- W liczebności, kilku relacjach... może. Ale mam wrażenie, że dalej panuje tutaj - zamyśliła się - stan wojenny. Co ty masz na myśli?

- Sam to powiedziałeś - skomentowała ostatnie zdanie równie cichym tonem.
Szła chwilę w milczeniu, zachowując od Sebastiana pewien dystans. Myślała o tym, co powiedział. Miał rację. Jednak coś się zmieniło i jakby nie patrzeć sama ta sytuacja o tym świadczyła. Kto by bowiem rok temu pomyślał, że skromna pani patolog będzie przechadzać się z londyńskim snajperem po alejkach słonecznego cmentarza? Jeżeli komukolwiek przeszło te przez myśl, bujną musiał mieć wyobraźnię. Bo brzmiało to co najmniej śmiesznie.
- Co więc macie na celu? Cały czas zdaje się, że coś się szykuje.
Byli już dość daleko od głównej bramy cmentarza, dochodzili do miejsca, gdzie główna aleja rozgałęziała się na kilka pomniejszych. Niewielu o tej porze było tam ludzi. Ale Molly zachowywała chłodny spokój, ciekawa  tego, co jeszcze usłyszy z ust przestępcy.

- Słyszałam to już.
Mimowolnie uniosła kącik ust w czymś w rodzaju gorzkiego uśmiechu.
- Pewne rzeczy się powtarzają. A ponoć historii uczy się po to, aby nie powtarzać tych samych błędów - stwierdziła.

Zatrzymała się i patrzyła, jak Moran kładzie wiązankę na grobie. Sąsiadka?  Nie spodziewała się po nim takich sentymentów. Może jeszcze do kogoś z rodziny, ale sąsiadka... z tego, co wiedziała, człowiek jego pokroju nie wiąże się zbyt z ludźmi z otoczenia; zmienia pozycję. Tak, cześc tego przecież prześledziła. Ale może jednak ta sąsiadka była kimś wyjątkowym, może nawet w skrytobójcy mogą zachować się resztki współczucia...
- Mhm - mruknęła tylko. Powiedziałaby, że to jego gest jest miły, ale jakoś nie potrafiła.
Zawiał lekki wiatr i skrzyżowała ręcena piersi, aby przytrzymać powiewający sweterek. Nie wiedziała czy uznać rozmowę za już skończoną, jednak nie miała zamiaru skręcić jeszcze w ścieżkę, gdzie leżał grób jej ojca. Nie chciała odwiedzać go z takim towarzyszem. To byłoby nie na miejscu.
Odruchowo spojrzała na datę urodzenia i śmierci widniejącą na epitafium. RZUT: Wyglądało na to, że sąsiadka Sebastiana mogła chodzić londyńskimi ulicami jeszcze rok temu... Ile w moranowym słowniku oznaczoło "dośc dawno"? Odwróciła głowę w stronę głównej alejki, jak gdyby dając Moranowi do zrozumienia, że daje mu chwilę osobności. Tymczasem przyjęła jego grę, udając, że nic nie zauważyła.

Ostatnio edytowany przez Molly Hooper (2015-12-15 19:38:31)

Spojrzała znów na Morana. No tak, nie poszła jeszcze. Na cholerę, dlaczego jescze tu stoję...
Bo nie mogła znieść myśli, że będąc tak blisko, mówiąc wprost, celu Sherlocka, nie potrafiła zrobić nic pożytecznego. Po prostu.
Nie dowiedziała się niczego przydatnego, nie była w stanie nawet nikogo poinformować. Wiedziała, że taki ruch zapoczątkowałby reakcję łańcuchową - być może kolejnych wybuchów w zaznaczonych na mapie Moriarty'ego małymi iksami miejscach. Bo każda ze stron już byt długo byłą cicho, dziwnie długo. Wzbudzało to w niej niemałą frustrację.
- Paradoksalnie miłe. Jak ta cała rozmowa.
Nie ruszyszyła się z miejsca.

Nie odwzajemniła uśmiechu. Gdyby ujrzała go na twarzy po prostu mijanego czy spotkanego w miejscu publicznym mężczyzny, uznałaby ten grymas za przyjazny. Teraz jednak poczuła się nieswojo.
- Rodzina - odpowiedziała krótko. Nie chciała zdradzać nic więcej. Nagle nabrała ochoty odwrócenia się i odejścia bez słowa pożegnania. Nawet gdyby to Moran pierwszy opuścił mieksce ich spotkania, nie byłaby już w stanie iść na grób rodzica. Z drugiej strony, ot takie opuszczenie cmentarza byłoby zbyt proste.
- Nie uwierzylabym, że jesteś zdolny do odwiedzania grobu znajomej. Taki sentymentalny banał - odezwała się zanim zdążyła to przemyśleć.

- Każdy zgrywa tylko pozory - stwierdziła. Wyszło na to, że to ck powiedziała wcześniej miało tylko być impulsem do potwierdzenia jej przypuszczeń względem Sebastiana.
Odczuwając wyraźnie spojrzenie rozmówcy, przestąpiła z nogi na nogę.
- Tego nie powiedziałam. Ale niewielu - zawahała się - twojego pokroju wdaje się w taki sposób w dyskusje na ten temat. - Teraz to ona nu się przypatrywała.

Westchnęła, kiedy opacznie zinterpretował jej słowa.
- Nie, nie to miałam na myśli. Pomyśl o tym w ten sposób - nie dziwi cię fakt, że z pewnymi ludźmi łączą mnie bliższe relacje. Nie dziwi, bo o nich wiesz. Jedynym, czego ewentualnie nie wiesz, jest to kim są ci ludzie i jakie mają słabości. Ale równocześnie to oni mogą być moimi słabościami. Zwykle oczywiste jest kto i dla kogo jest własnie taką... rysą. Rodzina, przyjaciele... Może sąsiadki. Niekiedy jednak zdaje się, że lepiej tego nie ujawniać. Więc skrywa się ten swój mankament i wraca do działań. Pewnie, to bywa przydatne. Ale, jeśli tak naturalne uczucia stają się dla kogoś problemem, czym będą dla niego uczucia innych? Skoro boi się o swoich bliskich, ale publicznie udaje, że takich nie ma, bo to im może zaszkodzić, a to z kolei mu zaszkodzi, to czy będzie zważać na tych, których nie zna? W końcu zacznie się osądzać za posiadanie jakichkolwiek uczuć. Nie może przecież zniżyć się poziomem do tych, których one zgubiły. I wiesz co? To budzi wrogość. Wpierw na tych, którzy skrzywidzili, później na siebie, bo dałeś się skrzywdzić i na końcu na resztę - bo jak ja, to niech i oni. - Wzięła głębszy oddech. - I to jest właśnie ta różnica. Nie mówię jednak, że częśc z tego tyczy każdego. Człowiek nie może obejść się bez emocji. Pytanie tylko, w którą stronę go powiodą. Czy zaakceptuje ich wymiar, czy spróbuje z nimi walczyć - skończyła wreszcie.