Skrycie niezadowolona z odpowiedzi towarzyszą - najwyraźniej równie upartego, co ona, ucieszyła się nieco na widok wyjścia. Pierwszym co ja uderzyło, kiedy opuściła tunel, były promienie słoneczne, które zmusiły ją do zmruzenia przyzwyczjonych do ciemności oczu. Przystaneła niedaleko wyjścia i rozejrzala się po okolicy, w której się znaleźli. Cmentarz był ponury, mokry i...  piękny.  Idealnie współgrał z klimatem samego zamku i był równie zjawiskowy jak reszta posiadłości Havegrave'sów (oraz tego, co sie a niej znajdowało).  Największe wrażenie u Jeny wywołało pokaźne mauzoleum, które należało zapewne do jednych z najstarszych grobów, wyznaczając tym samym centrum.
Po dłuższej chwili dziennikarka spojrzała na Arthura.
- I co o tym sądzisz, Gabrielu ? - z ledwie wyczuwalym sarkazmem, zwróciła się do niego po imieniu.

- Bardzo klimatycznie, hm - odparła i ponownie rozejrzała się po cmentatzu.
Kiedy Arthut odszedl, stała chwilę ze skrzyżowanymi rękoma i westchnąwszy odprowadziła go spojrzeniem. Po chwili jednak weszła na drugą, prowadzącą w lewo scieżkę i rozpoczęła poszukiwania czegoś, co mogłoby ją zainteresować. Plan działania doktora nie różnił się wiele od tego Jeny, ale za to ich cele mogły być skrajnie inne, o czym dziennikarka bez przerwy pamiętała.  Jej priorytetem był zysk własny.

(Weny brak, muszd sie znowu wczu, czuje pisac nie umiem, wybacz ;-;)

Jena platała się po cmentarzu przez dobre 10 minut, chociaż gdzieś w duchu podejrzewała, że poszukiwania w tym miejscu są raczej bezsensowne. W końcu powoli i  niechętnie skierowała się do miejsca, z którego wyruszyła. Jej entuzjazm zdążył już znacznie opaść i nie odczuwała tej samej ekscytacji, co podczas przybycia do zamku Havegraves. Zagadka obrazu pozostała dla niej intrygująca, ale w tamtej chwili intensywniej niż o zaginionym dziele, myślała o nieznajomym, z którym przyszło jej współpracować. Jena dobrze wiedziała, że jest indywidualistką i źle się czuje w duetach. A współpracja jej i Gabriela zaczynała przypominać cichą rywalizację. Przynajmniej w jej odczuciu.
- Nic nie znalazłam - odparła, kiedy wyłoniła się z zasłoniętej nagrobkiem ścieżki. Pewnym krokiem podeszła do Arthura i mu się przyjrzała.

- Skoro tu nic nie ma, wydaję mi się, że nie mamy wyboru - powiedział z uśmiechem - wolisz żebym zachował się jak gentleman i otworzył przed tobą drzwi czy wszedł pierwszy i upewnił się, że w środku jest bezpiecznie? - zapytał, kładąc dłoń na lodowatych wrotach kapilicy

Ciemno. Jak to w grobowcu.
Jeśli decydujecie się iść na ślepo, zalecam ostrożność. I to dużą.

Wyczuwszy dotyk Arthura najpierw chciała uwolnić swoją rękę, ale ostatecznie p tylko niesłyszalnie westchnęła i zostawiła dłoń w uścisku. Stwierdziła, ze w tym miejscu powinni trzymać się razem, dla dobra obu stron.
Na widok światła automatycznie zmrużyła oczy i obadała wzrokiem to, co mogła dostrzec. Nie zdało się to na wiele, więc Jena także wyciągnęła swoją komórkę i włączyła odpowiednią aplikację.
- Nie ufałabym tutaj niczemu. Chyba tylko z zewnątrz jest tak pięknie - odezwała się, wpatrując się w półmrok.

Gdy tylko nikłe światło zalało grobowiec, puścił Jenę i ruszył naprzód by z bliska przyjrzeć się pięknie rzezbionym płytom. Przez chwilę podziwiał kunszt wykonania, sunąc palcami po zimnym kamieniu. Jednak najbardziej przykuł jego uwagę grób stojący na uboczu i dwaj strzegący go aniołowie.
- A tu co się chowa, że aż postawili straż? - mruknął i zajrzał do środka