Nalał Jamie herbaty i bez zbędnych pytań wrzucił po dwie kostki cukru do każdej filiżanki. Pomieszał w swojej i nałożył sobie Stovies.
- Jak na razie to ja tylko głodny jestem. W dodatku nie chodzi mi o informacje - stwierdził, uśmiechając się lekko i zaczął jeść. - Przynajmniej w tym momencie. Potem możemy się zabrać za spełnianie poleceń Króla.

- Dziękuję... A ty nie jesteś głodna? - zmarszczył brwi i spróbował sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widział, żeby cokolwiek jadła. Po chwili stwierdził, że to na dobrą sprawę nie jego interes i wrócił do konsumpcji Stovies. - Właściwie to co my wiemy o rodzie Havegraves?

- Szczęściara - stwierdził, odsuwając talerz na bok. Upił nieduży łyk swojej herbaty i usiadł wygodniej, zadowolony przynajmniej z posiłku. - Powiedział ci wcześniej, że jedziesz... I nic o nich nie wiesz. Mnie raz dowalił zleceniem nie do końca związanym z naszą branżą. Ot, znaleźć pewien zabytek, a przy okazji informacje. Dużo ciekawych rzeczy dzieje się w Szkocji - stwierdził i upił kolejny łyczek. - Po pierwsze, hrabia to specjalista od trucizn. Po drugie jego ojciec był trochę jak... - odkaszlnął i uśmiechnął się po tygrysiemu
- rodzina Suicide. Zdrowo popierdolony, ale w spokojnej wersji dla świata. Podejrzewam, że Jim go znał.
Jim go znał? W tych słowach kryło się dużo możliwości: ojciec Kaina mógł być klientem Jima, mógł pracować albo współpracować, mógł być zarówno wrogiem, jak i przyjacielem.
Sebastian tylko podejrzewał, że była to relacja klienta i kryminalisty-konsultanta.

Mało rzeczy potrafiło wystraszyć snajpera przyzwyczajonego do pracy w dosłownie każdej sytuacji, w ciszy i w gwarze. Tym bardziej wejście Edgara było efektowne. Sebastian o mało nie oblał się herbatą, albo, co gorsza, rozbił filiżanki.
- Burza? - spytał głupio, odkładając zdobny w kwiatki i wypełniony w połowie herbatą kawałek porcelany. Rzucił krótkie spojrzenie lokajowi i szybko zrozumiał jego zamiary.
Nie dowiemy się dużo... Jak to rozwiązać?

Zdążyła odłożyć pustą już filiżankę. Chwilę później filiżanka wraz z całą resztą została zabrana.
- Często zdarza się tu taka "utrata łączności ze światem"? - zapytała uśmiechając się lekko.

- Dosyć, zwłaszcza w sezonie burz. Módlmy się, by nie padało zbytnio, bo wtedy odetnie nawet drogi i będziemy tu uwięzieni aż woda opadnie.

- Och... miejmy nadzieję, że obejdzie się bez deszczu - pokiwała głową obserwując ruchy mężczyzny. Zupełnie jakby był zaprogramowany... A może tylko jej się zdawało? Chociaż robot w roli służącego to chyba nie jest głupia myśl. Przecież technika posunęła się do przodu i wszystko było możliwe.
- Dziękujemy za jedzenie i herbatę. Pójdziemy już, aby nie przeszkadzać - powiedziała, po czym wstała i ruszyła do wyjścia.