Słysząc kolejny głos, zmrużyła oczy.
- Hmm... Mogę wiedzieć jak masz na imię? - zawołała do dziewczyny za ścianą. - Uważaj, kopnę jeszcze raz. Może coś się stanie.
Jak powiedziała, tak zrobiła. Tym razem użyła całej siły, by po chwili drzwi odskoczyły i uchyliły się.
- No witam - rzuciła, wytykając głowę przez futrynę.

Podczas gdy Jamie siłowała się z nieustępującym zamkiem, Mary wyrzuciła z łóżka zakurzony materac i przyjrzała się podtrzymujących pościel prętom stelaża. Na szczęście na końcówkach były one już nieco zardzewiałe, wystarczyło tylko podważyć jeden z nich i dziewiętnastolatka otrzymała pomocne narzędzie. Może się przydać, gdy reszta drzwi również okaże się zablokowana.
Podskoczyła przy świdrującym uszy dźwięku zaniedbanych zawiasów i odwróciła się do blondynki obracając pręt w dłoni.
- No i miło, można też i tak - oczekiwała rozgrywki umysłowej, ale klasyczne sposoby czasami okazywały się przydatne. Dziewczyna podniosła z materaca swój płaszcz, otrzepała wściekłożólty materiał z brudu i chwilę później już miała go na sobie.
- Mary Suede, twój nowy towarzysz w niedoli - odparła na wydechu i uniosła wyżej trzymaną metalową "tyczkę". Minęła Jamie w przejściu, zataczając się lekko.  - Teraz proszę mi wybaczyć, moja kolej.
Do jej ucha docierało coraz więcej głosów. Trzeba było jak najszybciej poznać ich właścicieli.

Dopiero gdy Cecil się odwrócił, na ścianie naprzeciw drzwi zobaczył wielką szklaną gablotę zapełnioną różnego rodzaju lalkami. Przerażające. To tylko utkwiło go w przekonaniu, że musi stąd wyjść. Jak najszybciej. Na poręczy schodów zauważył wiszącą kopertę, do której była przyczepiona kokarda, aby bardziej rzucała się w oczy. W środku znajdował się list. Czytając, Cecil uśmiechnął się krzywo. Lalkarka. Ładnie się wpakował, będzie miał co opowiadać znajomym. Jeśli wyjdzie...
Usłyszał jakieś odległe głosy dochodzące zza ścian. Nie jest sam, ale czy na pewno ci na zewnątrz to sprzymierzeńcy?
Cicho przeklął, kiedy w kieszeni nie odnalazł scyzoryka. Zaczął przeszukiwać pokój. W szafie i komodzie całe mnóstwo starych ubrań powyżeranych przez mole czy myszy. Zegar nie działał, tarcza wyglądała na uszkodzoną, a wskazówki smętnie wisiały, ledwie się trzymając. Do lalek wolał się nie zbliżać. Na suficie niebrzydki żyrandol, ale nic poza tym. Być może schody kiedyś prowadziły do jakiejś klapy, ale teraz nie było po niej ani śladu. Została podłoga. Cecil położył się na niej Przedpotopowy dywanik, kurz, brud, parę zdechłych owadów pod komodą i... scyzoryk. Musiał mu wypaść w międzyczasie. Na szczęście nie przesunął się zbyt głęboko i Cecilowi udało się wyciągnąć go ręką. Z niesmakiem otrzepał ubrania. Teraz może otworzyć drzwi. Zadowolony podszedł do zamka. I jak tylko mu się bliżej przyjrzał, jego entuzjazm opadł. Potrzeba mu czegoś cieńszego... Wskazówki od zegara powinny się nadać! Pomagając sobie scyzorykiem, wyjął je z tarczy zegara. Chwilę majstrował przy zamku, aż w końcu drzwi ustąpiły. Jego oczom ukazał się dosyć długi korytarz. Trzymając nożyk w pogotowiu, ruszył w lewą stronę...

- Miło mi poznać, chociaż okoliczności nie są za ciekawe - uśmiechnęła się blado. - Jamie Gilbert się kłania.
Słyszała coraz więcej głosów. Z jednej strony nie był to dobry znak, ale z drugiej... Lepiej działać razem niż w pojedynkę. W grupie raźniej, czy jak to się mówi.
- Wypadałoby "otworzyć" też i te drzwi - wskazała na drzwi, którymi można było wyjść zapewne na korytarz.

- Gilbert? - uniosła głowę wypuszczając z ust nieco powietrza. Porwanie, uwięzienie, niespodziewane powiązania rodzinne - co dalej? - Ciekawe, ciekawe.
Owszem, było to intrygujące, ale na głowie ciążyły jej już bardziej poważne sprawy. Przyjrzała się drzwiom i przerzuciła pałkę z dłoni do dłoni.
- Da się zrobić, powinnyśmy dotrzeć wtedy do Sherlocka.
Znana technika, zastosowana przez dziewczynę wcześniej w pewnym innym Strasznym Dworze - wystarczy naprzeć prętem na drzwi na wysokości zamka i użyć całej siły, by wyskoczyły drzazgi. Pressure point, jak by to można było zażartować. Po minucie lub dwóch przecisnęła dłoń przez powstałą dziurę i obróciła sterczący po drugiej stronie klucz. Mogły już wydostać się na misterny korytarz. Mary usłyszała po swojej lewej stronie odgłosy kroków, które stopniowo ucichały. Kolejny uciekinier czy gwardzista? Zdecydowanie to drugie.
- Momencik... - odgarnęła włosy z twarzy i podeszła do przejścia za którym spodziewała się spotkać młodszego Holmesa - Sherlock? Potrzebujesz czegoś?

- Holmes... - jęknął z ulgą - jeszcze nigdy nie cieszyłem się tak na pana widok...
Jego twarz byłą blada a oczy podkrążone od wielu bezsennych nocy, które w ostatnim czasie miał za sobą
- Tak, mam wiadomość. Pewnie wszyscy mają... - zamknął oczy i rozmasował skronie - Byłem w teatrze... w czasie przerwy ktoś mi coś wstrzyknął... obudziłęm się tutaj... pan też nic nie pamięta?

Obudziła się z bólem głowy jakby miała bardzo bliskie spotkanie z TIRem. Ostatni raz tak się czuła kiedy schodziła z morfiny i psychotropów po śmierci rodziców. Kiedy otworzyła oczy zobaczyła gustownie urządzony salon ,fortepian,kryształowe żyrandole i kolekcja lalek w pięknych balowych sukienkach. Po chwili zorientowała się ,że siedzi przywiązana do krzesła ,a w pokoju rozbrzmiewa miarowe kap kap. Rozejrzała się i ku swojemu przerażeniu zobaczyła jak z jej rozciętych nadgarstków skapuje krew do dwóch srebrnych misek . Niedobrze ,bardzo niedobrze.