Przełom października i listopada był dla Molly Hooper wyjątkowo pracowitym okresem. Kostnica niemal pękała w szwach, a wśród personelu zapanowała wstrętna epidemia grypy, przez co patolog przejęła znacznie więcej obowiązków niż zwykle. Jej (zazwyczaj) ośmiogodzinne zmiany znacznie się przedłużyły. Co prawda nie było to niczym nowym, ale tym razem Molly i tak zostawała z pracą w tyle. Dlatego, kiedy do kostnicy przywieziono kolejnych sześć ciał i wszystkie o tej samej porze, przez chwilę pomyślała, że nawet zazdrości tym swoim pacjentom. Leżą bezczynnie i ich największym problemem jest to czy dobrze się zaprezentują w trumnie, a i tak tyczy to tylko tej maleńkiej grupki śmiertelników, którzy nie zdecydowali się na kremację swoich zwłok po śmierci. Czy to przypadkiem nie jest definicją świętego spokoju?
Z głową zaprzątniętą podobnymi myślami wróciła z krótkiego lunchu, aby dokończyć badania dostarczonych poprzedniego dnia ciał. Praca zapowiadała się być monotonna - sześć podobnych ofiar i sześć identycznych zgonów - prawdopodobnie zatrucie. Szybkie oględziny ciała, standardowa toksykologia i po sprawie. Jednak to, co znalazła w ustach denata podczas autopsji ostatnich zwłok, przerwało rutynę wykonywanych badań. Zatrzymała się, przeanalizowała jeszcze raz wszystkie wyniki i po chwili namysłu stwierdziła, że nagły zgon tylu osób, nie może być ot takim sobie przypadkiem. W pierwszym odruchu sięgnęła po telefon i napisała smsa do Sherlocka. Ulżyło jej, kiedy przeczytała natychmiastową odpowiedź detektywa. W międzyczasie, kiedy na niego czekała, zabrała się za zostawioną na później papierkową robotę.

***

Usłyszawszy znajomy głos podniosłą głowę znad wypełnianych dokumentów.
- Cześć Sherlock, dobrze, że już jesteś - przywitała się i wstała.
Przystanęła przy stole, na którym leżały zakryte zwłoki i rzuciła detektywowi krótkie badawcze spojrzenie. Mimo energii, z którą wszedł do pomieszczenia widać było, że jest zmęczony. Zastanawiała się, kiedy ostatnio zdrowo się wyspał i porządnie odpoczął. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę z tego jak dawno się nie widzieli. Od czasu... śmierci Elaine i ataku na Baker Street działo się wiele i każdego pochłonęły własne sprawy. A teraz Sherlock miał jeszcze na głowie Nico.
- Sprawa wygląda następująco - zaczęła, skupiwszy się. - Wczoraj przywieźli do nas zwłoki sześciu osób. A właściwie czterech, dwójka zmarła dopiero w szpitalu - dodała, zerknąwszy do odpowiednich dokumentów. Przeglądając je podeszła nieco do detektywa. -  Zostali znalezieni w takim i... innym stanie podczas biznesowego lunchu. Policja podejrzewała, że był to nieszczęśliwy wypadek i wszyscy zmarli w wyniku zatrucia. I faktycznie, toksykologia to potwierdziła - każdy z denatów miał we krwi bardzo wysokie stężenie tetrodotoksyny z ryby fugu, którą jedli, ale... - podeszła do blatu, aby zgarnąć z niego mały plastikowy woreczek - podczas autopsji szóstych zwłok pod językiem zmarłego znalazłam to - zakończyła i podała owy woreczek Sherlockowi. Znajdowała się w nim mała prostokątna karteczka zapisana dwoma ciągami cyfr i liter.:

5130455 010544
N 1011 W 2030

- Co o tym sądzisz? - Spojrzała na detektywa. - Właściwie to powinnam najpierw zawiadomić policję, ale uznałam, że lepiej jeśli najpierw na spokojnie sam na to spojrzysz... Zresztą z tego, co wiem u nich też teraz jest niezłe zamieszanie. Słyszałam o Barbican Centre, pewnie za niedługo sami się tu pojawią. Zaraz nam szuflad braknie - mruknęła bardziej do siebie.

Ostatnio edytowany przez Molly Hooper (2014-12-15 19:57:13)

Ponownie zajrzała do trzymanej teczki z wypisanymi aktami zgonów.
- Hm, ten akurat zmarł na miejscu. Och, to nie była restauracja. - Zamknęła teczkę i spojrzała na Sherlocka. - Lunch jedli w siedzibie firmy, do której rady nadzorczej należeli. Tym bardziej nie wygląda mi to na przypadek.

(sorka Sherly, ale więcej  w tej chwili nie zdołam napisać ;_;)

(Well, chyba trochę Ci się namieszało. xD)

- Nie mam pojęcia - odpowiedziała na wcześniejsze pytanie Sherlocka.
Zrobiła krok do przodu i spojrzała mu przez ramię na karteczkę. Przyjrzała się cyferkom z dołu, układając sobie coś w głowie.
- Faktycznie - odparła bardziej do siebie. - Te współrzędne muszą być bardzo dokładnie, tyle tu tych cyfr... - dodała głośniej.
W tej chwili do kostnicy wszedł jakiś młody mężczyzna. Ubrany w śnieżnobiały kitel rozejrzał się po pomieszczeniu i podszedł do patolog, przesadnie przy tym wymijając Sherlocka.
- Cześć Molly. - Przywitał się z nią i skinął głową detektywowi, patrząc na niego podejrzliwie. - Jesteś potrzebna. Jakieś niedomówienie w sprawie śmierci tego lekarza.
Kobieta westchnęła tylko.
- Tego od zatrucia? - spytała.
- Dokładnie tego. - Pokiwał głową, potwierdzając.
Patolog odłożyła na blat teczkę z aktami zgonów i zwróciła się do Sherlocka.
- Wracam za chwilę. - I wraz z młodym lekarzem opuściła kostnicę.

Po upływie niecałych dziesięciu minut wróciła do kostnicy. Kiedy tylko przekroczyła próg, westchnęła ciężko, wyraźnie zmęczona i spojrzała na Sherlocka.
- Wymyśliłeś coś nowego? - spytała.
Od razu podeszła do odłożonych wcześniej dokumentów, przewróciła kilka stron i szybko coś w nich dopisała. Skończywszy oparła się o zimny blat i podniosła spojrzenie na detektywa.
- Myślisz, że to coś o czym... powinnam mówić policji? - zadała kolejne pytanie, chociaż była niemal pewna odpowiedzi. To z czym miała do czynienia na pewno nie było wypadkiem. Ta karteczka w ustach denata była tego mocnym dowodem. Ale po co ktoś ją tam wkładał? To była wiadomość, na pewno wiadomość... I nie wydawało jej się, że była ona przeznaczona dla kogoś ze Scotland Yardu. Wszystkie ostatnie sprawy kręciły się wokół jednego tematu. A w ostatnie tygodnie przez kostnicę przewinęło się jeszcze więcej ciał niż zwykle, każde związane z rzekomo inną historią.  Czy takie myśli to już obsesja?, pytała się w myślach Molly. Coraz częściej i całkiem nieświadomie obserwowała wszystko znacznie uważniej niż wcześniej. Instynkt podpowiadał jej, że powinna być czujniejsza. I była, ale robiła to wszystko tak naturalnie, że sama nie zdawała sobie sprawy ze swojego zachowania. Po prostu tkwiła w swojej codziennej rutynie.

Nie zdziwiła się zbytnio, kiedy Sherlock oznajmił jej, że już  wie o jakim miejscu mówią zakodowane na karteczce współrzędne. Nie znała drugiego człowieka, tak obeznanego w Londynie; detektyw znał miasto jak kieszeń własnego płaszcza. Ale wbrew pozorom świadomość tego, że zagadka została rozwiązana nie poprawiła jej humoru. Przypomniała tylko o zbliżającym się spotkaniu detektywa  - z kim? po co? , a tym samym czyhającym gdzieś blisko niebezpieczeństwie. Bo taka sprawa nie mogła być bezpieczna.
- Rozumiem - odparła cicho i pokiwała lekko głową, przytakując.
Popatrzyła na niego i przez krótką chwilę odwzajemniała jego spojrzenie.
- Ym... nie sądzę. - Przestąpiła z nogi na nogę i skrzyżowała ręce na piersiach. - Zatrucie kodeiną, pod jej wpływem dokonał na sobie... eutanazji. - Skrzywiła się nieznacznie. - Co prawda trochę niecodzienny przypadek, ale to nic specjalnego. - Zakończyła szybko i nieco automatycznie.
- Co to za miejsce? - spytała po chwili.

- Nikt się tym specjalnie nie zajmował, stwierdzono samobójstwo... Ale przypadek sam w sobie dziwny, to fakt. - Odezwała się jeszcze w sprawie lekarza. - Sama przy tym nie pracowałam - zakończyła.
Wyraźnie czuła na sobie spojrzenie Sherlocka. To spojrzenie. Nie był to pierwszy raz, kiedy na nią tak patrzył i sama nie była jedyną osobą, na której to powtarzał. Zazwyczaj wyczuwała, kiedy Holmes ja dedukował i za każdym razem nie lubiła tego tak samo. To było jak naruszenie tej cienkiej granicy, która oddzielała prywatność człowieka od tego, z czym świadomie dzielił i chciał się dzielić z innymi. Lub inaczej to ujmując... jak zaglądanie pod maskę, którą człowiek co rano zwykle zakłada wraz z innymi częściami garderoby. Problem w tym, że bardzo często owe części mówią o ich właścicielu najwięcej. Wystarczy obserwacja i połączenie zauważonych faktów. Ale są jeszcze emocje. Emocje da się stłumić, da się ukryć głęboko, tam, gdzie ludzkie oko nie sięga. Można oszukać swoich obserwatorów, podnosząc do góry kąciki ust i mrużąc lekko oczy. To nie wymaga talentu aktorskiego. Wystarczy wola - "niech inni nie wiedzą".
Molly nie była wyjątkiem, jej też zdarzało przywierać się maskę "wszystko jest w porządku". Ale nie zawsze i nie przy każdym - tak jak teraz przy Sherlocku. Była zmęczona i dobrze wiedziała ile pracy jeszcze ją czeka. Dodatkowo znowu zaczęła się martwić. Musiałaby być ogromną optymistką, aby w takiej chwili uśmiechać się wesoło. Dlatego na odpowiedź Sherlocka pokiwała tylko nieznacznie głową i po chwili ciszy znowu zabrała głos.
- To niedaleko. I masz jeszcze dużo czasu. - stwierdziła. - Coś zamierzasz?

( Sherly, daję Ci . I przyznam, że uwielbiam taki "humor" :'))

- Nie? - odparła. W sumie nie zdziwiłoby ją, gdyby okazało się, że śmierć lekarza nie była do końca wypadkiem, a Sherlock był bardzo pewny swojej postawy. Za bardzo? Westchnęła. - Za dużo tu tego wszystkiego. - Przestąpiła  z nogi na nogę i podeszłą do stołu sekcyjnego, aby sprawdzić na jakim etapie pracy się zatrzymała. Z ulgą zauważyła, że ciało wystarczy tylko jeszcze zszyć. - Hm... Mam nadzieję, że wtedy wszystko się wyjaśni. - Spojrzała znów na Sherlocka.

Ostatnio edytowany przez Molly Hooper (2014-12-30 14:56:39)