Nawet mimo tego, że w oranżerii panował półmrok i słychać było dudnienie kropel ulewnego deszczu po jej szybach, miejsce wydawało się z lekka cichsze i  bardziej wolne od reszty Zamku. Egzotyczne rośliny w zestawieniu z widokiem na Szkocki krajobraz były idealnym odzwierciedleniem, jak wyglądała arystokracja dla maluczkich. Albo Sebastian dla ludzi bezpiecznych i z grubsza normalnych.
Głównie z powodu zbliżającej się burzy i połączenia szyb i dźwięku deszczu, snajper nie czuł się do końca bezpiecznie, chociaż uczucie to było zepchnięte na bok przez zachwyt spowodowany widokami.
Było na co popatrzeć.
- Piękne - przyznał, podchodząc do szyby i wyglądając w stronę klifów. - Jak myślisz, ile z tych roślin jest toksycznych?

Odwrócił się w jej stronę i poluzował krawat, bo zdecydowanie idiotycznie się właśnie czuł.
- Kain pewnie wie, ponoć jest mistrzem od trucizn... Masz jakieś zdanie o tym, co się dzieje w Zamku?
Zmarszczył brwi, bo zauważył, że cofnęła rękę.
- Miejmy nadzieję, że to nie jest toksyczne...

Pokiwał głową i przysiadł na ławie pod szybą, uważając na wszelkie liście w najbliższym sąsiedztwie.
- To oczywiste. Mnie zastanawia jak i kto. Wiesz, skoro nawet szef nie miał pojęcia o co chodzi w tym wszystkim... coś jest na rzeczy. Nie podoba mi się niewiedza w tym temacie.

- Prawda jest taka, że mieliśmy szukać informacji. Wiemy tyle co nic. To, że Kain jest mistrzem w dziedzinie trucizn nie oznacza, że tak po prostu zabił sobie krewną. Nadal nie wiemy kto kim dla kogo był i jest. Ten lokaj - urwał, szukając słów - nie do końca mi się podoba, ale z drugiej strony to lokaj, równie dobrze może być niewinny - westchnął i popatrzył na Jamie. - Też masz wrażenie, że powinniśmy spierdalać zanim mamy okazję?

- Pierdolone ryzyko zawodowe - mruknął i poklepał miejsce obok siebie. - Nie mamy po co uciekać. Będzie nawet gorzej jak zaczniemy próbować, wierz mi - uśmiechnął się, przypominając sobie, jak kiedyś próbował uciec.
Decyzja o zostawieniu wszystkiego za sobą bez informacji u Jima, była najgłupszą rzeczą, jaką zrobił w życiu. Wzdrygnął się na samo wspomnienie momentu, w którym Król go znalazł. Bogu dzięki dał potem snajperowi wolne, a nie kulkę w łeb.
- Musimy się czegoś więcej dowiedzieć - mruknął.

- Możemy spróbować, ale nie mam pojęcia gdzie jest biblioteka - przyznał poważnie. - Swoją drogą, nie zastanawia cię, dlaczego akurat oraoranżeria?

Parsknął śmiechem i z nudów zaczął bawić się jej włosami.
- Umilić? Na pewno widziałaś tego samego lokaja? Jak na moje, to on tu najbardziej walczy o to, żebyśmy spierdalali.