Gdy tylko przeczytała wiadomość zebrała swoje rzeczy i wskoczyła do auta nie bawiąc się nawet w odpisywanie. Tylko ktoś niespełna rozumu odmówiłby przybycia na spotkanie z Moriartym. Zaparkowała przed motelem, wzięła swoją torbę i ruszyła na poszukiwanie pokoju 23. Kiedy znalazła odpowiednie drzwi od razu weszła do środka .
- Dobry. Można zapytać co nas tu sprowadza ? - rzuciła z krzywym uśmiechem, patrząc na wujka,  który rozkoszował się kawusią. W sumie przed akcją to lepsze wyjście niż whisky.

Usiadła wygodnie upewniając się, że bez kłopotów będzie mogła wyciągnąć zarówno colta jak i noże. Wiedziała aż za dobrze, iż pistolety bywają zawodne.
- Uwielbiam takie niespodzianki. A więc ... Snow to nasza wtyka,  czy może coś skopał kiedy ja byłam zajęta ? - zapytała zakładając nogę na nogę.

- Ano prawda objawiona. Jeszcze by się plątał pod nogami. Poza tym to powinno być zabawne, zobaczyć w pewnym momencie zrozumienie na twarzy tego ćwierćinteligenta - uśmiechnęła się drapieżnie , poprawiając skórzane rękawiczki.

- O wilku mowa - mruknął, unosząc lekko kącik ust, jednocześnie odkładając filiżankę na stolik. Szybkim ruchem poprawił krawat, nim z fałszywym, uprzejmym uśmiechem podszedł do drzwi. - Niezmiernie mi miło pana widzieć, oczekiwaliśmy pana z wielką niecierpliwością... - zaczął, jednocześnie wpuszczając go do środka. Zabawa nareszcie miała się zacząć.

- Proszę sobie darować te uprzejmości, panie Moriarty. Oboje wiemy, że to ja jestem tu na ewentualnej przegranej pozycji, więc to ja muszę być miły i uprzejmy. - przekroczył próg i spojrzał na Weronikę - Miło panią widzieć, Mirandola.

Ostatnio edytowany przez William Cavendish (2014-12-26 16:01:56)

Uśmiechnęła się kątem ust. Jim gadał jak detektyw w klasycznym kryminale , który zebrał wszystkich podejrzanych by ogłosić sprawcę i pławić się w chwale. Ledwo powstrzymała parsknięcie śmiechu,kiedy do jej głowy napłynęła wizja Jamesa-Poirota z wąsami i w meloniku. Zepchnęła ją w kąt umysłu i przysłuchiwała się wymianie zdań. Przecież rechotanie podczas egzekucji jest niedopuszczalne, prawda ?

- Podoba mi się sposób w jaki mówi pan o śmierci... Jest wyjątkowo entuzjastyczny, nieprawdaż Weroniko? Cóż, czeka nas śmierć tego wieczoru, ale nie będzie to Cavendish. Proszę strzelać dalej.... - roześmiał się, przenosząc wzrok na dziewczynę. Uwielbiał to uczucie kiedy ofiara nie wiedziała jeszcze co ją czeka. Niemalże czekał na ten błysk w oku Snowa, kiedy wreszcie się zorientuje co się tak naprawdę dzieje.