/ ay, kończymy, moja też na wyczerpana

Detektyw skinął głową wpychając ręce do kieszeni płaszcza. On skończył temat i nie miał nic więcej do powiedzenia, czekał więc, ze temat podejmie Molly. Gdy tak się nie stało, wyprostował się lekko i oderwał od blatu zerkając krótko na leżące na stole ciało.
- Na mnie już czas, Molly - powiedział krótko - Zachowaj to, o czym dziś rozmawialiśmy dla siebie - dodał.

[zt]

Zmiana Molly zwykle  zaczynała się o  14, jednak z powodu zaległych badań  laboratoryjnych i - standardowo, pracy papierkowej, panna Hooper postanowiła wpaść do Bart's nieco wcześniej. Tego dnia w Londynie było wyjątkowo upalnie, a na niższych poziomach szpitala panował przyjemny chłód, więc spędzenie południa w pracy zdawało się być niemal zbawcze.
Patolog odbiła swój identyfikator i weszła do małego kantorka, by odłożyć torbę. Zerknęła na grafik - tego dnia mieli pojawić się nowi stażyści. Jeszcze żaden nie został jej przypisany, ale wiedziała, że to kwestia czasu. Teraz miała jeszcze wolną chwilę i postanowiła, że zacznie od uzupełnienia ostatnich aktów zgonu.  Włożyła  kitel i zeszła na jeszcze niższy poziom, do  prosektorium.

Schodziła po schodach, w myślach przeczesując listę rzeczy do zrobienia i zastanawiając czy w domu ma jeszcze dość kociego żwirku. Z zamyślenia wyrwał ją widok mężczyzny. Zanim jednak zdążyła połączyć znajomą twarz z odpowiednim nazwiskiem, w odpowiedzi na uśmiech automatycznie uniosła kąciki ust. Przekroczyła próg pomieszczenia.
-  Dzień dobry, jestem dok... - Zamknęła usta. Kolejny odruch.
Zatrzymała się i przyjrzała mężczyźnie uważniej. To przecież śmieszne. Przesunęła spojrzenie na miejsce, gdzie powinien znajdować się jego identyfikator. Pusto.
Niezauważalnie drgnęła.
A może to jednak stażysta, może to sprawa wyobraźni, może mogła jednak pospać trochę dłużej...
Ciche chrząknięcie Molly przerwało, trwającą zaledwie sekundę ciszę.
- Sebastian Moran?
Mimo zaakcentowania ostatniej sylaby, brzmiało to bardziej jak stwierdzenie.

Możliwe, że w innej sytuacji reakcja Morana rozśmieszyłaby Molly. Szybka i... naiwna. Jak w grze w skojarzenia.
Nie skomentowała jego odpowiedzi. Była pewna,że jest odwrotnie -  to ona zastała w miejscu pracy zawodowego zabójcę.
-  Co tu robisz? - spytała zwykłym tonem. Podejrzewała jednak, że może chodzić o rzecz najbanalniejszą. Każdy wie, gdzie pracuje, a o tej porze w szpitalu panował już i tak spory harmider...


(No weź, luzik arbuzik,  nie piszemy tu przecież powieści )

- O. Miło to słyszeć.
Kiedy Molly stała się sarkastyczna? Włożyła ręce do kieszeni, obserwując ruchy Morana.
- Bez powodu tu nie przyszedłeś. O co chodzi? O ciało, o  mnie, o... - urwała, nie wiedząc właściwie, co innego mogło go interesować w kostnicy. - On cię przysłał?
Przypomniała sobie wszystkie ostatnie przypadki, którymi przyszło się jej zająć. Żadnych morderstw. Wypadek, powikłania, śmierć naturalna i jedno samobójstwo.
Jedno samobójstwo.

Przestąpiła z nogi na nogę. Starała się odczytać z twarzy mężczyzny emocje, ale te, które na niej znalazła, dużo jej nie dały. Był zdenerwowany, może zniecierpliwiony. Zmęczony. Przyłapała go, to było jasne. Ale nie wiedziała na czym.
Na kolejne słowa Morana, uniosła brew.
- Ostrzec?


//KONKURS: co samotny mężczyzna może robić po tajniacku w kostnicy? Czas, start! W nagrodę świeże gałki oczne.  <3

Zamrugała kilka razy.
Ta rada była absurdalna, jeżeli nie głupia. Dostosowanie się do nie byłoby prawie jak współudział w tym, cokolwiek Moran planował.
- Kto inny odpowiada za mój grafik - odpowiedziała krótko i zacisnęła usta. 
W tej danej chwili czuła się bezsilna. Już drugi raz spotkała się z Moranem w cztery oczy i po raz kolejny nie miała  jak tego wykorzystać. Nie mogła przecież teraz nikogo wezwać. W tym  miejscu w szpitalu nie było nawet ochrony. Zresztą, co by im powiedziała? Że intruz włamał się do  kostnicy w celu..?  Stłumiła westchnięcie.
Ma tylko informację. Aż informację.
- W dalszym ciągu chciałabym wiedzieć, co robisz w moim miejscu pracy - jej głos był spokojny, niemal pozbawiony emocji.