W pierwszym odruchu gry aktorskiej miała ochotę udać omdlenie i wdzięcznie osunąć się w ramiona Oliviera, ale po chwili się zreflektowała. W końcu James patrzy, podboje podbojami, a honor honorem. Zacisnęła więc tylko mocniej dłoń na jego ramieniu, żeby utrzymać pozory szoku.
- Cóż ... nikt nie spodziewał się chyba happy endu, ale to też raczej ... zaskakujące. Ciekawe jak tu trafiła. I czy widywaliście prawdziwą zjawę...

- Racja, ktoś powinien się nią zająć. . Ciekawe co ją spotkało - pogłaskała go po ręce mechanicznym gestem przyglądając się ciału.

Kiedy już w końcu udało jej się odnaleźć te właściwe drzwi i mogła wyjść na zewnątrz, zatrzymała się u szczytu kamiennych schodów, wsparła się o rzeźbiona balustradę i odetchnęła głęboko ciężkim, suchym powietrzem. Przymknęła przy tym powieki i stała tak przez jakąś chwilę, powoli dochodząc do siebie. Grzmoty stawały się głośniejsze, powtarzały się w coraz to krótszych odstępach czasu. Niedługo miała się tu rozpętać nawałnica, jakiej dawno nikt nie widział, a już teraz wiatr mocno targał gałęziami rosnących wokół drzew. Elaine w końcu otworzyła oczy, czując, że jest na siłach wrócić do zamku, ale wtedy dostrzegła jakieś zamieszanie nieopodal, niemal w rogu ogrodu. Nie wahała się długo, podświadomie chyba wolała zostać tutaj, niż wracać do towarzystwa kręcącego się po korytarzach zamku. Towarzystwa, za którym zresztą niekoniecznie przepadała. Niewiele robiąc sobie ze zbliżającej się, a właściwie trwającej juz burzy, ruszyła w stronę trójki zgromadzonej przy przewróconej figurze. Dopiero będąc bliżej rozpoznała Moriarty'ego i jego, nieznaną jej jeszcze towarzyszkę. Niestety, za późno już było na odwrót, a w myślach aż zaśmiała się gorzko nad złośliwością losu - już drugi raz dzisiaj udało jej się przypadkowo wpaść na Napoleona Zbrodni.

(Ja już się witam. Post mi jakoś umknął ^^" )
|Odwrócił się momentalnie gdy usłyszał kroki i na jego twarzy pojawił się minimalny uśmiech. No proszę, takie spotkanie i to po raz drugi tego samego dnia...
- Miło Cię znowu widzieć, Dawson. Może chcesz zobaczyć nasze małe znalezisko? - wstał po wypowiedzeniu tych słów i odszedł kilka kroków w tył, odsłaniając ciało w stanie zaawansowanego rozkładu oraz kawałki z rozbitego posągu.

Poruszyła się niespokojnie na widok nowych osób. Za dużo zbierało się tu ludzi, a okoliczności narażały jej towarzyską carte blanche na szwank. Przy takich dziwnych wydarzeniach odkrycie jej tożsamości przez wrogą stronę zdecydowanie nie było na rękę interesom rodziny. Poza tym to ciało, niezależnie od stopnia oswojenia z kreatywnością morderców, było nietypowe. Ale to nie był czas ani miejsce na lęki. Trzeba było grać na czas, bo w końcu w tym była najlepsza.
- Nie mamy pojęcia proszę pana -rzuciła cichym i nieco drżącym głosem w stronę Morana po czym zwróciła się w stronę nowoprzybyłej.
- Dobry wieczór, chociaż w tych okolicznościach... cóż można to uznać za kwestię dyskusyjną.- skinęła uprzejmie głową i wróciła wzrokiem do Oliviera- Idźemy po kogoś do zamku ? Czuję się tu nieco nieswojo ...

Ollie wyglądał na zbyt zszokowanego, by wyłapać jakiekolwiek niejasne niuanse między zebranymi. Wpatrywał się tylko w zwłoki, ciągle wyglądając, jakby miał zemdleć.
- Tak, oczywiście, trzeba się tym zająć. Trzeba... - Wziął głęboki oddech. - Trzeba kogoś zawołać i ją zabrać... Proszę, możecie chociaż okryć czymś ciało? Weroniko, chodź, pobiegniemy do zamku i zawiadomimy kogoś... makabryczne urodziny...

W duchu korciło ją, by skomentować to "ogromne" poświęcenie ze strony geniusza zbrodni, jednak wspaniałomyślnie udało jej się ugryźć w język. Widać  ich najmniejszym problemem było dziwnie dobrane towarzystwo za czym, jak zdążyła się domyślić, stał sam młody hrabia. Dlaczego? To chyba tylko on sam raczył wiedzieć. Tymczasem wolała nie pogarszać sytuacji i skądinąd własnego położenia. Cóż szkodziłoby Moriarty'emu dołożenie do całego tego festiwalu śmierci jeszcze jednego trupa? Obrzuciwszy go wzrokiem, odeszła kilka kroków, żeby usiąść na brzegu kamiennej ławki.

Skoro mamy grać, to niech show się w końcu zacznie...
Objął Jamie uspokajająco w talii, patrząc na zwłoki.
- Zdecydowanie nikt normalny - mruknął.