Był cierpliwy obserwował lekarza myśląc głównie o tym, co stało się w przeciągu paru ostatnich tygodni. Myśląc o Indiach i o tym, w jakim stanie zastał El. Wyrywał się z zamyślenia na każde drgnięcie Arthura czekając na to, które będzie sygnalizować odzyskanie przytomności.
- Twardy sen, huh? - zapytał lekko przechylając głowę na bok. Z pozoru wszystko wyglądało normalnie. On obserwował mężczyznę, którego chciał zniszczyć ze stoickim spokojem i vice versa - Mam nadzieje, że zdążyłeś odpocząć po ciężkiej pracy - dodał.

Obserwował mężczyznę jeszcze przez chwilę śledząc go wzrokiem od stóp do czubka głowy, skupiając się na ranie postrzałowej po czym podniósł się nagle wzdychając.
- To później... Może. Najpierw usadzę cię doktorze w nieco wygodniejszej pozycji. Gdzie moje maniery - mówiąc to przeszedł kawałek chwytając linę.  Arthur wciąż miał skute ręce za plecami. Obwiązał je mocno liną, którą przerzucił przez wiszącą przy suficie rurę. Rozejrzał się, szukając odpowiedniego miejsca do przywiązania drugiego końca - I w górę - powiedział z małą nutką wesołości w głosie pociągając za linę. Było mu nieco ciężko, ale dbał o siłę i powoli uniósł lekarza.  Jego ręce wygięły się w niewygodną pozycję a stopy oderwały od ziemi.
Holmes przywiązał linę i przyjrzał się swojemu dziełu.
- Twój szef wie, po której stronie stoję, ale wierz mi Suicide, odwalałbym waszą robotę znacznie lepiej niż cała wasza zgraja razem wzięta. Niewygodne ułożenie osoby torturowanej to podstawa, powiedziałbym, połowa sukcesu. Znam jeszcze parę przydatnych rzeczy, chętnie zademonstruję - powiedział.

- Wiem. O to chodzi - złapał za słowo - Wiesz, tortury i ich historia to naprawdę interesująca rzecz. Chrześcijanie, wbrew pozorom, mieli duży wpływ na ich rozwój. Na pewno słyszałeś o Inkwizycji. Za dowód brano nie zeznanie świadków, a przysięgę na ducha świętego. Zabawne czasy, średniowiecze, wystarczyło wspomnieć, że sąsiad którego nie lubimy uprawia czary a Kościół robił wszystko za nas. Tortury, aż ktoś przyzna się do winy, niekoniecznie zgodnie z prawdą - mówiąc to włożył dłonie w kieszenie płaszcza - Wahadło... to, jak wisisz zostało zaczerpnięte z historii. Boli? Czytałem, że nawet mogą Ci pęknąć kości. Ciekawe.
Wygrzebał niewielki skalpel i popatrzył na niego.
- Wiesz, zastanawiam się, co dalej? Mam masę pomysłów, ale nie mam tego specyfiku, który podałeś pannie Dawson, nie chcę, żebyś się zbyt szybko wykrwawił - dodał.

Podszedł bliżej i mocno pociągnął Arthura za włosy do tyłu, do odsłoniętej szyi przystawił skalpel.
- Mógłbym zakończyć to teraz, dokładnie w tym miejscu i odejść. Po jakimś czasie bym wrócił, bo Scotland Yard nie poradziło by się ze śmiercią biednego doktora Suicide - powiedział spoglądając w oczy mężczyzny. Wiedział, że byłby w stanie to zrobić. Jeśli tylko stracił by kontrolę, jeśli tylko ostatnie sprzed paru godzin wyszły by ze swoich szufladek. Zacisnął zęby i po chwili przejechał po obojczyku, przez klatkę piersiową na początku lekko naciskając narzędzie do ciała, z każdym kolejnym centymetrem nacisk się zwiększał - Nudne - uniósł na chwilę brwi do góry odkładając skalpel. Odwrócił się, jednak zmienił zdanie, kiedy usłyszał i zaprezentował swój prawy prosty - Doktorze, pozwalam ci mówić, ale nie zadawać pytania. To mój przywilej - dodał i uśmiechnął się. Nie chciał sobie zbytnio brudzić rąk, chciał kreatywnie sprawić ból.

Przechylił głowę na bok i znowu sięgną po skalpel po to, by zrobić drugą, podobną symetryczną ranę. Potem ot tak wyciągnął sól i wtarł ją w krwawe ślady. - Najzwyklejsze rzeczy są najlepszymi w niektórych wypadkach - powiedział takim tonem, jakby się usprawiedliwiał. Być może nie miał przy sobie wszystkiego, co by mu się przydało, ale trochę był przygotowany.
- Nie zabije? Doktorze, to było prawie trzy lata temu. Rozczarowujesz mnie. Świat się zmienia, nie można wejść dwa razy do tej samej rzeki, ludzie też się zmieniają. Wtedy miałem plan, a Moriarty, cóż, zrobił co zrobił. Pracowałeś wtedy dla niego? - zapytał i zdjął przy pomocy noża wierzchnie ubranie mężczyzny oraz buty, żeby lekarzowi przypadkiem nie zrobiło się zbyt ciepło - Kto tu mówi o metodzie 'uderz i pytaj'?  Przywracam równowagę we wszechświecie i przy okazji wykonuję swoją pracę, zdobywając informacje.

Przyjrzał się Arthurowi wkładając ręce do kieszeni i szukając jednej wyjątkowej rzeczy, która wcześniej była w innym, żółtym płaszczu.
- Kiedy się na niego natknąłeś? - zapytał i  wyciągnął paralizator. Uniósł go na wysokości oczu lekarza i potrząsnął posyłając mu szczery uśmiech. Potem przyjrzał się narzędziu, jakby próbował domyślić się, jak działa i na próbę poraził psychologa. Zaśmiał się krótko - zabawny dźwięk.

( zapomniałam .n. )

- Gdzie, w jakich okolicznościach? - zapytał. Starał skupić się na pracy i zdobyciu informacji. Odrzucić obraz nieprzytomnej zakrwawionej El. Ona nie była niczemu winna, po prostu... była. Wykonywała swoje obowiązki. Przycisnął narzędzie raz jeszcze, znacznie dłużej, niż za pierwszym razem, w okolicy szyi gdzie ciało było nieco bardziej wrażliwe.
- I od kiedy dla niego pracujesz - powiedział stanowczo.