- Krócej: boję się swoich uczuć? - Uśmiechnął się pod nosem.
Nie miała pojęcia, jak wiele było racji w jej słowach, chociaż on nie nazwałby tego stricte strachem. Owszem, potrafił budzić się w środku nocy po najgorszych zleceniach, kiedy nawet chodzenie po domu powodowało zrywanie się szwów, z krzykiem. Po... ich śmierci nie sypiał, nie jadł, nie rozmawiał z nikim, trawiąc szok, próbując zrozumieć policję. Dlaczego został uznany za kogoś, kim nie był? Dlaczego w takim razie ci wszyscy lekarze uznali go za normalnego? Czy ktoś normalny byłby w stanie kogoś zabić bez mrugnięcia okiem?
- Nie powiem, interesująca teoria. Powiedz mi, Molly, widziałaś kiedyś mordercę, czynnego w zawodzie, który bez zahamowań mówi o tym, co go gryzie? Może ci się wydawać proste: pójść do spowiedzi, czy do kumpeli na kakao, co? U nas to tak nie działa, kakao to zazwyczaj wódka, zaprawiana trucizną. Możemy się zdradzić albo kłamać, ale to w żaden sposób nam nie pomoże. To nie strach, to zdrowy rozsądek.

- "Nie jest to jakieś miejsce określone
I nie ma granic. Gdzie my - tam jest piekło
A gdzie jest piekło - zawsze być musimy"* - mruknął, mrużąc oczy przed słońcem, którego blask przebijał się przez liście. - Wszystko zależy od interpretacji, prawda? Dla anioła świat będzie wspaniałym darem od staruszka na tronie, dla demona miejscem, z którego nawet nie ma drzwi wyjściowych...


*cytat z "Tragicznych Dziejów Doktora Fausta" Christophera Marlowe

- Zapomniałaś kogoś odwiedzić - zauważył, ale chyba go nie dosłyszała. Odwrócił się i bez pośpiechu zaczął sunąć w stronę grobów. Tych konkretnych. Cieszyło go, że był na tyle daleko od znajomego granitu, by nie było ich jeszcze widać, a jednocześnie na tyle blisko, by móc widzieć, czy Molly faktycznie wyszła już ze cmentarza.
Nucąc bardzo cicho jakąś piosenkę pod nosem, obejrzał się za siebie, w stronę bramy.

Było deszczowo i mimo ciemnego, ciepłego płaszcza, Sebastianowi doskwierał chłód - nie tylko atmosferyczny, bowiem wzrok teścia wwiercał mu metaforyczne szpile lodowe wszędzie, gdzie tylko się dało.
No tak. Teść nadal miał go za mordercę... Cóż, teraz może nie był tak daleko od prawdy jak kiedyś, ale wciąż osądzał snajpera o czyn, którego ten nie popełnił. Dodatkowo Sebastian, odkąd po raz pierwszy wszedł do ich domu, nie otrzymał od Simona Smitha niczego prócz obelg i gróźb, że jeżeli coś się stanie jego ukochanej córce z winy Sebastiana, ten mu tego nie daruje. Do końca życia. Snajper kiedyś w odruchu irytacji spytał go, czyje życie ma na myśli.
Cóż, teść nie przepadał za swoim zięciem, a zięć za teściem. Jedynym, co jakoś Smitha trzymało na wodzy, była jego żona. W przeciwieństwie do niego uwielbiała wręcz męża swojej jedynej córeczki. Od małego lubił z nią przecież rozmawiać, żartować, nieraz pomógł jej nawet w pracy w ogródku.
Kiedyś za całe swoje kieszonkowe odkupił jej parę róż z rabatki. Oczywiście zanim zdążyła zauważyć, co się stało z tymi kwiatami. Rabatka pod oknem jej córki uległa bowiem poważnemu uszkodzeniu, kiedy ktoś na nią wpadł, próbując w środku nocy uciekać przez okno.
Tak czy inaczej, Sebastian wbrew wszelkim na ten temat stereotypom, lubił swoją teściową i darzył ją równie dużym szacunkiem, co własną matkę. Tak się niestety złożyło, że tego dnia na cmentarz przywiodła go kolejna śmierć w rodzinie - śmierć pani Suzette Moore Smith.*
Z tego też powodu dręczyła go żałoba za jedną z najmilszych osób, jakie miał szczęście w swoim życiu spotkać, jedyną która tak bardzo przypominała jego Anne, deszcz który siekł mu w plecy mimo rozłożonego nad głową parasola i nienawistne spojrzenie teścia, który prawdopodobnie czekał na chwilę osobności, żeby poważnie snajpera uszkodzić, a najlepiej posłać do grobu w jakiś bolesny sposób.
Sebastian odsunął się na bezpieczną odległość i przystanął obok swojego brata.
- Mam wrażenie, że zaraz dojdzie do rękoczynów - burknął półgębkiem Rory, kładąc mu rękę na ramieniu. - Wszystko w porządku?
- Hm..? Tak. W porządku. Czemu pytasz?
Rory wzruszył ramionami.
- To mama Anne.

*dopiero teraz zauważyłam, że jej inicjały to SMS. Śmieję się

Jeśli czegoś miałby pogratulować Sherlockowi, to umiejętności kamuflażu - gdyby, oczywiście, zdawał sobie sprawę, że detektyw śledzi go, w dodatku od paru tygodni. Tak, nie zdając sobie sprawy z zagrożenia, jakie czyhało na największą tajemnicę jego życia, wzruszył ramionami w odpowiedzi do brata.
- A tam jest jej ojciec - odmruknął, spinając się, jakby był gotowy iść się z teściem bić. - Chodźmy się pożegnać.
Ceremonia pogrzebowa skończyła się dobry kwadrans temu i większość ludzi poszła już, zainteresowana bardziej ucieczką przed deszczem niż zmarłą Suzette. Został tylko mąż, zięć i brat zięcia. Dwóch ostatnich po raz ostatni tego dnia popatrzyło na mogiłę, po czym podeszło do Simona. Starszy pan nie był tym zachwycony.
- Jak śmiesz - warknął, zwracając się omyłkowo nie do Sebastiana, a jego bliźniaka. - Jak śmiesz pojawiać się tu po tym, co zrobiłeś?!
- Ciszej, na litość Boską, jeszcze ktoś usłyszy - mruknął Rory. - Pomylił mnie pan z bratem, panie Smith.
Simon tym razem skierował się do Sebastiana. Ten starał się obrać najmniej prowokujący wyraz twarzy, w razie czego mocniej zaciskając palce na bukieciku, który przyniósł na groby Anne i Lucy (w ramach dewizy, że laski lubią badyle. A jeśli nie, to w ramach tej z bierz wieheć i wal).
- ZABIŁEŚ MOJĄ CÓRKĘ, A TERAZ MASZ CZELNOŚĆ PRZYCHODZIĆ...
- Panie Smith, ja kochałem pańską córkę - odpowiedział cicho Sebastian. - Tak samo jak szanowałem pana żonę. Dlatego tu jestem, bo mnie i pana małżonkę łączyła miłość do pana równie wspaniałej córki. Ile razy... - z każdym słowem mówił coraz szybciej i głośniej. - Ile razy mam powtarzać, że to NIE JA ZABIŁEM MOJĄ ŻONĘ?!

- Nie uwierzę - warknął Simon tonem, który Sebastian określiłby jeszcze dość spokojnym.
Przed pogrzebem Anne i Lucy snajper miał okazję obserwować rozjuszonego do granic pana Smitha. Przyszedł do niego do domu ze swoją małżonką tego samego dnia, kiedy przyszedł Brian Moran, ojciec Sebastiana. Suzette, dojrzawszy zięcia w stanie odległym od używalnego, zrobiła mu herbatę i próbowała pocieszać. W korytarzu do sypialni stała wtedy kołyska - na materacu wyraźnie widać było ciemną plamę. Wietrzenie nic nie dało i w domu nadal było czuć zapach krwi i paru policyjnych specyfików. No i alkoholu, od którego cudem udało się Sebastiana odciągnąć. Młody mężczyzna miał zamiar spalić rzeczoną kołyskę, a później podejrzewał, że to przez nią teść rzucił się na niego. Nie miał siły się bronić i Bogu dzięki był tam jego własny ojciec i teściowa. Powinien im podziękować, że jeszcze żyje, ale na tamten moment sam chciał umrzeć.
Smith kontynuował swoją tyradę.
- Choćbyś nie wiem co mówił. Jakim trzeba być skurwielem, żeby zabić żonę i własne dziecko, a potem się wypierać? Znaleźli cię koło ich trupów, Moran i nie uwierzę, że to nie byłeś ty.
Tu starszy pan splunął Sebastianowi pod pod nogi i zanim ten zdążył cokolwiek powiedzieć, odszedł. Rory przytrzymał brata, zanim ten rzucił się na teścia. Mruknął mu coś cicho o tym, że nie warto. Przez jakiś czas rozmawiali ze sobą w tej cichej manierze, przechodząc nad inne groby.
Nagrobki nie były szczególnie bogate, aniołek nad tym mniejszym zaczynał łzawić zaciekami od deszczu. Sebastian podzielił trzymany w rękach bukiecik na pół - po części na oba groby - i podał bratu parasol, żeby te kwiaty odłożyć.

ANNE SMITH MORAN
☼1982 †2006

LUCY MORAN
☼†2006

- Powiedz mi, jak umiera ktoś w szpitalu to też się tak czujesz? - Jeden z bliźniaków wymienił stare kwiaty w wazonie na świeże. - Jakby ci ktoś... khhhkh?
Tu pokazał na siebie tak, jakby złapał się za serce i je sobie przekręcił. Jego brat pokręcił tylko głową, oddając mu parasol.
- Masz zamiar tu tak długo stać?
- Nie, mam robotę do zrobienia, wiesz.
- Wiem.

Ostatnio edytowany przez Moran (2016-08-31 12:56:44)

Rory ziewnął w zaciśniętą pięść.
- Potrzebuję kawy - wymamrotał. Sebastian uśmiechnął się, odzyskując nieco humor.
- Co, nie śpi się po nocach, co? No, już, nie tłumacz się, ciebie to aż w Enfield słychać.
Rory odwzajemnił uśmiech, chociaż troszkę z przymuszeniem.
- Mam dziś nockę. Chodźmy na kawę gdzieś - popatrzył nad siebie, w zachmurzone niebo. Oberwał od chmur wodą. - Najlepiej niedaleko i żeby było tam sucho.

Sebastian walnął Rory'ego w ramię po przyjacielsku, zanim wyszli z cmentarza. Rory po paru krokach oddał cios. Oddawali sobie nawzajem, zanim nie doszli do pobliskiej kawiarenki.

(chyba zt, prawda? Bo w sumie nie wiem, co dalej )