(Sztywne mówisz? xD Chyba w kostnicy nie byli, hehe...)

W międzyczasie, kiedy Sherlock mówił, założyła lateksowe rękawiczki i zabrała się za kończenie autopsji szóstego denata. Nie było w tym nic dziwnego - zazwyczaj, kiedy rozmawiali, któreś z nich pracowało. Zgarnęła z szuflady stołu sekcyjnego odpowiedniej grubości igłę i jednym, sprawnym ruchem nawlekła na nią wcześniej wybraną nić. Jeszcze raz spojrzała krótko, ale uważnie na rozcięcie, rozpoczynające się na klatce piersiowej nieboszczyka i po chwili wbiła igłę w jego sztywne ciało. Powtórzyła ten ruch od wewnątrz i pierwszy szew miała za sobą. Dalej działała już machinalnie. Tak jakby zszywała dziurę w wychodzonej już skarpecie.
Kiedy Sherlock zadał jej pytanie momentalnie przerwała swoją pracę, zatrzymując dłoń kilka centymetrów nad ciałem i podniosła spojrzenie na detektywa.
- Jest... - zaczęła nie całkiem pewna tego, co ma powiedzieć. Jak się trzyma po czym? Zamachu na Baker Street, śmierci Elaine, wiadomości o powrocie Moriarty'ego czy po prostu: jak się trzyma teraz, dzisiaj, każdego zwyczajnego dnia? Zamrugała i wybrała odpowiedź idealnie pasującą do każdej z tych opcji. - Jest jak zawsze. Trzymam się dobrze. - Tego też nie była pewna. Uśmiechnęła się. - A jak z tobą? Co z Nico?

Ostatnio edytowany przez Molly Hooper (2014-12-31 14:45:54)

- Zawsze. Ale mogło być też znacznie gorzej. - Wciąż patrząc na Sherlocka skinęła głową w kierunku denata, na którym właśnie pracowała, krzywiąc się lekko i wreszcie uśmiechając.
Odpowiedź Sherlocka nie byłą zbyt wyczerpująca, ale nawet takiej się nie spodziewała. To, że sobie ucięli ot taką zwyczajna pogawędkę już samo w sobie było czymś. Chociaż... od pewnego czasu stało się normą. Po powrocie do żywych w detektywie zaszło całkiem sporo zmian.
Kiedy się odezwał uśmiechnięta pokiwała lekko głową i wróciła do zszywania otwartego ciała.
- To musi dla ciebie dość ciekawe. To całe ojcostwo... - odezwała się znów tym razem już nie podnosząc wzroku.

- Ale dajesz radę - spojrzała na niego krótko i podniosło wyżej kąciki ust.
Czy Sherlock naprawdę sobie radził? Tego nie mogła być pewna. Ale wiedziała, że wbrew wszystkiemu troszczył się o Nico, przyjął go pod swój dach, a przede wszystkim - zaakceptował fakt, że został ojcem. Dla kogoś mogło to być czymś, co powinno zrobić się naturalnie, zwyczajnym odruchem moralnym, jednak w sytuacji, w której się teraz znajdował Sherlock, takie zachowanie wymagało jednak dużego poświęcenia i odpowiedzialności. Detektywowi cały czas groziło niebezpieczeństwo, czuła to, nie mówiąc już o jego najbliższych - Johnie, pani Hudson, Gregu, a ostatnimi czasy także Marysi i oczywiście Nico.
Tym, co Molly zauważyła po powrocie Sherlocka i co ją jednocześnie bardzo ucieszyło, jak i zaniepokoiło było to, jak otwarty na emocje stał się detektyw. Nie można tu było mówić o wielkiej przemianie, skądże, Holmes wciąż miał w sobie dużo z zamkniętego dla obcych introwertyka, jednak ten, kto należał do jego bliższych znajomych z pewnością spostrzegł te (nie)wielkie zmiany w jego charakterze. Trudno było powiedzieć o jakie z nich dokładnie chodziło, jednak relacja Sherlocka z Nico tylko potwierdzała to, że w jego chowanym pod grubym płaszczem ciele skrywa się nie tylko umysł geniusza, ale i dusza człowieka z własnymi sentymentami. Wbrew pozorom,, ta oczywista rzecz, wypowiedziana na głos mogłaby brzmień nieco obco. A wszystko przez te maski, pozory stoicyzmu, tak pomocne w niecodziennym życiu, które aktualnie wszyscy wiedli.
Pochyliła się znów nad ciałem nieboszczyka i po raz kolejny wbiła w jego ciało igłę, kończąc w ten sposób już ostatni szew.

O pobycie Nico w szpitalu dowiedziała się później od reszty, ale i ją przyprawiło to o kolejne nerwy. Kilka razy zdarzyło się jej zaglądnąć do sali, w której leżał najmłodszy z rodu Holmesów, ale nie miała okazji bliżej się z nim zapoznać. Sprawiał wrażenie dobrego i miłego, aczkolwiek nieco trudnego chłopaka. To ją akurat nie dziwiło.
- Czyli mam rację, w końcu sam wie najlepiej. - Odwzajemniła uśmiech. Odłożyła igłę do stojącego na blacie pojemniczka, zakryła denata prześcieradłem i z ulgą ściągnęła rękawiczki.  - Co masz na myśli? - spytała, patrząc na Sherlocka. Nie liczyła na zwierzenia, ale skoro już rozpoczął temat... widocznie z czymś chciał się z nią podzielić.

- Mhm - mruknęła tylko i w zamyśleniu przegryzła lekko wewnętrzną część dolnej wargi. Przyjrzała się baczeniej detektywowi , ale zaraz potem przeniosła to spojrzenie na dłonie, które wciąż miała polożone na chlodnym stole prosekcyjnym.
- Tak, wydaje mi się, że to całkiem normalne. - Odezwała się po chwili milczenia. - Został bardzo skrzywdzony, Sherlock. Na pewno dobrze zdasje sobie sprawę z tego, dlaczego to wszystko sie wciąż dzieje... A przecież tak naprawdę wszyscy tylko się na sobie odgrywają, to... jedna wielka zemsta. - Ściszyła głos, już na niego patrząc. - Nico czuje to, co inni. I pewnie sam się o ciebie martwi - dodała już głośniej.

W odpowiedzi pokiwała nieznacznie głową.
- No tak. Chociaż ekspertem i tak nie jestem. -  Posłała mu słaby uśmiech i wróciła do pracy. Sięgnęła po wcześniej odłożone papiery, z kieszeni wyciągnęła długopis i wypełniła ostatnie dane dotyczące sekcji. W ostatnie dni starała się robić wszystko na bieżąco, aby uniknąć zbyt dużych zaległości także w papierkowej części jej pracy. W tym całym harmiderze, który panował aktualnie na najniższych piętrach szpitala, łatwo było się zgubić. Schowała akt zgonu do foliowej koszulki, a tą do odpowiedniej teczki - wszystko to było rozłożone na jednym z blatów. W tej chwili kostnica pełniła także nieco chaotycznego rolę biura. Zerknęła na zegar. Mimo kłopotliwej karteczki, dość szybko sobie poradziła  z tym ciałem. Mogła pozwolić sobie na chwilę wytchnienia.
Przystanęła przy stole naprzeciw Sherlocka i przyjrzała mu się. Już dłuższą chwilę stali w ciszy. O czym teraz myślał detektyw? Musiał czuć się nieco zagubiony skoro pytał ją o to, co myśli w kwestii Nico. Znajdował się w całkiem nowej sytuacji, rozumiała go. I trochę było jej go żal. Ojcostwo nie było czymś, gdzie dużą rolę odgrywała inteligencja, najważniejsza była umiejętność zapewnienia dziecku poczucia bezpieczeństwa, wsparcia i... miłości. To nie było łatwe dla nikogo, a Sherlock wyglądał, jak gdyby nie tyle, co brakowało mu wiedzy w tym temacie i oczywiście doświadczenia, ale i wiary w to, ze sobie poradzi. Molly przypomniało to o jej własnym ojcu. Łączyła ją z nim bardzo duża więź, był jej pierwszym prawdziwym przyjacielem. I przede wszystkim - kochał ją, a ona jego.
Uśmiechnęła się smutno na wspomnienie swojego rodziciela i wyrwała z głębszego zamyślenia. Sherlock wciąż był w kostnicy i wiedziała, że gdzieś w środku czuje on niepewność. Sam potrzebował wsparcia.
- Sherlock - zaczęła po chwili - nie myśl o sobie tak krytycznie. To, że coś wymaga od ciebie większego zaangażowania emocji niż zwykle nie znaczy, że jest... - przez chwilę szukała odpowiedniego słowa - nieosiągalne. Albo katastrofalne. Poradzisz sobie, już sobie radzisz. - Była pewna tego, co mówi. Uśmiechnęła się cieplej, nie spuszczając z niego wzroku.

Ostatnio edytowany przez Molly Hooper (2015-01-05 00:14:05)

- Ale są potrzebne. Niektóre życiowe role po prostu wymagają ich obecności. Na taką cichą chwilę słabości można sobie pozwolić - odparła. Spojrzała na niego smutno, kiedy jej uśmiech zdołał już całkowicie zblednąć.
Chęć zemsty tez jest uczuciem, pomyślała. I to jednym z niebezpieczniejszych, bo człowiek nim owładnięty, stawiając przed sobą to jedno zadanie przestaje myśleć racjonalnie i jest w stanie zrobić naprawdę wszystko, aby osiągnąć swój cel. Ten, kto uważa, że to miłość potrafi doprowadzić do obłędu, chyba nigdy nie poznał smaku prawdziwej nienawiści i poczucia krzywdy. Molly, której żadna z tych emocji nie była obca, martwiła się tym, co może się zdarzyć. Wykonywanie wyroków według własnych zasad, niekoniecznie bliskich moralności, mogło prowadzić do jeszcze większego okrucieństwa niż tego, z którym sami zostaliśmy potraktowani. Bycie tego świadomym przyprawiało o jeszcze większy niepokój.
- Wiesz może jak się ma Marysia?  Nie widziałam jej od tygodni - zagadnęła ponownie po dłuższej chwili, zmieniając przy okazji temat. Powiedziała już Sherlockowi to, co chciała, nie widziała sensu kontynuowania poprzedniego tematu.