział, ukradkiem lustrując go wzrokiem. Nie umknęło mu uwadze to że informatyk zachowywał się inaczej niż zwykle. Lekkie poddenerwowanie, idealnie ułożone włosy i to że ciągle siedział tu w kurtce (przypuszczalnie z powodu punktu  pierwszego), sprawiały że James zaczął czuc że chodzi o coś znacznie ważniejszego niż zwykłe sprawy sieci. I to zaczynało go niepokoic. - Nie za gorąco? - uśmiechnął się pod nosem, ściągając z siebie płaszcz. Pod spodem był ubrany w to co zwykle. Między zleceniem zdążył jeszcze zmienic koszulę na czystą, także nic nie było ubrudzone krwią. Krawat w czaszki, włosy ułożone na żel i ten typowy dla niego, jednak mniej niż zwykle ironiczny uśmiech. Można było powiedziec że był to nieodłączny zestaw Moriarty'ego.
Usiadł na krześle i poprawił jedynie marynarkę, ignorując dziwne uczucie które czuł na jego widok, czekając aż on zasiądzie naprzeciwko niego.

Kącik jego ust mimowolnie się uniósł, gdy zobaczył sweter. Czyli jednak Palmer mimo tego dziwnego zachowania, miał dzisiaj w sobie coś z Palmera.
Już miał przygotowany jakiś ironiczny komentarz dotyczący kolejnego pracownika proszącego o podwyżkę, lecz to co usłyszał sprawiło że na jego twarzy pojawił się wyraz kompletnej dezorientacji.
...Na kawę?
Przez moment przy stoliku panowała całkowita cisza, nim James po prostu odchrząknął, zwyczajnie nie wiedząc, jak się w tej sytuacji zachować. Był królem Londynu, w mordowaniu i zdobywaniu co mu się żywnie podoba nie miał w sobie równych, ale najwyraźniej jego umiejętności w sferze kontaktów międzyludzkich lekko kulały.
Bycie geniuszem introwertykiem miało najwyraźniej mimo zalet również i wady.
Moriarty był jednak znakomitym aktorem.  Zdziwienie trwało niemalże ułamek sekundy.
Momentalnie pojawiła się nowa maska, zakrywając ten nieplanowany wyraz twarzy, tym jakże typowym dla niego uśmiechem.
-  No nie powiem Palmer, faktycznie zaskoczyłeś… Jesteś pewien że to nie ma nic wspólnego z siecią, bo jakoś ciężko mi uwierzyć w to że ktoś dobrowolnie spędza czas z szefem w czasie wolnym – odpowiedział po chwili w sumie zgodnie z prawdą, zerkając mu w oczy.

Był nadal na siebie zły, za to odsłonięcie maski, ale tym razem nie ukazał tego ani na chwilę. Nigdy nie powiedziałby tego na głos, ale był zadowolony z tej sytuacji. Palmer był osobą ineresującą, a popołudnie z dala od papierów z kimś ciekawym, było dla niego zdecydowanie kuszącą propozycją.
- Cóż, rzadko kiedy to mówię, ale masz rację. Nie lubię odkładac swoich obowiązków, a jak się domyślasz mam ich doprawdy sporo - powiedział, nim na moment zapadła cisza. Dopiero teraz dotarło do niego że zbytnio nie wie jak zacząc rozmowę. Zazwyczaj do kontaktów towarzyskich rozluźniał się po kilku głębszych, a od czasu Arthura w ogóle nie dopuszczał do siebie ludzi dłużej niż na jedną noc. Złożył sobie w końcu obietnicę, władza ponad wszystko.
Przez moment milczał, nim ponownie poprawił krawat i spojrzał na niego.
- Więc, jak tam życie Palmer. To oprogramowanie ochronne do naszego systemu sieci udoskonalone, jak prosiłem? - zapytał, nim jedynie zaklął na siebie siarczyście w myślach.
Brawo James, doprawdy istny z Ciebie mistrz konwersacji.

Skinął głową, uśmiechając się pod nosem.
- Świetnie. Jeżeli skończysz to przed końcem tygodnia, mogę Ci wręcz zagwarantowac premię - skinął głową, samemu biorąc kartę. Jego wzrok niemalże od razu znalazł odpowiednią pozycję, dokładnie chwilę przed usłyszeniem słów Quinna. Uniósł nieznacznie brew ze zdziwieniem, jak trafna okazała się jego podpowiedź, nim zerknął na niego. Chyba faktycznie nie trudno było zauważyc jego słabośc do whiskey, bo na Irlandczyka zdecydowanie nie wyglądał. Przynajmniej na pierwszy rzut oka.
- Tutaj nie. W tej dzielnicy bywam zazwyczaj tylko gdy odwiedzam Holmes'a lub w czasie ucieczek przed policją, a zapewniam Cię że ciężko docenic smak kawy gdy gonią Cię jednostki specjalne Scotland Yardu -  westchnął teatralnie, ukazując jakie to ciężkie jest jego życie, nim skinął głową. - I akurat tutaj trafiłeś. Jeżeli już mam czas, to przeważnie Irish Coffee. Jak już pewnie zdążyłeś zauważyc, cenię sobie smak whiskey.

Rozumiał go. Gdyby James sam prowadził swoją sieć tylko  dla pieniędzy, już dawno mógłby zawiesić interes. Fundusze, które miał już zgromadzone spokojnie mogły mu wystarczyć do końca życia, jednak jego sieć była czymś o wiele więcej niż tylko źródłem zarobku. Brzmiało to może dziwnie, ale to była jego pasja i nie miał zamiaru rezygnować z tego tylko dlatego że zapewnił sobie godne życie.
- Dziękuję Palmer, bardzo sobie cenię dobry gust. Może to kwestia snobizmu, jednak póki kontaktuje nie wypije pierwszej lepszej whiskey - odłożył kartę na bok, czekając na kelnerke.

Skinął głową, chcąc pokazać że się z tym zgadza.
- Zapracowałem sobie na ten sukces. Może i po trupach do celu i niezbyt uczciwie, ale jednak wymagało to dużej ilości wysiłku. Zarobiłem te pieniądze i jeżeli mogę dzięki nim żyć tak jak chcę to nie mam zamiaru się ograniczać, szczególnie że lubię wyglądać dobrze - zakończył gdy podeszła kelnerka. Jak gdyby nigdy nic zamówił Irish Coffee do tego dodatkowo prosząc o kawałek sernika, ciasta z owocami oraz szarlotke z lodami na ciepło.
- Cóż stawianie pieniędzy na pierwszym miejscu byłoby nudne, a to rzecz której w życiu nienawidzę. Te wszystkie ludzkie marzenia. Bogactwo, wielki dom, nowy samochód, wszystko takie nudne i schematyczne - aż przewrócił tymi brązowymi, pełnymi tajemnic oczami. -Szczerze? Zapłaciłbym każdą cenę za poczucie tej ekscytacji i adrenaliny która czuje podczas akcji i podbijania tego miasta. To jest coś, dla czego warto jest żyć Palmer.