- W tych okolicznościach każda chwila na zewnątrz to błogosławieństwo -Wzięła głęboki wdech i rozejrzała się - Pięknie tu.

-W końcu nie jesteśmy z  cukru, nie rozpuścimy się - zaśmiała się podbierając mu papierosy dla zabawy.

- Podobno w każdej legendzie tkwi ziarnko prawdy. - Spojrzała na Oliviera ze zdwojonym zainteresowaniem - Historie to wspaniałe źródło inspiracji. Niejednokrotnie doskonały pokaz ludzkiej kreatywności.

Weszli do spaniałego różanego ogrodu. Chmur przybierało, ale na szczęście, można było w razie czego schować się w przylegającej do pnących się herbacianych róż, altance. Tak jak Oliver zapowiadał, w samym środku różanecznika, pośród intensywnie bordowych róż, stał piękny pomnik przedstawiający kobietę, która wyciągała ręce ku niebu, patrząc w górę z wyczekiwaniem.
- Podobno w czasie wojny w pobliskiej wsi żyła młoda dziewczyna, która miała wyjść za mąż za ukochanego. Ale powołali go na front. Obiecał, że gdy będzie wracał do domu, puści przodem gołębia pocztowego. - Zatrzymali się na wprost pomnika. - Ale niestety, chłopcy wracali, wojna się kończyła, a ona na próżno wyczekiwała gołębia. Ponoć ostatni raz widziano ją w dzień zaplanowanego ślubu, gdy w swojej sukni odeszła i więcej jej nie widziano...

- Cóż, skoro zaginęła to raczej nie wróży dobrego zakończenia. Pewnie dołączyła do ukochanego. Raczej mało prawdopodobne by spotkali się po drodze. - parsknął śmiechem i po chwili dołączył do nich, nie odrywając wzroku od pomnika.

- A z tym się zgodzę. Dzieci miewają wyobraźnię jak i dużo głupich pomysłów, dlatego cieszę się że jestem bezdzietnym kawalerem. - parsknął śmiechem, gasząc butem papierosa.

Wiatr się wzmagał, szarpiąc ich ubranie. Nagły powiew uderzył z lewej strony w Olivera, a tan tracąc równowagę, poleciał na posąg. Kamienna kobieta spadła z cokołu na ziemię i rozbiła się, ukazując pod cienką warstwą gipsu raczej średnio zachowane zwłoki kobiety. Oliver patrzył na to w szoku.
- Chyba... chyba wiemy co się z nią stało...