Jej uśmiech znacznie się poszerzył.
- Och, no pewnie. Z przyjemnością coś namaluję. Musisz mi tylko powiedzieć co. W czym się specjalizuję? W sumie to we wszystkim. Wystarczy powiedzieć, czego dusza zapragnie - zaśmiała się.

Pomyślała chwilę... Będzie musiała pewnie zajrzeć do starych notatek, żeby przypomnieć sobie co nieco, ale uda jej się.
- Tak. Wiem, wiem. Przysiądę nad tym jeszcze dzisiaj i spróbuję coś namalować - uśmiechnęła się, sięgając po okulary. Założyła je na nos. - Myślę, że mi się uda. A jeśli nie będę zadowolona z efektu, namaluję coś jeszcze i wtedy zdecydujesz, który obraz bardziej ci się podoba. Okej? Możemy się tak umówić?

Uśmiech nieco się poszerzył.
- A myślałaś, że odmówię? - zapytała z rozbawieniem wypisanym na twarzy. Ujęła w dłoń biały prostokąt i kiwnęła głową. - Gdy tylko skończę, zadzwonię do ciebie i wtedy się umówimy. Może być?
Zadała kolejne pytanie i spostrzegła, że obok niej przeszedł kelner.
- Mogę prosić o rachunek? - zerknęła na mężczyznę i po chwili wróciła wzrokiem do Jeny.

Po dłuższej chwili, mężczyzna przyniósł rachunek dla obu kobiet. Jamie wyciągnęła z torebki portfel i plik banknotów, kładąc na rachunek.
- Cóż, w takim razie, będę się już zbierać - wstała i zasunęła za sobą krzesło. - Zadzwonię jak najszybciej. Miło było mi cię poznać, Jeno.
Uśmiechnięta od ucha do ucha, wyciągnęła do dziewczyny dłoń, na pożegnanie.

Odprowadziła kobietę wzrokiem, po czym sama poprawiła okulary na nosie i ruszyła przed siebie. Miała jeszcze kilka spraw do załatwienia, a fotograf był najbliżej. Tam więc się udała.
Musiała przyznać, że Jena była bardzo sympatyczną osobą.

Pokonywał kolejne stanowiska lekko wytrącony z równowagi, poprawiając mankiety w prostej białej koszuli i rękawy czarnej marynarki. Nie chciał ryzykować z wyrażaniem kompletnej znieczulicy przez niedbały ubiór, chociaż sam cel spotkania wydawał mu się niedorzeczny. Dodatkowym elementem nakłaniającym do niewstawienia się w umówione miejsce był brak Weroniki, której musiała wypaść jakaś ważna sprawa u podwładnego, u jego boku. Szczerze, miał znacznie lepsze pomysły na wieczór niż przyjmowanie na klatę jadu od osoby, której nie czuł się posłuszny.
Oczywiście, dostał kilka wskazówek na temat tego z jakim gościem ma do czynienia. Szybko odnalazł stolik i położył spokojnie dłonie na oparciu drugiego krzesła.
- Dobry wieczór, jak i rocznik - uniósł brodę w stronę sączonego przez kobietę wina.

- Na pewną brunetkę z urzekającymi włoskimi rysami? - uniósł kącik ust - Ja też czekałem. Niestety coś jej wypadło.

Nie wziął nic do siebie i z uprzejmym uśmiechem odsunął krzesło. Z daleka miało to wyglądać jak normalne spotkanie między dwoma przeciętnymi mieszkańcami, między którymi mogły wystąpić jakieś zgrzyty - coś zupełnie codziennego. Plus, kelnerzy lubią szybko opuszczać stoliki skłóconych duetów, więc miał szanse na potencjalny spokój i szybkie zwinięcie tematu.
- Nie wydaje mi się, że Amadeuszowi by się to wszystko spodobało.