Dzień był przyjemny. I wolny. Molly wybrała się więc na spacer i jakoś tak wyszło, że skończyla na cmentarzu. Nic dziwnego, starała się regularnie odwiedzać grób ojca. Czuła się do tego zobowiązana, a sentymenty, które wiązała z ojcem i samym miejscem jego pochówku, tylko ją w tym utwierdzały. Nie było to jednak przykrym obowiązkiem, ale odbywaną co pewiek czas wizytą - cichą, naturalną i przyjemną.
Molly przeszla przez bramę i skierowała się do małych straganów ze zniczamo o wiązankami, żeby nie iść na grób z pustymi rękoma. Wybrała bukiet i ustawiła się w kolejce za wysokim, jasnowłosym mężczyzną w jeansach.

Nie zauważyła rzuconego jej przelotnie spojrzenia, zajęta oglądaniem innej kwiatowej kompozycji. Zapłaciła i swobodnie podążyła w swoją stronę.
Kilka metrów przed nią podążał ten sam nieznajomy blondyn. Molly poruszała się żwawym krokiem, więc wkrótce prawie go dogoniłani przygotowała się do wyprzedzenia mężczyzny.

Niemalże na niego wpadła. Stanęła wystarczająco blisko, aby usłyszeć to moranowe mruknięcie.
- Przepraszam, czy pan właśnie coś do mnie powiedział..? - spytała niezbyt mądrze, jednak nie miała czasu, by przemyśleć te słowa.
Zrobiła krok do przodu i spojrzała na twarz nieznajomego...

Cholera jasna.
Bladoróżowy rumieniec na policzkach Molly zbladł nieco. W tej chwili naprawdę czuła się nieduża. I zażenowana. Pomyślała o swojej koralowej sukience i narzuconym nań jasnym sweterku. Czuła, że Moran zna całą jej historię bardzo dobrze i chociaż tyle czasu upłęnęło od wiadomych wydarzeń, wciąż wzbudzały w niej nieprzyjemne uczucia.
Prócz tego, trochę się bała. Fakt, nie rozpoznałaby mężczyzny od razu, ale w krótce skojarzyłaby jego twarz z tą widzianą w aktach, które niegdyś pokazał jej Sherlock. W życiuj ednak nie wpadłoby jej do głowy, że w końcu spotka Sebastina Morana - bo co mógł niby od niej chcieć? Tym bardziej nie spodziewała się spotkania w tak banalnym miejscu.
Wpatrywała się w jego twrarz, a jej usta ułożyły się w wąską linię. Nie była mistrzynią ukrywania emocji. Nie była też jednak zbytnią panikarą.
- Bardzo niespodziewane spotkanie - odparła spokojnie.
W pierwszym odruchu chciała odejść, najlepiej w przeciwną stronę, po chwili wahania postanowiła jednak zostać.

Ostatnio edytowany przez Molly Hooper (2015-12-14 21:38:34)

Zmrużyła lekko oczy.
- Nie dziś i nie mnie - wypaliła bez zastanowienia.
Trudno było ukryć, że nie żywi do niego sympatią. W końcu to Moran czyhał na zycie jej i Sherlocka przyjaciół, zresztą możliwe, że znacznie bardziej przyczynił do realizacji planu Moriarty'ego niż inni, których detektyw próbował obezwładnić.
Przyjrzała się jego wyciągniętym dłonią - próba zyskania zaufania. Cóż, Molly nie poczułą się dużo lepiej.  Mimo to wciąż nie chciałą zawracać. To ta niechęć i zaskoczenie niespodziewanie dodały jej odrobinę pewności siebie. Ostatecznie była ciekawa co Moran ma do powiedzenia.

Została w miejscu.
Nie powinna wdawać się z nim w jakąkolwiek dyskusję. Powinan odejść, napisać albo zadzwonić do Sherlocka albo El, ale... nie potrafiła się wycofać.
- Za co? - spytała, kiedy dorównała mu krokiem.

- Mało co mówimy policji - stwierdziła kolejny oczywisty fakt. - Mam na myśli obie strony. - Nie musiała więcej dopowiadać.
Szła, patrząc przed siebie, miarowym, spokojnym krokiem.
- Od sprawy z tunelem... to było dość dawno. A dużo się nie zmieniło.