- Jeżeli ona tego nie przeżyje... - wycedził posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie i całkowicie ignorując pojawienie się nastolatka. Odszedł kilka kroków, musiał ochłonąć, uspokoić nerwy...Zabawne, bo wcale nie był w niczym lepszy od Sherlocka. Obwiniał go o to, co się wydarzyło, a przecież sam jakiś czas temu omal nie doprowadził do śmierci własnej siostry. Właściwie był w tej chwili tak samo winny, a może i bardziej. Może gdyby kiedyś okazał się silniejszy, może dzisiaj oboje byliby w innym miejscu...

Pobladł gwałtownie tak że drobne, jasne piegi na jego nosie stały się widoczne.
- Ale żyje - powiedział prostując się i patrząc w stronę sali Elaine - i wyjdzie z tego. - to nie było pytanie. Ani obietnica. Raczej podszyta desperacką próba przerażonego dziecka do przekonania siebie samego, że będzie dobrze.
Bo, wstyd się przyznać, ale w tym momencie był przerażony. Groźba jaką był Moriarty nagle przestała być czyms ograniczającym się tylko do paru ran postrzałowych. Teraz to było takie bezpośrednie, takie... Realne.
Zamrugał gwałtownie starając się nie myśleć o tym co dokładnie spotkało kobietę, którą tak bardzo lubił. Zamiast tego postanowił się skupić na istotnych faktach. Tak zrobiłby Sherlock
- Zlapaliście ich?

- Jesteś zły na mnie, czy na siebie, Danielu? - zapytał lekko marszcząc czoło. Współcześnie największą moc miały słowa, o czym się przekonał na ostatni świętach, kiedy zajmował się sprawą Magnussena. Oh, którego zabił i okazało się, że tym samym wpuścił do Londynu psychopatę. A nawet więcej niż tylko jednego.
Obrócił spojrzenie na nastolatka.
- Żyje. Była ich trójka, jeden z nich został zatrzymany. W związku z tym Moriarty może szykować odwet - powiedział mierząc syna wzrokiem. Ucierpiała El, a teraz w gronie zagrożonych była Mary, John, Is i jego syn. Starał się nie myśleć o powtórce z rozrywki. To go przerażało.

Jedno zdanie, a potrafi przelać czarę goryczy. Nie zastanawiając się długo posłał w stronę twarzy Sherlocka celny i dość mocny cios. O dziwo, od razu poczuł się nieco lepiej, choć knykcie zaczęły pulsować tępym bólem.
- Widzę, że się rozumiemy... - mruknął rozmasowując dłoń. Dopiero wtedy dokładniej przyjrzał się chłopcu i przyznać musiał, że przynajmniej jedna osoba mądrze mówiła. - Młody ma rację... Gdzie jest policja, co więcej, gdzie jest ten śmieć?

Posłał Danielowi mordercze spojrzenie jednak uznał że stawanie w obronie Sherlocka byłoby daleko posunięta głupotą. Podszedł więc tylko do ojca i podał mu paczkę chusteczek.
- Ty naprawdę chcesz to ukrywać przed policją? - wymamrotał, wyraźnie skonfudowany - Już widzę tą twoją troskliwą opiekę. Tylko sobie przejebiesz. - pokręcił głową, jednak uśmiechnął się lekko.
Nie czekając na odpowiedź detektywa, wszedł do sali Elaine

Stanowisk przy łóżku poszkodowanej przybywało, co pozwoliło Mary uciec do ciążącego jej na sercu i umyśle ciężaru. Przynajmniej byli tu wszyscy, nawet Elaine. Razem.
- Nico? - zaczęła kroczyć w stronę chłopaka, przekrzywiając stopniowo głowę. Nie widziała się z nim od czasu powrotu jego ojca z wyjazdu. W zaistniałych okolicznościach dobrze było go spotkać całego i zdrowego - Sherlock przyjechał z t- Oh.
Dziewczyna zamrugała gwałtownie, widząc przez ułamek sekundy za powoli zamykającymi się drzwiami samego detektywa dyskutującego zażarcie z innym, nieznanym jej mężczyzną.  Czyli robota została wykonana. Wydawało jej się również, że dostrzegła na twarzy Holmesa ślady krwi. Poważny biznes. Najrozsądniej było nie przerywać starcia, kimkolwiek był wściekły, odziany w płaszcz, sztywny nieznajomy.
- Musimy być teraz ostrożni. Wszyscy, nawet my - rzuciła do nastolatka, przyglądając się mu z pozornym spokojem - Szczególnie my - dodała, kładąc nacisk na pierwszy wyraz. Po chwili zreflektowała się i uśmiechnęła lekko - Dobrze cię widzieć, stary. Z Elaine wydaję się być lepiej... - odwróciła się do medycznego tria, szukając za wszelką cenę w ich spojrzeniach potwierdzenia swoich słów.

Nic nie mówiąc odprowadził Nico wzrokiem. Jednak przyznał mu racje. Zawsze uważał, że nigdy nie powinien kierować się sercem. Niewinne 'wypadnięcie z okna' Amerykanina dało się wytłumaczyć. Jego obdarte z norm ludzkich poczucie sprawiedliwości wzięło w górę, z Arthura trudno mu się będzie wywinąć.
Wyciągnął jedną chusteczkę i przyłożył do nosa.
- Jeszcze tak - odpowiedział

- Problemy... - zaśmiał się - tak, pojawi się parę więcej, ale w tej chwili to nie robi wielkiej różnicy - dodał unosząc lekko brwi. Trochę przywykł do 'problemów'. Był zły, ponieważ ostatnio każde jego decyzje były błędne, co prowadziło go powoli ku zagładzie. Jak idiota dał się podejść w piwnicach, nie zawiadamiając nikogo o swoim miejscu przebywania, potem, delikatnie mówiąc, spieprzył akcję w Indiach. Wszystko jak kostki domina doprowadziło do porwania El. Schwytanie doktora może i pomogło mu... odreagować, jednak ze wszystkich ostatnich decyzji, ta była najgorsza. Moriarty pewnie już wie, że lekarz nie jest w Scotland Yardzie. Nie może także zwrócić się z prośbą o pomoc do policji - nie, żeby mogli mu w jakiś sposób pomóc. Być może zabezpieczyli by tylko, w pewnym stopniu otoczenie, utrudnili życie Morana i spółki, zwracając na nich szczególną uwagę. Cokolwiek się nie stanie, ponosił całkowitą odpowiedzialność.