Schody dla personelu z punktu widzenia osoby zakradającej się miały jeden zasadniczy minus, a mianowicie drzwi na nie prowadzące były oznakowane. I nawet teraz w kompletnej ciemności Wera widziała doskonale jak fluorescencyjny znak poruszył się kiedy zostały otworzone i zaraz potem zamknięte. Napięła wszystkie mięśnie w oczekiwaniu, nadal jednak nie wychylając się z cienia. Jeden ruch mógł tu zaważyć o zwycięstwie lub porażce. Lepiej nie wykonać go zbyt wcześnie.

Oparła się o zamknięte już drzwi i odetchnęła głęboko. W wąskim korytarzu panowały ciemności i przez ułamek sekundy walczyła z chęcią odnalezienia kontaktu. Uniosła wzrok napotykając na lśniącą jadowitą zielenią ramkę nad sobą i przeklęła w myślach. Ironia losu, nigdy nie może być zbyt łatwo. Jeden taki głupi szczegół, a wystarczyło, żeby potencjalny napastnik właśnie trzymał ją na muszce. Wytężyła wzrok, co prawda oczy przyzwyczaiły się już do wszechobecnego mroku, ale wszystko, dosłownie wszystko mogło działać teraz zarówno na jej korzyść lub niekorzyść. Niemal bezgłośnie przesunęła się wzdłuż ściany, w stronę pierwszych stopni.

Nacisnęła przycisk na małym urządzeniu przy pasku i nadała sygnał zagłuszający. W ten sposób pozbawiła przeciwników możliwości komunikacji . Jak szła ta maksyma , dziel i rządź ? Zaiste ktoś kto ją wymyślił używał do myślenia odpowiedniej części ciała. Upewniła się,  że stopery w jej uszach nigdzie się nie wybierają i za pomocą kolejnego guzika wyemitowała ostry dźwięk o bardzo wysokiej częstotliwości. Nie był on dość głośny żeby przebić się przez ściany ani tym bardziej wyrządzić jej przeciwniczce jakąś poważniejszą szkodę. Aczkolwiek ból głowy jakby czaszka miała zaraz eksplodować można uznać za czynnik rozpraszający.

Była już w połowie drogi, ale jego głos wybił ją nieco z rytmu. Nagle poczuła bolesny ucisk w okolicy serca i nie spostrzegła nawet, że od kilku sekund stoi w miejscu z dłonią zaciśniętą wokół zimnej poręczy, bez celu wpatrując się w jakiś bliżej nieokreślony punkt przed sobą. Znajome uczucie paraliżującego strachu, które zniknęło na czas ostatnich tygodni, właśnie wróciło i to z całą mocą. Pierwszy raz dzisiejszego ranka i teraz. Zły znak, przeszło jej przez myśl. Przełknęła ślinę i niepewnie zrobiła krok do przodu. Podjęła decyzję, skoro nie teraz, to... to kiedy?
- Arthurze Suicide.... - zaczęła szeptem jednocześnie mocniej zaciskając palce wokół dopasowanej rękojeści pistoletu. - Koch...
Zaczęło się. Najpierw zdziwiona usłyszała trzask w słuchawce, potem zapadła głucha cisza. Nie na długo jednak, zanim zdążyła zareagować w uszach rozbrzmiał trudny do opisania dźwięk. W pierwszym odruchu chciała je zasłonić, ale dźwięk niósł ze sobą ból, niczym tysiące igieł jednocześnie wbijających się w mózg, a z drugiej strony, jakby ktoś chciał wysadzić jej czaszkę od środka. Jęknęła opadając na kolana, jednym boleśnie zaczepiła o krawędź stopnia, skuliła się pod poręczą. Nie miała wyjścia, musiała przeczekać. W każdym razie napastnik osiągnął cel i skutecznie obezwładnił, przynajmniej na początek.

Mogłaby tak cały dzień. Ale urządzenie mogło się jeszcze przydać później, a bardzo szybko zużywało baterię.  Poza tym głucha ofiara nie odpowie na pytania.Wyłączyła więc ten irytujący dźwięk i wyciągnęła korki z uszu. Odbezpieczyła pistolet i wycelowała w kobietę.
- Ani drgnij bella.

Ten diabelski dźwięk w końcu ucichł, ale wciąż jeszcze czuła pulsujący ból w skroniach. Słuch miała przytłumiony, a umysł otępiały.Odetchnęła głęboko przywarłszy plecami do ściany, ukradkiem wepchnęła pistolet pod udo. W myślach błogosławiła tamten moment, kiedy zdecydowała nie zapalać światła - ciemność działała zarówno na jej własną korzyść, jak i na korzyść przeciwniczki. Bo na dźwięk kobiecego głosu kącik jej ust mimowolnie powędrował w górę. Uniosła brodę i utkwiła spojrzenie na ciemniejszym kształcie sylwetki przed nią.
- Wedle życzenia. - mruknęła nieco mrużąc oczy.

Uśmiechnęła się lekko, chociaż pełna maska i mrok czyniły ten grymas niewidocznym. Zeszła powoli na półpiętro na którym siedziała wspólniczka Arthura. Mimo,  że teoretycznie miała przewagę nadal nie traciła czujności. Tylko kompletny amator poszedłby na taką akcję bez broni, zatem kobieta musiała ją gdzieś trzymać.
- Oddaj broń słonko... - urwała kiedy dobiegło ją echo strzałów. Powstrzymała naturalną chęć odwrócenia głowy w kierunku hałasu, zastanawiając się, czy jest już po wszystkim.

Siłą woli zmusiła się, żeby nie zerwać się na sam, co prawda stłumiony przez ściany, odgłos kilku wystrzałów. Pułapka, wpakowali się w pułapkę. I to z pełną świadomością, że tak to się skończy. Wpatrywała się w mierzącą do niej dziewczynę, a nagły napływ adrenaliny i niepokoju uporządkował nieco chaos powstały w jej głowie. Arthur, dostać się do Arthura za wszelką cenę i ściągnąć śmigłowiec - to był obecnie jedyny cel, który musiała osiągnąć. Oczami wyobraźni widziała skierowaną w swoja stronę lufę pistoletu, a dziewczyna stała w miarę blisko, na tyle, żeby zaryzykować. Jeszcze raz oceniła odległość i w myślach modląc sie o to, żeby w tej ciemności zdołała trafić, uniosła nogę kopiąc na oślep w miejsce, w którym spodziewała się trafić na dłonie ściskające pistolet. Jednocześnie usłyszała stukot broni na schodach i trzaśnięcie drzwi piętro wyżej. Drugą zaczepiła o kostkę dziewczyny i pociągnęła w swoja stronę, tym samym pozbawiając ją równowagi. Wtedy poderwała się na nogi, ignorując zawroty głowy i nagłą falę mdłości, jaką wywołał gwałtowny ruch.
- Wybacz, ale mam jeszcze coś do zrobienia... - Teraz to ona mierzyła do dziewczyny, cofając się w stronę stopni prowadzących wyżej, puściła się biegiem, dopiero gdy odeszła na odpowiednią odległość.