(a to skoro jakaś zabawa, to ja pozwolę się wprosić. może mnie ponieść wyobraźnia, prawda? )

Nie wiedziała gdzie jest. Pamiętała tylko, że podczas spaceru, ktoś ją ogłuszył. A może to tylko jakiś żart? Podniosła się rozglądając na boki. Leżała na podłodze, brudnej podłodze. Była więc cała brudna od kurzu. Gdzie ona jest?
Podeszła do drzwi i szarpnęła klamkę. Zamknięte. Zaczęła szukać jakiegoś klucza.

Poderwał się nagle, jak nieprzytomny człowiek, któremu podano zastrzyk adrenaliny prosto w serce.
Oddychając ciężko rozejrzał się na około spanikowanym wzrokiem.
Jak się okazało leżał w małym łóżku, zdecydowanie dziecinnym. Pościel była różowa, podobnie jak większość rzeczy w tym pokoju, i również miała lepsze czasy za sobą.
Jego spojrzenie padło na stojące na półce, zakurzone, porcelanowe lalki. W tych okolicznościach ich słodkie uśmiechy były mocno złowróżbne a oczy wydawały się lśnić rządzą mordu...
William pokręcił głową odpędzając od siebie te idiotyczne wizje.
- Za dużo horrorów się naoglądałeś - wymamrotał, wstając niepewnie.
Miał wrażenie że podłoga próbuje usunąć mu się spod nóg a wszystko wiruje... Ktokolwiek go porwał, musiał wspomóc się jakimś narkotykiem który jeszcze nie całkiem przestał działać
Wolno stawiając niepewne kroki, podszedł do drzwi i zaczął szarpać za klamkę.

Albo ona zdążyła przez ostatnie miesiące urosnąć, albo łóżko zdecydowanie się skurczyło.
Z bijącym szybciej sercem uniosła się na łokciach, nie rozpoznając pokoju w którym się znajdowała. Skąd się tam wzięła? Umysł uruchomiony w trybie konsternacji nie pracował jeszcze na najwyższych obrotach. Za nic nie mogła sobie przypomnieć, a zawroty głowy nie pomagały.
Odsunęła prędkim ruchem pościel od siebie, w powietrze uniosła się mgiełka kurzu. Dziewczyna postawiła niepewnie nogi na podłodze, która zaskrzypiała złowrogo, i po wydostaniu się z łóżka zbadała pomieszczenie. Wyglądało jak koszmar Shirley Temple albo ukryte marzenie Tima Burtona. Niedobrze, bardzo niedobrze. Najgorsze było to, że z towarzystwo miała jedynie  ustawione gdzieniegdzie porcelanowe laleczki.
Z czystej ciekawości uniosła jedną z zabawek na wysokość twarzy, a ta odpowiedziała jej pustym, szklanym spojrzeniem. Szczerze mówiąc, nigdy nie czuła do podobnych wytworów sympatii. W przedszkolu zawsze podbierała chłopakom figurki Action Mana. Miała wrażenie, że ta niechęć w najbliższych chwilach znacznie się wzmocni.
Ale najpierw trzeba się stąd wydostać.
Podeszła prędko do drzwi i stanowczo nacisnęła klamkę. Blokada. Nie pozostało nic innego, jak przeszukać ociekającą lukrem sypialnię.

Pomieszczenie było... dziwne. Bardzo kolorowe i słodkie. Nie miała nic przeciwko kolorom, było cudowne, ale tutaj niezbyt jej się podobało. Cały czas starała się szarpać klamkę, jednak na nic.
Zaczęła rozglądać się po pokoju. Po chwili dostrzegła drugie drzwi, więc dobiegła do nich i otworzyła. Ustąpiły, ale... było tam tylko schody w dół. I nic nie zapowiadało, że zetknie się ze ścianą. Iść, czy nie iść? Jeśli pójdzie, może ją coś spotkać. Jeśli zostanie, może się nie dowiedzieć, czy to nie było przypadkiem wyjście z pokoju.
J skierowała się więc na schody. Po chwili natrafiła na kolejne drzwi. Nacisnęła klamkę. Znów ustąpiła. Kolejny pokój. Znów pusty. Znów utrzymany w cukierkowych barwach. Nie wiedziała jednak, że obok owego pokoju, znajduje się kolejny, w którym przebywała Mary.
- Halo? Jest tu kto? - krzyknęła najgłośniej jak umiała.

(tak bardzo: http://joemonster.org/filmy/55922 - a tak lubię tę grę...)

Była przekonana, że to kolejna, ćpuńska jazda. I ze zabije swojego dilera. Głowa ją bolała, ale myślała, że to też przez narkotyki. Nie podejrzewała, że uderzyła w kamienną posadzkę. Powoli podniosła się do klęczek, podpierając się dłońmi o zimną podłogę. Rozejrzała się. Było całkiem ciemno... ostrożnie wstała i znalazła drzwi. Z ciemnej spiżarki wyszła do pastelowej kuchni...
- Dobry towar... - tyle miała póki co do powiedzenia światu.

Rozglądał się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co pozwoliło by mu się wydostać. Przy okazji zbierał informacje na temat tego miejsca. W końcu trafił na kawałek papieru z wiadomością. A więc jest ich więcej - co z resztą zostało potwierdzone w tym momencie wołaniem.
- Witaj Mary - odkrzyknął (no musiałam) i wepchnął list do kieszeni płaszcza. Wciąż miał przy sobie telefon, oświetlił więc pomieszczenie w poszukiwaniu czegoś, co pozwoli mu otworzyć drzwi. Kiedy ktoś daje ci dwa wyjścia, zawsze jest trzecie. Tak zwany dylemat więźnia. Teraz nazwa idealnie pasowała do sytuacji w jakiej się znajdował. Mógł śledzić to, co było na kartce, czekać na dalsze informacje, ale równie dobrze mógł spróbować wydostać się na własną rękę. Powiedzmy - plan B, ponieważ nigdy nie wiadomo jak może zareagować oprawca.

- Sherlock? - rozejrzała się odruchowo, niski głos zdawał się dochodzić zza którejś ściany. W takim razie wszyscy byli ulokowani na jednym piętrze.
Ledwo pocieszające, ale to zawsze coś. Oznacza to możliwość współpracy.
- Alleluja, Sherlock - powtórzyła już znacznie ciszej. Obecność detektywa zawsze była całkiem pocieszająca.
Potok myśli przerwało jej przenikliwe skrzypnięcie. Kawałek drewna tuż koło jej nosa odleciał na podłogę, a wstrząs sprawił, że dziewczyna odsunęła się gwałtownie od przejścia.
- Ostrzegaj może przed wyczynem, que? - rzuciła z lekkim wyrzutem do nieznajomej. Kątem oka dostrzegła na stoliczku kawałek papieru, zabrała go zwinnym ruchem ręki i zakodowała podane informacje. Z frustracji uderzyła kartką o udo. Treść liściku była napisania w sposób ogólny, wywnioskowała więc, że pozostali również otrzymali podobne egzemplarze.
- Nie zwlekajmy z tym... - westchnęła i zaczęła mówić głośniej - Jak wyglądają wasze pokoje? 
Jeżeli pomieszczenia będą identyczne, sposób wydostania się z nich również okaże się uniwersalny.
Taką miała przynajmniej nadzieję.

Ostatnio edytowany przez Marysia Suede (2014-07-25 20:22:56)