Nie mógł powstrzymać uśmieszku cisnącego się mu na usta. Może i traktował miłość jakby znów miał naście lat, ale do seksu nie podchodził już jak prawiczek. Lubił kochać się z ludźmi. Ale wyłącznie z tymi, którzy coś dla niego znaczyli. I którym ufał. Dlatego ucieszył się i z subtelnej aluzji, że Jim uważa, że mają szansę na popchnięcie związku do przodu, jak i z faktu, że nie zaciąga go do łóżka już teraz. Quinn, nauczony doświadczeniem, wolał zwolnić tempo. Im dłużej czekasz na śniadanie, tym lepiej ono smakuje, nieprawdaż?
Dopijał właśnie kawę, kiedy poczuł delikatny dotyk na swojej ręce, a gdy uniósł wzrok, zobaczył wpatrzone w niego spojrzenie. I ten uśmiech.
Jeśli do tej pory nie był zakochany albo udawał przed sobą, że wcale nie jest zakochany, albo też próbował sobie wmówić, że to tylko zauroczenie, które samo minie, akurat, kiedy Jim się nim znudzi... to teraz przepadł. Odłożył kubek, po czym uśmiechnął się łagodnie, odwzajemniając spojrzenie i obracając dłoń tak, by lekko gładzić jego dłoń kciukiem. Co poradzić, Quinn miał słabość do tych małych, drobnych gestów. Słodycz chwili umknęła, gdy usłyszał te okropne słowa. Znaczy wyrazy same w sobie nie były okropne, cieszył się z podziękowania, ale między nimi wisiało zdanie "Czas się pożegnać".
- Nie ma za co, to czysta przyjemność. Co powiesz na mały spacer? - zapytał, mając nadzieję, że jeszcze przedłuży to, co i tak nieuniknione. - Jeśli oczywiście nie masz pilnej pracy - zastrzegł szybko.

Nieco dziwnie się poczuł, kiedy Jim zapłacił za wszystko, ale postanowił nie protestować.
- Następnym razem ja stawiam - uśmiechnął się po prostu, chociaż musiał przyznać, że był zaskoczony hojnością Jima w dawaniu napiwków. Mógł być pewien, że zostanie przez kelnerkę zapamiętany... i o to pewnie chodziło.
Quinn również wstał i, oczywiście przez chwilę szamocząc się z suwakiem jak debil (bo suwaki oczywiście muszą się zacinać w najbardziej nieodpowiednich momentach), założył kurtkę.
- Właściwie kompletnie nie pomyślałem o miejscu - przyznał szczerze. - Ale to też dlatego, że nie wiem, czy są jakieś miejsca, których wolisz unikać. Jak dla mnie nawet zwykły spacer przed siebie będzie dobry.
Poprawił jeszcze kaptur i naciągnął rękawy.

W duchu podziękował Jimowi, że nie skomentował jego niezdarnego ubierania się, choć z drugiej strony bał się, że komentarz, który Moriarty rzucił w myślach był jeszcze gorszy.
- Aż tak bardzo to nie, co sobie będzie szef dokładał roboty, przecież to trzeba odnotować, papiery wypełnić i takie podobne, niech już zostanie jak jest - uśmiechnął się niewinnie i skinął głową w ramach podziękowania za otworzenie drzwi. Pogoda była całkiem niezła akurat na spacerek.
Spojrzał na paczkę, którą wyciągnął w jego kierunku Jim. Nie kojarzył tej marki, chociaż trudno się dziwić, skoro bardziej popalał niż palił regularnie.
- Dzięki. - Poczęstował się fajką i poczekał na ogień, po czym zaciągnął się, aż mrużąc oczy, aby skupić się na tym nowym smaku.
- Dobreeee - westchnął, przyglądając się papierosowi przez chwilę. - No to idziemy przed siebie, zobaczymy, gdzie nas poniesie - zaśmiał się lekko.

- Kartka do kartki i się uzbiera, a to niezdrowe choćby i dla oczu! - Machinalnie poprawił okulary i uśmiechnął się. - Człowiek tu cię chce odciążyć, choćby po to, byś miał więcej czasu na spacerki i jeszcze źle... - pokręcił głową, teatralnie wywracając oczami, po czym zaśmiał się.
Nie umknęło jego uwadze, że Jim jest łasy na komplementy, nawet te pośrednie. Widać, że nawet ludzie na szczycie nie mają dość bycia docenianym.
- W takim razie chcę namiary. Przy tak częstym paleniu jak moje jest nawet szansa, że nie zbankrutuję - wyszczerzył się.
Słysząc polecenie, poszerzył uśmiech. Miał wyobrażenie, o tym, co kombinuje Jim, ale również nie był całkowicie pewny.
- Dobrze? - Przysunął się bliziutko niego, spokojnie przekraczając sferę przeznaczając do kontaktów między szefem a pracownikiem.

Już jego szept tuż przy uchu sprawił, że Q mimowolnie zadrżał i dostał gęsiej skórki. Spodziewał się kolejnego pocałunku, ale nie tego, że dołączy do niego papierosowy dym. Zmrużył oczy z zadowoleniem, wdychając go ostrożnie, aby wszystkiego nie zepsuć zakrztuszeniem się. Może i prosta sztuczka, ale Q poczuł się kompletnie złapany w pułapkę. Teraz, gdy nie dzielił ich już stolik, czuł się bezbronny, odsłonięty, nie chciał w żaden sposób powstrzymywać Jima. Zatracił się w tym niezwykłym pocałunku, mrucząc lekko, kiedy jeszcze poczuł palce Jima w swoich włosach. Aż musiał położyć dłonie na jego ramionach, bynajmniej nie dlatego, by Jima odciągnąć - po prostu wręcz ugięły się pod Q nogi i potrzebował podparcia do zachowania równowagi.
Znał plotki o umiejętnościach Jima we flirtowaniu. Obaliłby je wszystkie, twierdząc, że je zaniżają.