Molly szybko zamrugała i ponownie spojrzała na Ellaine. Wbrew temu co powiedział John kobieta wcale nie wyglądała w porządku. Jej stan był stabilny, ale wciąż nie dobry...
Panią patolog najbardziej jednak uderzyły słowa, o  podejrzeniu Sherlocka. Jeśli twierdził, ze za tym stoi Moriarty, pewnie ma rację. Ale co James mógłby chcieć od El? Wiadome bylo, że kobieta pełni pewną ważną funkcję i jest bardzo zaangażowana w sprawy Sherlocka, jednak czy chodziło tylko o to? Molly podejrzewała, że chodzi o coś wiekszego, chociaż z drugiej strony... jeśli ma się taki umysł jak Moriarty do popełnienia zbrodni nie potrzeba wiele.
Kobieta patrzyła ze zmarszczonyk czołem na El. Z zamyslenia wyrwał ją nagły trzask i głos Isabelle.
- Rozumiem - dopiero po chwili odpowiedziała Johnowi. Nie zadawala mu wiecej pytań. Postanowiła, że kiedy dołaczy już do nich Mary,to ją spyta o szczegóły. Na dokładne wyjaśnienia od Sherlocka nie liczyła. Pamiętała ich rozmowę z biblitoeki i obawiała się, że detektyw nie opowie jej o sprawie tak otwarcie.

Jakos od kilku miesięcy mysli Daniela krążyły wokół Londynu. Gdzieś w głębi duszy czuł, że musi, że powinien wrócić. Dlaczego? Tego nie wiedział, jakieś takie głupie przeczucie. I nagle ten telefon. Wahał się przez miesiące, a wystarczył jeden telefon, żeby w końcu podjął decyzję - wyjeżdża do Londynu. Sam nie wie na jak długo, ale jedzie. Bo jego mała siostrzyczka go potrzebuje, choć pewnie nie będzie chciała się do tego przyznać. Jeżeli przeżyje.
Po raz pierwszy od bardzo dawna dziękował w duchu za to, że ojciec powierzył mu stanowisko wiceprezesa firmy. Przynajmniej dzięki temu mógł bezkarnie wsiąść w śmigłowiec zamiast czekać na pierwszy lot do stolicy Anglii. Co i rusz spoglądał na zegarek, jak długo jeszcze, przecież gdzieś tam... Odetchnął głęboko przymykając powieki. Ile to już minęło? Trzy lata? Trzy długie lata z dala od siostry, z dala od narkotyków, z dala od heroiny. Zacisnął zęby, gdy dłonie zaczęły mu drżeć.
Półtora godziny później czarne Audi z piskiem opon zatrzymało się przed Szpitalem św. Bartłomieja w Londynie, a ze środka wysiadł mężczyzna w ciemnym płaszczu. Szybkim krokiem i z zaciętym wyrazem twarzy ruszył w  stronę szpitala, mając nadzieję, że Elaine żyje.

Siedział pod salą nie wiedząc właściwie, co ze sobą zrobić. Łokcie oparł na kolanach składając dłonie przed sobą, podbródek oparł na kciukach i... patrzył. Bez celu wpatrywał się w drzwi sali, w której leżała jego siostra. Żywa. dzięki Bogu, w którego nie wierzył. W końcu odetchnął głęboko, wstał z prostego, plastikowego krzesełka, przeszedł tych kilka kroków i... no właśnie, nic. Zatrzymał się przed drzwiami i po chwili cofnął wyciągniętą nad klamkę dłoń.

Drgnął na dźwięk czyjegoś głosu za sobą, dłoń machinalnie zacisnęła się w pięść, a on sam odwrócił się na pięcie, może nieco zbyt sztywno. Uważnym spojrzeniem obrzucił przybysza od góry do dołu i wydał z siebie coś przypominającego chrząknięcie. Długi płaszcz, wiecznie rozwichrzona czupryna i to spojrzenie, które doskonale znał z pierwszych stron gazet. Oto i stał przed swym dawnym sąsiadem, którego jakoś wcześniej nie miał okazji, a może i ochoty poznawać.
- Holmes... - wymamrotał pod nosem, szare tęczówki pociemniały jeszcze bardziej. - No przecież, to zawsze musi być Holmes.  - szybko wcisnął drżące dłonie do kieszeni płaszcza krótko spoglądając w stronę drzwi.
- Daniel Dawson... - odparł po chwili. - Elaine... - skrzywił się nieznacznie. - To moja siostra.

Na dźwięk głosu Marysi automatycznie odwróciła się w stronę drzwi.
- Cześć Mary - spojrzała na nią. - Nie są zbyt przyjemne... - dokończyła za nią i cicho westchnęła.
Poczula na ramieniu ucisk jej dłoni. Poklepała ją lekko w przyjacielskim gescie i przez chwilę obserwowała twarz Ellaine, której wyraz twarzy wciąż był niezmienny.
Po upływie minuty Molly przerwała cisze.
- Jak... jak właściwie do tego doszło? - sphtała Mary , posyłając jej spojrzenie, mówiące, że wie iż coś jest na rzeczy.

Kiedy dostał sms wyciągnął telefon i odpisał nie zważając na obecność Daniela. Podniósł wzrok.
- To długa historia. Słyszałeś o człowieku z nazwiskiem Moriarty? - zapytał łapiąc się w nadgarstkach za plecami - Twoja siostra została porwana i torturowana na jego zlecenie - podsumował.

Powtórnie skinął głową, informacje o zmartwychwstałym geniuszu zbrodni dotarły już chyba w każdy, najdalszy nawet kąt świata. Trudno, żeby ominęły sąsiadujące z Wielką Brytanią państwo. Na słowo "tortury" na czole Daniela pojawiło się kilka zmarszczek. Czuł narastającą złość, i to wcale nie z powodu wtrącenia się Moriarty'ego w ich życie.
- Dlaczego? - zapytał. - Dlaczego akurat ona? Proste pytanie, prosta odpowiedź. Dlaczego. - ostatnie słowo niemal wycedził wbijając w detektywa przepełnione gniewem spojrzenie.

Po piętnastu minutach udało mu się dotrzeć do szpitala. Ubrany w wygrzeany w jakimś lumpeksie płaszcz wojskowy stylizowany na okres drugiej wojny światowej, szedł szyki korytarzami w stronę OIOMu. Już z daleka dostrzegł wysoką, smukłą sylwetkę ojca, który rozmawiał z jakimś mężczyzną.
- Kto, co i przez kogo? - zapytał id razu,  podchodząc do nich.