Było słoneczne i ciepłe południe. Jane wyrwała się wcześniej z redakcji i postanowiła udać się na lunch do jednego z jej ulubionego lokalu. Wciąż rozjuszana żwawym krokiem maszerowała ścieżkami Hyde Parku, zwolniła dopiero przy Serpentine.  Wystarczyło, że przeszła się kawałek nad brzegiem jeziora i poczuła zapach ulubionych fish&chips, aby poprawił się jej humor. Wyciągnęła twarz do słońca i krzywo się do siebie uśmiechnęła. Niech ten stary pacan sam sobie szuka sensancji.
Tuż przed wyjściem z pracy panna McMorrow odbyła niezbyt przyjemną rozmowę z szefem. O ile - biorąc pod uwagę ile decybeli wytworzyła krtań jej oraz jej przełożonego - tę wymianę zdań można było zaliczyć do rozmów. Poszło o tą samą błahostkę co zwykle - brak tematu.
Po zakończeniu kilku głośnych spraw kryminalnych,  w Londynie znowu zrobiło się w miarę spokojnie, co dla większości redakcji, w tym Jane z pewnością nie było dobrą wiadomością. Co należało robić w takie sytuacji? Szukać sensacji! Tak przynajmniej twierdził redaktor naczelny The Sun*. Po ponad dwóch latach pracy Jane dalej nie chciała się na to godzić.  I pewna była, że nie wyjdzie jej to na dobre. Już i tak szef wiele rzeczy jej przepuścił (tak jakby ta cała posada jakoś ją satysfakcjonowała).
Ale teraz siedziała przy stoliku na tarasie Serpentine Bar & Kitchen, popijała chłodną wodę i czekała na swoje ulubione lunchowe danie. Patrząc przez ciemne szybki okularów przeciwsłonecznych obserwowała gładką taflę jeziora i błądziła myślami gdzieś daleko, daleko od Wysp Brytyjskich.
Może jeszcze się jej uda.

*możliwe, że jeszcze to zmienię

Ostatnio edytowany przez Jena McMorrow (2014-07-29 23:53:30)

Kilka minut później do stolika Jeny podeszła kelnerka z zamówioną rybą. Kobieta podziękowała jej uśmiechem lekkim uśmiechem i od razu zabrała się do jedzenia.
Frytki z rybą. Zwyczajna potrawa, a tak cieszy.

(Tylko dla mnie to zdanie brzmi tak śmiesznie? )

(O jeżu, muszę to zmienić. )

Wyrwała się z zamyślenia i podniosła spojrzenie na Jamie, kiedy ta podeszła do jej stolika.
- Oczywiście, proszę bardzo - skinęła dłonią na krzesło na przeciwko i posłała nieznajomej serdeczny uśmiech. W milczeniu przypatrywała się jej przez chwilkę, po czym ściągnęła z nosa okulary i odłożyła je na stoliku obok swojego talerza.
- Smacznego - odezwała się, kiedy kobieta już usiadła i wróciła do swojego lunchu.

(Uznajmy, że poprawi to komuś humor.)

Zanim odpowiedziała przełknęła kęs ryby.
- W porę lunchu zazwyczaj jest tutaj tłoczno. Tym bardziej w taką pogodę. - Podniosła kąciki ust. Ukroiła kolejny kawałek ryby i tym razem sama zabrała głos. - Mimo takiego ruchu całkiem tu przyjemnie.

- Jane McMorrow - uścisnęła lekko jek dłoń i odwzajemniła duśmiech. - Co cię skłoniło do tego żeby tu zajrzeć, Jamie? -tym razem sama podjęła się rozpoczęcia konwersacji.

(Na szybko, z komorki - nie moglam soe przelogowac. ;-;)

Wysłuchawszy Jamie uśmiechnęła się szeroko i pokiwała głową.
- Powiem szczerze, że co jak co, ale ryby mają tutaj najlepsze. - Odłożyła na chwilę sztućce. -  Mniej więcej od kiedy zaczęłam pracować w Londynie - odpowiedziała na pytanie znajomej. - Jest tu smacznie, w miarę tanio i mam stąd blisko do pracy. Czasem myśl o tym, że będę mogła tu spędzić lunch jest zbawienna. - Lekko się zaśmiała. - Dziwne, w końcu to nic nadzwyczajnego.

Z uśmiechem jej przytaknęła.
- Dokładnie. - Upiła ze szklanki trochę wody. - Jeśli można spytać, jesteś miejscowa czy tylko przejezdna? - spytała po chwili. Zadawanie tego typu pytań było u Jane już pewnym standardem, będącym efektem pracy dziennikarki. Na szczęście dobrze potrafiła wyczuć granicę dzielącą zwykłą towarzyską pogawędkę a wywiad. Jeśli tego chciała.  - O tej porze tu tylu turystów, że czasem nawet tutejszy akcent bywa nie do rozróżnienia - dodała z lekkim westchnięciem.