Chwilę później niebo przeszyła błyskawica. Jamie lekko się wzdrygnęła.
- To nieuniknione? - zwróciła się do mężczyzny.
Raczej niezbyt jej się uśmiechało zostanie tu dłużej niż muszą zostać.

- Oczywiście... - kiwnęła głową i wyjrzała przez okno. Przekrzywiła głowę jakby z lekkim z dziwieniem.

- Zdaje się, że Jim i Weronika chyba coś odkryli - parsknęła nieco ironicznie wymuszonym śmiechem.

- Możemy iść. Może w końcu trafimy na coś ciekawego - pokiwała głową i jeszcze chwilę wpatrywała się w jeden punkt, a po chwili wzięła głęboki wdech i ruszyła do wyjścia.

Rozejrzał się jeszcze po oranżerii i jeszcze raz zajrzał przez okno. Cholera, lało jakby wszyscy anieli płakali, a on musiał wychodzić.
Dogonił Jamie i objął ją w talii. Wyszli tak na Błonia zamku...

(Zt)

Duchota. W sumie mogła gdzieś odbić po drodze, to miejsce przywodziło na myśl nieprzyjemne skojarzenia. Podobna była w domu jej rodziców, we Francji i była świadkiem bardziej i mniej przykrych wydarzeń. Tymczasem odeszła od wejścia w głąb oranżerii, jednocześnie ściągając z ramion i tak wilgotną od deszczu marynarkę. Chwilę później cisza została przerwana, przez szuranie butów pozostałych osób.

Wkroczył sztywnym krokiem do środka, składając wilgotny parasol i ściągając zaparowane, zbędne szkła. Ku jego zadowoleniu, służba okazała się na tyle myśląca, że nie postanowiła wnieść tutaj ciała. W szklarni panowały nieznośne warunki nawet dla żywego. Chociaż... denatce, a raczej temu, co z niej zostało, nie mogły już bardziej zaszkodzić. Skinął w milczeniu obu kobietom i stanął po przeciwnej stronie pomieszczenia, używając parasola jako podpórki i chowając jedną z dłoni w kieszeni odzienia.