- Chyba, że któryś cię opętał - zaśmiał się, roztrzepując ręką włosy na wszystkie możliwe strony.
Tak lepiej, pomyślał i podszedł do Jamie, patrząc na ten sam obraz, co ona.

- Dać ci chwilę sam na sam z obrazem?

- Czy ja wiem, czy tylko? Tu nic nie jest tylko - zaśmiał się i znowu rozejrzał po korytarzu. - Nie powiem, ładnie tutaj, ale... co dalej?

Trochę zaburczało mu w brzuchu.
Serio, Jim mógł zaczekać parę chwil...
- Albo do kogoś ze służby. Albo do kuchni, nieważne. Powinni uszanować fakt, że ktoś jest głodny, co? - uśmiechnął się do kobiety.

Poszedł za Jamie. Nie minęłoby dużo czasu, gdyby korytarze były jakoś opisane. Niestety, stracili sporo minut i nadziei, klucząc między płótnami i rzeźbami trochę nieudolnie. Koniec końców udało im się spotkać jakiegoś niemłodego już lokaja, który, z zastosowaniem wszelkich grzecznościowych formułek, skierował ich w stronę jednej z pomniejszych bawialni. Zapewnił przy tym, że szkockie jedzenie na pewno im zasmakuje, tym bardziej że we wspomnianej bawialni pojawi się niezwłocznie.
Sebastian podziękował za fatygę temu człowiekowi, ciesząc się, że ten nie zadawał pytań i dyskretnie wykonywał swoje obowiązki. Snajper uznał, że to bez wątpienia ktoś dobry do tej pracy.
Zajął miejsce w jednym z wygodnych foteli i, jak to zwykle bywa, kiedy jest się w nowym miejscu, rozejrzał się z zainteresowaniem, z pozoru tylko powierzchownie.
- Robi się całkiem przyjemnie, prawda, Jamie?

- Chyba mamy niezbyt duże szanse na dowiedzenie się czegoś nowego, przynajmniej nie teraz. Chyba, że spytamy służby, czy coś wiedzą - mruknął, kiedy tylko upewnił się, że niemłody lokaj zniknął za drzwiami na dobre. - Z jednej strony to dobre źródło, w końcu kto zna lepiej rodzinę od służby, ale z drugiej... nie znamy ich, może się okazać, że są dyskretni i przywiązani do rodziny, w końcu od wieków tu pracują.
Ucichł, słysząc stłumione przez dywan kroki i odczekał, aż kobieta, która tu przyszła, zostawi herbatę, placek kajmakowy (musiałam!) i Stovies - mięso, cebula, ziemniaki, iście szkockie danie. Snajper posłał służącej dziękczynny uśmiech i odczekał kolejną chwilę, aż echo jej kroków ucichnęło zupełnie.
- Możemy się też zająć jedzeniem po podróży, a dopiero potem przeczesywaniem Zamku w poszukiwaniu informacji, o których jeszcze nie wiemy.

- Masz ochotę? - podniósł porcelanowy imbryczek, ozdobiony różyczkami tak, że nie było prawie wcale widać podstawowego koloru i nalał sobie herbaty do filiżanki o podobnych zdobieniach. Zapewne nawet ta porcelana była cholernie droga. Zapachniało dobrą herbatą z lekką tylko nutką korzennej woni imbiru.
- Możemy spróbować - stwierdził. - Możemy też potem dowiedzieć się, co wiedzą już tamci.
Snajper doskonale wiedział, że Jamie zrozumie, o kogo mu chodzi. Było zresztą logiczne, że rozumieli się dość dobrze; na tyle przynajmniej, żeby móc używać skrótów myślowych i określeń, których wielu by nie rozumiało. Było to niezwykle przydatne, nie tylko w przypadku rozmów prywatnych, czy takich jak teraz - niby osobistych, ale nie dotyczących ich bezpośrednio. Szczególnie przydawało się w pracy, która była dość mocno związana z innymi poszukującymi informacji o nich i o ich kolejnych zleceniach. Było to więc przydatne i na swój sposób miłe.
Sebastian popatrzył na Jamie, wyczekując odpowiedzi na temat herbaty i dalszych poszukiwań.