- Jeśli potrafisz wykorzystać i kontrolować swoją chorobę jesteś chodzącym narzędziem zbrodni. Perfekcyjne. To tłumaczy całą sprawę Alicji - powiedział odkładając nóż na bok i mrużąc oczy. Miał w planach dwie kolejne rzeczy, ale oznaczały one tyle, że Sherlock będzie musiał uwolnić lekarza z niewygodnej pozycji. Pozwoli mu chwilę powisieć.

Zauważył niewielką zmianę w zachowaniu mężczyzny.
- Czy ona brała w tym większy udział. Bliźniaki były zemstą, wpłynęła jakoś na cienie... - mruknął zamyślony. W sumie jeśli się rozejrzy i znajdzie jakiś ciężki, długi przedmiot uda mu się połamać żebra lekarza. To utrudni oddychanie.

- A teraz jest zamknięta w szpitalu i prawdopodobnie nie pożyje długo. Moriarty na to nie pozwoli - powiedział i podszedł do mężczyzny - Nie zasypiaj. Jeszcze nie skończyłem.

Spojrzał na niego zaciekawiony. Suicide jednak coś wiedział, lub przynajmniej sprawił takie wrażenie. To miało sens, w końcu Alicja było jego mały dziełem.
- Co masz na myśli? - zapytał podnosząc z ziemi rurkę, która walała się po ziemi. Idealna. Wymierzył parę ciosów w klatkę piersiową i plecy mężczyzny.

- Masz racje. Tylko zapomniałeś o jednym, przesłuchuję i przy okazji przywracam równowagę we wszechświecie - przerwał obserwując lekarza, któremu najwyraźniej coś uszkodził. W głębi wiedział, że to co jest złe. Spokojne zachowania Arthura wcale nie pomagało. Sherlock już raz przekroczył granicę pchnięty impulsem ratowania przyjaciela. Nie żałował tego, to był sprawiedliwe. By uwolnić świat od tak zepsutego człowieka, jakim był Magnussen musiał usunąć wszystko to, co ten wiedział. Pech chciał, by wszystko było zapisane w pałacu pamięci.
Ostatnim razem, kiedy dbał o równowagę rozeszło się o panią Hudson. Wtedy to było w miarę niewinne. Teraz sytuacja się zmieniła. Nie mógł ot tak zawiadomić inspektora o tym, że złapał Kapelusznika, człowieka Moriartiego. Miał dwa wyjścia - musiał go zabić, lub zawiadomić brata, który posprzątał by za niego.
- Myślisz, że ją wypuszczą? - zapytał.

- Ponieważ jest chora i jest powiązana z krwawą serią morderstw. Nie wiem, może dlatego - powiedział wzruszając ramionami i drapiąc się w tył głowy. Usiadł na krześle obserwując lekarz. Ułożył dłonie w charakterystyczny sposób przyglądając się.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że skoro o tym już wspomniałeś, nie dopuszczę do wypuszczenia Alicji - odparł - Sam brałeś udział w praniu jej mózgu. Kto jeszcze Ci pomagał?

- Mogę zrobić więcej niż obecnie sobie wyobrażasz. Na przykład mój brat, który jest Rządem - powiedział lekko znudzony tym, że musiał to tłumaczyć - Jeśli nie będzie ani Ciebie, ani Jima, nie będzie miała do kogoś się zwrócić jeśli... jeśli by wyszła. I proszę cię, nie zadawaj takich głupich pytań - westchnął. - Jak się czujesz?

Wysłuchał lekarza. Cała sprawa Alicji zwiastowała to, co miało dziać się później - krwawe przedstawienie pełne dokładnie przygotowanych scen, pojawienie się Kapelusznika. Doki, Indie, zaginięcie El. Teraz wszystko wskazywało na to, że koniec jest tu, w budynku mającym przypominać inne.
- Dobrze. Gotowy na ciąg dalszy? - zapytał podnosząc się. Podszedł do liny i odwiązał ją pozwalając Arthurowi spaść na zimną posadzkę, bez jakiejkolwiek szansy zmniejszenia siły upadku.
Kopniakiem obrócił go na plecy i chwilę przyglądał się.
- Jedna z metod przesłuchiwania. Nie zabije, ale jest potwornie nie przyjemna - lekko się uśmiechnął - i wyczerpująca - ułożył lekarza w takiej pozycji, by głowa była niżej niż nogi - Nie wierć się, będziesz mógł się udusić. Troszkę za wcześnie - dodał i zakrył twarz mężczyzny ręcznikiem. Po chwili podszedł z wiadrem wody, który powoli wylał na ręcznik, sprawiając, że Arthur miał wrażenie, że się topi. Woda, owszem, zalewała jego gardło i zatoki, ale dzięki pozycji, nie wlewała się do płuc.