Słuchając Jamie nieznacznie pokiwała głową.
- Niee, nie całkiem. - Schyliła się nieco ku nowej znajomej i ściszyła głos prawie do szeptu. - Nawet nie jestem rodowitą Angielką. - Wróciła do pozycji prostej i uśmiechnęła się. - Niezbyt duża miejscowość Coatbridge, mówi ci to coś? - dodała z czystym szkockim akcentem.

Ostatnio edytowany przez Jena McMorrow (2014-08-04 21:01:49)

- Prawidłowo. - Wyszczerzyła się. - W Londynie mieszkam dopiero od paru lat, ale szybko zakochałam się w tym mieście - powiedziała już swoim zwykłym głosem. Była to mieszanka akcentu szkockiego z odrobiną tego charakterystycznego dla wielkomiejskiego Londynu. W niektórych sytuacjach używanie tego małego misz-maszu mogło brzmieć nieco zabawnie, jednak Jena nie próbowała nad tym pracować. Chociaż na co dzień używała wytworzonej przez niesforny język formy, uważny słuchacz mógł się zorientować skąd pochodzi. - Przyznam, że początkowo trochę mnie przerastało, ale jakoś się zadomowiłam. - Podniosła z talerza sztućce i zabrała się za dokończenie ryby.

- Jeju, aż z RPA? - Zatrzymała dłoń z widelcem w połowie drogi do swoich ust. - Londyn musiał i ją w sobie mocno rozkochać. - Posłała Jamie półuśmiech. - Przy niej moja przeprowadzka jest niemal niczym. Przynajmniej z pogodą nie miałam problemów, moje regiony raczej za suche nie uchodzą. - Włożyła nabitą na sztuciec frytkę do ust.

Zjadła jeszcze trochę i odłożyła nóż i widelec na talerz, układając je "na piątą".  Zawtórowała Jamie śmiechem i upiła trochę wody. Kiedy padło pytanie dotyczące pracy na jej twarzy pojawiło się małe zniesmaczenie. Nie lubiła afiszować się z gazetą dla której pracowała, zresztą nie było to zbyt rozsądne.
- Hm, nie jest to coś czym warto się chwalić - odpowiedziała, odkładając szklankę. - Jestem niespełnioną zawodowo dziennikarką, tak to ujmę. -  Bezgłośnie westchnęła i wytarła usta do serwetki. - A jak jest z tobą? - Podparła brodę na dłoni i spojrzała na Jamie.

- W teorii - odpowiedziała na komentarz dotyczący jej pracy i skrzywiła się słabym uśmiechu. - Jesteś artystką? Podziwiam. - Rozchmurzyła się i szerzej uśmiechnęła. - Ee, myślę że wręcz przeciwnie. Młodzież chętniej uczy się u takich ludzi. Zawsze możesz zacząć od nich - rzuciła pocieszająco.

Wyszczerzyła się na dźwięk znajomego wykrzyknienia.
- No widzisz, warto spróbować - odparła wesoło. - Zaczniesz od jednej osoby, ta szepnie drugiej słówko... Początki są najtrudniejsze. - Sięgnęła po swoją szklankę i upiła z niej nieco wody. Było trochę po dwunastej i słońce okropnie świeciło, robiło się coraz bardziej gorąco. Jena podniosła odłożone na stolik okulary przeciwsłoneczne i ponownie założyła je nos.

W odpowiedzi uśmiechnęła się do niej szeroko.
- W takim razie pora się za to zabrać. Trochę więcej pewności! - Puściła jej przez okulary oczko. - Korzystając z okazji... malujesz może obrazy?

- W moim nowym mieszkaniu - no, może nie takim nowym, mieszkam w nim już prawie pół roku - zaśmiała się krótko - wciąż jest pusto. Uwielbiam sztukę i tak pomyślałam o obrazach... skoro jesteś artystką. - Nieznacznie się uśmiechnęła. - W czym się specjalizujesz? - spytała jeszcze.