- No to wszystko jasne, bo ja na siłowni nie bywam - zaśmiał się.
- Nie śmiałbym wątpić w szefa słowa, zwłaszcza patrząc na to, jaki sam mam dług. Nie do spłacenia. Bez szefa pomocy albo dalej tkwiłbym w MI6 wbrew sobie, męcząc się każdego dnia, albo wybrałbym pętelkę wokół szyi, z któregoś z komputerowych kabli... Nie wiem, czym można odpłacić się za możliwość rozpoczęcia życia na nowo. Życia, z którego teraz jestem naprawdę zadowolony. Dziękuję za to, szefie. - Uśmiechnął się z głęboką wdzięcznością w oczach.
- Dla szefa whisky, a dla mnie kawa. - Podążył wzrokiem za nim, po czym wrócił na Jimowy krawat. Wygodnie było przypatrywać się tym zabawnym czaszkom, by nie sprawiać wrażenia, że się wgapia za długo w te nieodgadnione oczy.
- Cóż, gdybym sam lubił spokojne, nudne życie, z pewnością bym mnie tu nie było. - Wyszczerzył się szeroko. - Och, przepraszam, powiedziałem życie? Miałem na myśli egzystencję - zaśmiał się pogodnie, coraz bardziej odprężony.

- Cieszę się, że jest szef ze mnie zadowolony. Postaram się trzymać tak dalej, a nawet i lepiej - zapewnił, wciąż z uśmiechem na ustach. Zamiast dobrego słowa, w MI6 dostawał zadania niemalże niemożliwe do wykonania i zniszczone części jego ukochanych wynalazków. Nie, żeby tutaj nic się nie niszczyło, ale widząc np. Morana starannie czyszczącego swój karabin, który dostał od Q, Palmer czuł się zwyczajnie potrzebny. Jak członek zespołu, nie jak trybik w maszynie, który łatwo można podmienić.
- Jak to mówią... Wszystko co dobre jest nielegalne, niemoralne albo tuczące. I kto niby żyje legalnym życiem? Prawo jest jak płot, tygrys przeskoczy, żmija się prześlizgnie, ale ważne, że bydło się nie rozłazi. Chyba zaczynam przesadzać z tymi metaforami. - Uśmiechnął się nerwowo, drapiąc po ręce przez rękaw swetra.
Tymczasem kelnerka przyniosła zamówienie.

- W takim razie cieszę się, bo też je lubię. Ci, co nie lubią chyba po prostu ich nie rozumieją i nie potrafią używać... Twoje zdrowie, szefie. - Stuknął się z nim szklanką, zanim upił łyk, mrużąc oczy z zadowoleniem.
- Naprawdę miło mi tego słuchać, chociaż boję się, że jeszcze chwila i aż zacznę się rumienić - zaśmiał się, czując przyjemne ciepło na sercu i rozluźnienie. Poczuł, jak bardzo zależy mu na byciu docenionym, zwłaszcza przez własnego szefa. A może nawet i trochę chciał mu zaimponować. - Kiedyś tak nie było. Dlatego pragnąłem uciec. Może i można coś robić tylko dla idei, ale bez żadnych pozytywnych rezultatów i uznania od ludzi nie można daleko zajechać. To tak, jakby szef rządził królestwem bez poddanych... - Zaczął jeść swoje ciasto.

Nie był nawet jeszcze w połowie swojego kawałka, jak Jimmy zabierał się za drugi talerzyk. Zabawne, bo nigdy by się tego po Jimie nie spodziewał. Zwłaszcza, że był zdecydowanie szczupły, jak na amatora ciast. Chociaż Quinn też mógł jeść i jeść, a wyglądał jak patyk, kwestia metabolizmu pewnie.
Uśmiechnął się, widząc, że atmosfera się wciąż poprawia. Z pewnością był to mile spędzony czas, a i Jim nie wyglądał, jakby zaraz miał uciec, wciskając byle wymówkę o robocie.
- Nie sądzę. Ma szef rację, tylko poważny sukces jest prawdziwym sukcesem, zabicie muchy to nie powód, by świętować. Poza tym, łatwo przyszło, łatwo poszło. Tylko to, o co musimy się starać i walczyć jest dla nas wartościowe. A niestety, ludziom w tych czasach brakuje cierpliwości, wszystko chcieliby mieć na już, a jeszcze lepiej - na wczoraj. To nie jest dobre podejście.

- Nie co dzień słyszy się takie komplementy z ust prawdziwego geniusza, czuję się zaszczycony i dziękuję. - Uśmiechnął się szeroko. - A szef okazał się nawet lepszym towarzyszem do rozmów o życiu, niż się spodziewałem. - Sam się napił, szybko zlizując z górnej wargi lekką piankę. Zadrżał lekko, kiedy Jim wszedł na ten temat. W końcu Q wszelkie uczucia traktował poważnie, nie lubił bawić się w jednonocne przygody. Zależało mu na obopólnym zaufaniu i trwałej więzi, nie na seksie czy chwilowym zauroczeniu. Sam jeszcze nie wiedział, co tak właściwie czuje do Jima. Na pewno zainteresowanie. Uważał Jima za przystojnego i seksownego. I, jak wyszło w czasie tego wieczoru, potrafią nadawać na tych samych falach. Postanowił zaryzykować i pociągnąć ten wątek.
- Miłość... Ta to dopiero jest kapryśna. Jak się jej szuka to nie ma, jak się jej pragnie to umyka, a pcha się tam, gdzie nikt jej nie chce. Przychodzi, odchodzi, wraca, nie daje żyć, jeść ani spać po nocach. Ale czasem udaje się jej stworzyć między ludźmi coś wyjątkowego i niepowtarzalnego. Dlatego ja zawsze w nią wierzę, nawet kiedy mnie zawodzi - westchnął lekko, z melancholijnym uśmiechem. Chciałby znów mieć kogoś i nie potrafił tego ukryć.

Wyczuł tę nagłą zmianę nastroju i zatrzymał kęs ciasta w połowie drogi do ust. Przez moment nie był przekonany, czym została wywołana i już się bał, że powiedział po prostu coś głupiego. Chwilę potem jednak przypomniał sobie ten dzień, gdy szef zwołał wszystkich, prezentując ciało martwego Arthura. Ich związek nie był w Sadybie tajemnicą.
- Ale naprawdę kochałeś Arthura. - Słowa padły z jego ust, zanim zdążył się zorientować, że nie myśli, tylko mówi na głos. - Najmocniej przepraszam, szefie - dodał natychmiast, czując, że chce się zapaść pod ziemię. - To nie moja sprawa, nie powinienem się mieszać, pytać ani wypowiadać...

Zerknął na moment w te orzechowe oczy, które tak mu się podobały i z jednej strony żałował, bo poczuł się jeszcze bardziej beznadziejnie, z drugiej jednak... znów przez twarz Jima przeszły szczere emocje. Oczywiście, że ta uwaga musiała boleć. Spuścił zaraz wzrok i odchylił się na oparcie krzesła, kuląc ramiona, podświadomie uciekając.
- Dotarło, szefie, to nie moja sprawa, żadnych takich pytań i uwag. Jeszcze raz przepraszam, naprawdę. - Uniósł wzrok na Jima, by pokazać, jak bardzo jest mu głupio. Jednocześnie jego ostra reakcja potwierdziła to, co mu się wymsknęło. Moriarty był zdolny do uczuć, nawet pomimo bycia psychopatą. Czy raczej to czyniło z niego socjopatę. Quinn nie pamiętał terminów psychologicznych.
- Cieszę się, że szefowi smakuje. - Pociągnął dalej nowy wątek, chociaż wciąż widać było, jak bardzo spiął się po tej gafie. - Polecam jeszcze orzechową i karmelową. No i mokkę z bitą śmietaną.