Niechętnie skinął głową, w pamięci miał tylko strzępy ostatnich wydarzeń. Wysiadał z samochodu, to było jedyne wyraźne wspomnienie. Odetchnął głęboko, już miał się odezwać, kiedy wokół rozbrzmiał kobiecy głos. Zaklął w duchu, to jego brat lubił się paprać w tego typu zagadkach, nie on!  Zmarszczył czoło, głosu tej drugiej dziewczyny nie znał, ale ten odgłos... Kroplówka, krew... Nie wiadomo kiedy zaczął się zastanawiać, która droga w tym istnym labiryncie korytarzy doprowadzi ich na parter.
- No cóż... - odszedł kilka kroków oglądając się na polityka. - Nasza gospodyni ma ochotę na zabawę, ale ode mnie jej nie dostanie. Proponuję poszukać jakiegoś wyjścia, tam powinny być jakieś schody... - ruszył w stronę, z której wcześniej dochodziły do niego głosy innych "towarzyszy niedoli".

Szedł powoli krętym, który zdawał się nie mieć końca, bo tonął w półmroku, słabo oświetlony prawie wypalonymi świecami. Zamarł, słysząc nagle głos kobiety płynący z głośników. Czy to był głos Is? Wiedział, że musi się pospieszyć. Przeszedł przez jakieś drzwi i znalazł się w kolejnym korytarzu, tym razem oświetlonym przez lampy. Usłyszał kroki kawałek przed nim. Dwie sylwetki mężczyzn. Głosy znane mu z wywiadów. Widział powód, dla którego ktoś chciałby porwać polityka, ale dlaczego tu był on, praktycznie nieznany dziennikarz?
- Halo?! - zawołał, aby zauważyli jego obecność. - Panowie też dostali listy od Lalkarki?

- Och... No tak, zdecydowanie dobrze to wiedzieć - odparł niezbyt chętnie, mimowolnie zastanawiając się czy przyjdzie mu zakończyć życie właśnie tu, w tym upiornym domu pełnym lalek.
Wtedy dołączył do nich ten młody mężczyzna
- O, witam - obdarzył przystojnego młodzieńca nieco wymuszonym i bladym uśmiechem - Nie inaczej. Obawiam się że w tą zabawę zaangażowanych zostało całkiem sporo osób

Spojrzał na Mary i na to, co miała przy sobie. Cały dom wyglądał na stary, dlatego założenie, że drzwi wyjściowe będą równie łatwe do otworzenia jak pozostałe mogło być jak najbardziej słuszne.
- Tak, to powinno wystarczyć - powiedział przenosząc wzrok na nieznajomą. Wyglądała na dość znajomą choć był pewny, że nigdy wcześniej jej nie spotkał. Przypominała kogoś, kogo widział jakiś czas temu.
- Bardziej interesuje mnie, czy wciąż jesteśmy w Londynie. Wydaje mi się, że nie - powiedział chwilę się zastanawiając. Budynek sprawiał wrażenie wielkiego, dość charakterystycznego. Nie mógł sobie przypomnieć czy coś podobnego stoi w 'jego' mieście. Zrobił w stronę schodów.
- Ta cała Lalkarka już działa mi na nerwy, ale niestety życie Is wisi na włosku. Gotowe na pierwszą zagadkę? - powiedział unosząc kąciki ust. Cała sprawa denerwowała go, choć z drugiej strony cieszyła urozmaicając życie od ganiania za Moriartym. Ruszył schodami w dół - Interesujące ile jeszcze osób znajduje się w tym miejscu.

/przegapiłam jeden post i czekałam, dlatego tak długo xD

Los mu wybrał dość ciekawych towarzyszy. W normalnych okolicznościach byłby dla nich zwykłym przedstawicielem plebsu, ale w tym momencie stali się równi, wszyscy znaleźli się w takiej samej sytuacji. A ta stawała się coraz bardziej poważna. Cecil szybko zauważył, że Cavendish wygląda na spanikowanego, po zachowaniu Mycrofta tak, jak się spodziewał, nie można było wyczytać żadnych emocji. Ale jeśli prawdą były plotki, że zdolność dedukcji starszego z braci Holmes w niczym nie umywa się od umiejętności Sherlocka, to pewnie Mycroft właśnie zajmował się odczytywaniem informacji o dziennikarzu.
Cecil odetchnął głęboko. Z inteligencją ich obu i swoją własną kreatywnością mają całkiem spore szanse na rozwiązanie zagadek. Bał się, co będzie dalej, dlatego wciąż wmawiał sobie, że to tylko gra, choć co prawda na najwyższym poziomie trudności.
Ich odpowiedzi o listach go nie zaskoczyły, zapytał o to tylko po to, by zaznaczyć, że są w "jednej drużynie". W grupie będą mieli większe szanse na wygraną.
- Nazywam się Cecil Sixsmith i jestem dziennikarzem. - Uznał, że dobre maniery nie zaszkodzą, wniosą trochę zaufania i normalności do tej absurdalnej sytuacji. - Słyszałem o obu z panów, dlatego miło mi poznać osobiście, szkoda tylko, że w takim miejscu. Mają już panowie jakiś plan? - spytał, mając nadzieję, że nie głos nie drży mu za bardzo.

Popularny polityk, młody dziennikarz i on, którego rolę trudno było tutaj przypisać. Mycroft odetchnął głęboko zatęchłym od wszędobylskiego kurzu powietrzem. Opanowanie, tylko to ich w tej chwili ratowało i miał szczerą nadzieję, że Cavendish szybko zapanuje nad emocjami. Machinalnie spojrzał na zegarek, choć właściwie sam nie wiedział po co. Cyferblat był zniszczony, widać ktoś był mało delikatny, gdy go tutaj transportował.
- Mycroft Holmes - odparł przyglądając się młodemu mężczyźnie, choć domyślał się, ze chłopak doskonale zdawał sobie sprawę, z kim ma w tej chwili do czynienia. Po chwili odwrócił się na pięcie i ruszył w tę samą stronę, w którą uprzednio zmierzali. Schody, intuicja podpowiadała mu, że są niedaleko i nie mylił się, przed nimi rysowała się rzeźbiona poręcz. Uśmiechnął się z satysfakcją, która nagle zamieniła się w zdziwienie. Głosy które słyszał, mógłby przysiąc, że jeden z nich należał do jego brata. Nieopatrznie postawił stopę na pierwszym stopniu.

Nim zdążył choć jeden raz dobrze zastanowić się nad własnymi przypuszczeniami, coś się stało. Nie do końca wiedział co, w każdym razie nagle stwierdził, że traci grunt pod nogami, a zaraz potem już leciał w dół i to z niemałą prędkością. Dopóki schody były jedną płaszczyzną, było to nawet znośne, ale kiedy tylko wróciły do poprzedniej postaci... Mycroft Holmes nagle zaczął odczuwać każdą jedną kość w swoim, no jakby nie patrzeć, wcale już niemłodym ciele. W pewnym momencie wpadł na coś wysokiego perfidnie pociągając to coś ku nieuchronnemu upadkowi. A potem była podłoga i jęk bólu. W głowie mu wirowało i, co dziwne, płaszczyzna, na której dane mu było wylądować, wcale taka płaska nie była. Co więcej, zdawała się ruszać.