Rób interesy z Moriarty mówili, będzie fajnie, mówili...
Anthony przewrócili oczami.
- W takim razie dobrze ze odwołałem spotkania - stwierdził, siadając - Zatem przejdźmy do interesów... - spojrzał na swojego samartwatcha i stuknął w ekranik, po czym wyłączył go - czas to cenna rzecz

- Zawszę będę miło wspominać naszą współpracę - uśmiechnęła się odbezpieczając broń i oddając dwa szybkie strzały - jeden w czoło Snowa, a drugi w jego serce. Ot tak dla pewności.

Poklepał jedynie Weronikę po ramieniu, dopijając kawę do końca. Interesy z rodziną jednak szły najlepiej...
- Dobra robota, no to część pierwszą mamy z głowy - usiadł w fotelu obok ciała Snowa i zapalił jedno z cygar, patrząc na siostrzenicą. - Posłuchaj teraz uważnie młoda. Jestem na 90 procent pewien że lada moment powinien się pojawić tutaj Suicide i na pewno nie będzie sam. Zajmiesz się osobą towarzyszącą i dopilnujesz by nikt nam nie przeszkadzał gdy będziemy rozmawiać, jasne? - spojrzał na nią uważnie zaciągając się dymem. Trzeba było to wszystko wreszcie ukrócić. Raz na zawsze...

Zaparkował kawałek od motelu, który był ich celem. Wyłączył radio i przez chwilę siedzieli w w milczeniu. W końcu westchnął cicho, przyciągnął Elaine do siebie by pocałować ją dlugo i namiętnie i wysiadł bez słowa.
Nie traktował tego jako pożegnania. Ale na wszelki wypadek... Gdyby jednak coś miało sie stać...
Ponownie upewnił się że ma broń, a kamizelka kuloodporna ciasno przylega do ciała i ruszył w stronę budynku.

Sięgnął do ucha i uruchomił komunikator.
- Słyszysz mnie, Dawson? - zapytał spokojnie. Wiedział doskonale, że idzie kawałek za nim - Nie widzę ludzi w okolicy. Ekipa Mycrofta też nic nie zarejestrowała.

- Chcesz się wycofać? - zapytał, przeklinając w duchu fakt, że do jego głosu wkradł się cień troski. Odwrócił się i zatrzymał, by poczekać aż Elaine do niego dołączył.
Ten chwilowy  spacer, dający złudzenie samotności, pozwolił mu nieco uporządkować myśli.
Czy szli prosto w pułapkę?
Nie wiadomo. Było wręcz za łatwo. A z drugiej strony, skoro ów tajemniczy gracz był na tyle ważny że nawet Arthur nie znał jego imienia, mogło to oznaczać, że James chce zachować jego tożsamość w tajemnicy. Zabrał ze sobą tylko jednego, najbardziej zaufanego człowieka.
Tak, to by do niego pasowało.
Oparł się o ścianę, tuż obok drzwi i zacisnął palce na rękojeści noża. Chłód stali momentalnie go uspokoił, udzielił mu się i pozwolił z krystalicznie czystym i ostrym umysłem patrzeć na Elaine, która powoli się do niego zbliżała

- No to zostaliśmy sami... - mruknął jedynie do Snowa, nalewając sobie odrobinę Tequilli do szklanki. Było niemal jak przy ich pierwszym spotkaniu. Tani motel, tequila, morderstwo... Tylko że tym razem miał to być ostatni raz...

Zmlął w ustach przekleństwo i poszedł za nią. W chwili gdy zatopił się w mrok motelowego holu przestał czuć cokolwiek, poza swoim otoczeniem.
Tak właśnie działa adrenalina: Widzisz więcej, słyszysz każdy szmer, czujesz całą skórę, pulsującą pod nią krew.
Jesteś jednocześnie łowcą i ofiarą.
Nie musiałaś widzieć Elaine żeby wiedzieć którą drogę wybrała. Plan był wcześniej ustalony. Cicho, majc w pogotowiu swoją Berette, wszedł schodami dla gości na drugie piętro, gdzie znajdował się pokój 23,